158

Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’

24 juni 2011 (2)

Het orkest rolt over de droge heuvel naar onze veranda. Geen idee welke componist, maar het past prima in de sfeer van zon, warmte, palmbomen, rode aarde, stenen muurtjes, een huis met een rood pannendak en veranda en de buren vele droge velden en muurtjes verderop. Buren die van luide muziek houden, weten we inmiddels.

“Moeten we naartoe,” grappen we nu iedere avond. Want wat zijn we er twee avonden geleden goed ingetuind met de kuntry-muziek…

Het klonk écht als een live-optreden en dat had ook heel goed gekund omdat niet zo heel veel verderop een ranch met heel veel paarden en een restaurant staat. Dus daar had best een bandje kunnen spelen.

De volgende dag gingen we bij daglicht op onderzoek uit en zagen dat er bij de ranch écht geen optredens zijn. Er was maar een conclusie mogelijk: het was een geweldige live-cd geweest, opgezet door iemand met een voorliefde voor ‘luid’ én iemand met een goede muzieksmaak. En een brede muzieksmaak want vanavond worden we verrast door een klassiek concert.

Thuis is de muziek van de buren ontzettend irritant; is er sprake van overlast.

Hier is het een cadeautje!

157

Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’

24 juni 2011 (1)

Ooit gingen we een weekend naar Antwerpen… toen het Allerheiligen was. In Nederland zegt dat weinig maar in Antwerpen betekende dat: alle winkels en musea gesloten met uitzondering van één museum. Dat bezochten we dan ook en namen de tijd om alle schilderijen heel goed te bekijken. Verder was er toch niks te doen in de regenachtige stad (want dat deed het ook nog eens).

Vandaag was dé toeristische attractie van Palma de Mallorca gesloten toen we er aankwamen. Nou dat kan, zeker in siëstatijd, dus maar even verder gelopen door de stad voor een lange lunch… dat hoort zo tijdens siëstatijd en voor goede eters als wij, is twee keer uitgebreid eten per dag helemaal geen straf!

Na de uitgebreide lunch liepen we verder door de straatjes van het deels ommuurde centro. Nadat we voor de tweede keer geconstateerd hadden dat het toeristische hoogtepunt nog gesloten was, volgden we de bordjes naar de Banys Arabs: een gewelfde hal die gedragen wordt door slanke zuilen uit de Moorse tijd. Met andere woorden: de restanten van een Arabisch badhuis, zomaar op een binnenplaats.

Wanneer ver na 17.00 uur de winkels in het centro nog steeds dicht zijn en de deuren van de toeristische attractie gesloten blijven, gaat er bij mijn lief een lampje branden: “Doe mij eens een van die twee gidsen!”

Hij zoekt op feestdagen en het oog valt meteen op 24 juni: Sant Joan.

Van feestelijkheden is geen spoor te herkennen, maar dat de Mallorcanen hebben gedacht “mooi een dagje vrij” moge duidelijk zijn. Zo vergaat ons dat ook op bijvoorbeeld Hemelvaartsdag, nietwaar! Lekker een vrije dag…

Die kathedraal La Seu gaat vandaag niet meer open.

We pakken een terras, bestellen een cervesa en een vino rosado en halen elk ons boek uit de rugzak.

Heerlijk zo’n rustdag!

156

Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’

23 juni 2011 (1)

“Inca is het centrum van de leerindustrie. De donderdagmarkt die al zevenhonderd jaar plaatsvindt, en de talrijke kelderkroegen van Inca zijn befaamd” beschrijft de ene gids. In de andere gids wordt Inca weliswaar van ‘weinig uitstraling’ beticht, maar daarnaast aangeprezen met: “Men komt naar Inca vanwege de schoenen en andere lederwaren die men hier in de fabriek kan kopen of om in de gezellige ‘cellers’ te eten”.

Nou, voor mooie lederen producten op een markt die al 700 jaar bestaat, willen wij in de vakantie onze wekker wel zetten! Met de ogen nog half dicht en de radio nog maar even uit, zitten we vroeg in de auto op weg naar Inca.

De verwachtingen zijn hoog!

De reis verloopt voorspoedig en warempel, we hebben een parkeerplaats direct aan de markt, die absoluut groot is. Hij slingert door de hele stad… en biedt zo om de zeven kramen hetzelfde!

1. leren tassen / riemen / portemonnees

2. kralenkettingen en armbandjes van kraaltjes

3. goedkope slappe schoenen en flipflops

4. ondergoed

5. petjes en hoedjes van gedroogde palmbladeren

6. ordinaire kleding

7. nepparels waar Mallorca ook beroemd om is, volgens de reisgidsen.

Heel af en toe een ander soort kraampje, bijvoorbeeld met keukengerei en peper- en zoutstelletjes of playbackende indianen op panfluiten die computermuziek verkopen.

Ik wil niet negatief zijn of de azijnzure schrijver, maar de markt was helemaal niks! Volgens ons dan hè. Het was er druk dus er waren vast mensen (Duitse toeristen) die helemaal uit hun dak gingen.

Een ervaring rijker en een illusie armer – niks geen kekke leren boots – stapten we weer in de auto.

Morgen géén wekker!

 

155

Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’

22 juni 2011 (2)

Nou, dit is wel bijzonder frustrerend…

Gisteravond hoorden we al muziek over de velden naar onze vakantie’ranch’ golven. Het was niet hinderlijk, het was er gewoon en de operamuziek van de villa links combineerde er prima mee. Maar vanavond is de muziek anders… het is niet zoals gisteren van een cd, maar het is live. Het is feest verderop ‘in the country’, na een solo wordt geapplaudisseerd, na een nummer wordt gejoeld.

We horen een viool en een akoestische gitaar, we horen een ‘kuntrysong’. We willen er naartoe! Maar mijn lief zit aan de whiskey-cola en ik aan de rosé met bubbels, dus we kunnen niet meer in de auto stappen, fietsen kennen ze hier niet en de ranch waar de live-countrymusic is, is te ver om te lopen. Het is op gehoorafstand, het is er gezellig, het is bijna aan te raken en toch kunnen we er niet naartoe…

We troosten elkaar met de woorden: “Het zijn vast Amerikaanse countryartiesten en die komen niet voor een gig over, dus morgenavond spelen ze vast nog een keer.”

En: “Morgenochtend rijden we even langs om te kijken of er iets staat aangeplakt. In plaats van thuis bbq-en gaan we morgen daar aan de grill met live-muziek.”

En: “Morgen gaan we immers pas naar de leermarkt in Inca en scoren we die toffe cowboylaarzen pas die dan morgenavond aan kunnen! Vanavond zouden we op gympies staan!”

En daar zitten we dan op de veranda die de afgelopen avonden zo rustgevend was. Ineens moeten we ‘weg’ maar kunnen we niet. Zit ik te bloggen en heeft mijn lief inspiratie voor een nieuw kuntrynummer: It’s too far to walk, and we are too drunk to drive.

Dat is dan wel weer positief aan de frustrerende situatie: het inspireert.

Na ieder nummer dat eindigt in applaus kijken we elkaar mistroostig aan: we willen dáár zijn en nee, geen van tweeën kan nu achter het stuur kruipen. De Sire-reclame heeft zijn nut bewezen.

We schenken nog maar een whiskey-cola en een rosé met bubbels in… op morgen!

154

Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’

22 juni 2011 (1)

Vakantie is hét moment dat ik een tijdschriftenpakket koop. Dit keer de Viva, Flair en de Cosmopolitan voor nog geen € 6,-. Ideaal voor in het vliegtuig, ofzo.

Vanochtend las ik in de rubriek hij/zij van de Flair een bizar verhaal. Even uitleggen wat de basis van die rubriek is: het gaat over een heet hangijzer binnen een relatie van een stel en daar geven ‘hij’ en ‘zij’ beiden, geheel los van elkaar, hun weergave van. Ik neem aan dat de rubriek ook hij/hij of zij/zij kan heten, maar dit keer betrof het een stel met een hij en een zij.

De kwestie in een notendop:

- zij had een kinderwens gehad;

- hij wilde geen kinderen;

- ze spraken af dat hij als een soort zaaddonor een kind zou ‘geven’ waar zij dan volledig verantwoordelijk voor zou zijn;

- het kind was nu dik drie en zij had drie jaar lang gebroken nachten gehad, want het was immers haar kind dus zij moest er altijd ’s nachts uit terwijl hij in de studeerkamer lekker doorsliep;

- hij keek niet naar het kind om, deed nooit wat ‘leuks’ met hem en luisterde ook niet echt naar het kind, want hij had er immers niets mee. Het was haar kind;

- het feit dat ze de afspraak hadden gemaakt dat het haar kind was en niet hun kind, hadden ze niet bij de notaris vastgelegd. Daar had hij nu spijt van, want zij hield zich nu niet aan de afspraak en verwachtte nu alsnog van alles van hem;

- zij vindt het nu eigenlijk helemaal niet leuk dat hij niets met het kind heeft en met het kind doet.

Ik heb absoluut een mening over deze situatie en een oordeel over hem en haar, maar die zal ik niet breeduit verkondigen. Ik wil slechts twee dingen kwijt:

1. Ik krijg jeuk van de volgende zinnen van haar: “Je hoort wel vaker dat de vrouw degene is die het initiatief neemt. Dat het van de man niet hoeft, maar dat hij bijtrekt als het er eenmaal is.”

Je hoort namelijk véél vaker dat zij denkt dat hij wel verandert wanneer er óf een kind komt óf wanneer ze maar een keer samenwonen óf wanneer ze maar een keer getrouwd zijn… maar dat hij écht gewoon zichzelf en hetzelfde blijft! En terecht. Als ze stiekem een partner wil die anders is, kan ze beter iemand zien te ontmoeten die anders is.

Het is bijzonder naïef, zo niet dom, om te denken dat hij wel ‘bijtrekt’. Alleen het woord ‘bijtrekt’ al. Alsof hij eerst helemaal ‘fout’ was maar dat het nog wel goed met hem kan komen. Wat een arrogantie. ‘Bijtrekt’. Verschrikkelijk.

2. Waarom denken ‘hij’ en ‘zij’ alleen maar aan zichzelf en wordt er in het hele artikel niet aan het welzijn en het geluk van het kind gedacht! Wat een egoïsme. Van beide.

Arme kind.

153

Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’

21 juni 2011 (1)

Wanneer Joan Miró, Ernst Fuchs, Arik Brauer, Pablo Picasso, Anthony Burgess, Jakov Lind, Robert Graves, Mati Klarwein, Ulrich Leman, Anaïs Nin, Paul Theraux, Albert Vigoleis Thelen, Djuna Barnes, Eric Clapton en Mike Oldfield er neerstreken om geïnspireerd te worden en te werken, moet het wel een heel bijzonder dorpje zijn: Deià aan de westkust van Mallorca.

De reis er naartoe, langs de kust en kronkelend door de uitlopers van de  bergen van de Serra de Tramuntana, is al de moeite waard het kunstenaarsdorp te bezoeken. Ter plaatse zijn er meer die een reisgids hebben waarin Deià als zeer bijzonder wordt beschreven: ieder hoekje waar een auto geparkeerd kan staan, staat ook daadwerkelijk blik, de ‘geaircode’ bussen rijden af en aan en voor het eerst zien we betaald parkeren op het eiland!

Afgezien van de souvenirwinkeltjes en de kledingzaakjes is het ook wonderschoon in zijn eenvoud: smalle straatjes die bergop pittig zijn en bergaf gevaarlijk snelheidversnellend, geel opgetrokken huizen met rode pannendaken en vanuit ieder huis door de plaatsing op de helling van de berg: vrij uitzicht. Bomen en paarse bloemen maken het pittoreske geheel compleet.

Van enige ‘overblijfselen’ van een artistiek ‘bedevaartsoord’ is geen sprake: geen galeries, geen bijzondere muurschilderingen, geen beeldentuin, geen museumpje, geen originele manuscripten om te bewonderen, geen muziekcafé of muzikanten op de straathoek. Slechts eerdergenoemde kleding- en souvenirzaakjes. En restaurants! Heerlijke siëstalunch gehad!         

152

Het is de - tot nog toe - allerheetste dag van het jaar, vermoed ik. Op het Wad bij Harlingen, tegenover strandpaviljoen Zilt is en groene platbodem drooggevallen. Er wandelen een paar mensen op de scheiding van opgespoten zand en slikveld. Twee jongemannen zitten op een bankje. Ze hebben een zwarte rugzak tussen hun benen staan en elk een halveliterblik Grolsch aan de voet. Lekker, zo'n lauw biertje. Op de zeedijk zitten twee kwieke senioren op zelf meegebrachte klapstoeltjes. Volgens mij zijn ze ontzettend tevreden: met elkaar, met het uitzicht op de dijk, met de zon en de klapstoeltjes.


Samen met neef ga ik even snel zijn verjaardag vieren op het terras van Zilt. Ondanks het mooie weer is het niet heel druk op het terras. Op zeer gepaste afstand zitten twee heren voor ons. Ze hebben allebei een biertje voor zich op tafel staan en hebben zin in wat eten bij het biertje. De serveerster kan hen een Oosterse bittergarnituur aanbieden met mini-loempia's, hete driehoekjes en zo... Dat lijkt hen wel wat.


De man die wij op de rug zien heeft spierwit haar en wordt 'Professor' genoemd door de wat jongere meneer. Wanneer de glazen leeg zijn bestelt de jongste nogmaals een rondje: "Professor wil nu wel graag en witte wijn, en ik wil nog wel een biertje."
Het zouden vader en zoon kunnen zijn qua leeftijd (denk ik), maar een zoon die zijn vader 'Professor' noemt - hoe liefkozend bedoeld misschien ook - lijkt mij toch niet het meest voor de hand liggend. En daarnaast: ik vind het een veel mooiere en meer vertederende gedachte dat de jonge man zijn oom of de oude huisvriend van zijn ouders voor een middagje terras uit het verzorgingshuis heeft 'bevrijd'.


Zoals het ook een mooie gedachte is, dat ik over 40 jaar op mijn verjaardag door neef wordt opgehaald en in een stoel wordt gezet met een mooi uitzicht. Bestelt neef een rosé met bubbels voor zijn oude tante en een schaal cheesesticks. Giechelend wordt tante aan het eind van de middag teruggebracht en kan ze terugkijken op een fantastisch mooie middag. 
Want het kan soms zo simpel zijn.

151

Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’

20 juni 2011 (2)

Dieren op vakantie.

Van Curaçao (2000) herinner ik mij vooral de kakkerlakken in huis en in het bijzonder het exemplaar dat op een nacht in mijn nek lag te kriebelen. Ik sloeg ‘m van mij af waarop ‘ie op de muur bleef plakken. De heldhaftige vriendin bij wie ik op visite was, werkte hem met een zwemflipper naar buiten. Toch handig dat er geen glas in het raam zat (wel tralies).

Van La Palma zijn de vele hagedissen bijgebleven. Ondanks dat ze wegschoten wanneer ik de minste beweging maakte, had ik het er niet op. Zeker niet op die donkere met blauwe ‘wangen’ die in de muur van het huisje zaten: tussen de stenen van het pittoreske in lavasteen opgetrokken huisje zat zoveel tussenruimte dat hagedissen zich er ‘nestelden’. Kwam er niet af en toe een hagedis om de hoek kijken, maar zijn kop uit de muur steken.

Op Mallorca zijn nu geen hagedissen, geen kakkerlakken, ook geen muggen en vliegen (gelukkig!) maar zijn vreemde vogels. Vanochtend noemde mijn lief de Starwars-vogel en inderdaad het geluid dat het beestje voortbracht klonk als een laserzwaardengevecht uit een SF-film.

En dan zijn er de pauwen. Overdag zie en hoor je ze niet maar zo rond 20.00 uur stoot de mannetjespauw in de tuin zijn lokroep uit. Links in de verte klinkt een antwoord en ook ergens rechts. Dat gaat zo zeker een dik uur door.

Het zijn hopeloze kreten.

Ik hoop dat ze elkaar in de loop van onze vakantie vinden.

NB. Pauwen kunnen net als hanen ’s ochtends denken dat ze mensen moeten wekken.

NB2. Later ontdekte ik ook nog twee kleine ratten bij de veranda… was ik minder blij mee…

150

Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’

20 juni 2011 (1)

De ene toeristische gids sprak van een ondergronds meer van 180 meter lang en 50 meter breed, de andere gids van de afstanden 177 meter lang en 30 meter breed. Hoe groot het exact was hebben we niet nagemeten, maar dat het groot en bijzonder was, kunnen we bevestigen.

NB. twee verschillende toeristische boekjes is altijd handig: wanneer je met z’n tweeën bent hoef je nooit te wachten tot de ander het boekje even weglegt, maar kun je allebei sneupen naar leuke uitjes. En de ene gids is echt de andere niet: andere accenten, andere toon. Zo heb ik altijd een positieve gids en een azijnzure.

Ondanks dat mijn lief van iemand die ook ooit op Mallorca was geweest had meegekregen dat de grotten niets voorstelden en geldklopperij waren, togen we naar de grotten waar draken wonen: Coves del Drac. We wilden wel even met eigen ogen die grotten zien en beoordelen!

Rond 15.30 uur kochten we de toegangskaartjes en moesten we vervolgens tot 16.00 uur wachten voordat de poorten open gingen en we konden afdalen. In dat half uur groeide de groep belangstellenden alras… maar dat gaat natuurlijk ook snel wanneer een aantal bussen voorrijdt en groepen pubers uitbraakt, inclusief nonnetjes als begeleiding. We besloten vooral iedereen voor te laten en als allerlaatsten de grotten te betreden.

Sprak – nou ja schreef – ooit een Franse ontdekker en in kaart brenger van de grot: “Het gewelf is slechts zes tot acht m hoog, maar ziet er bijzonder mooi uit, omdat je er duizenden of, om preciezer te zijn, miljoenen fijne stalactieten kunt bewonderen,” wij durfden te beweren dat het om minstens ‘miljarden’ ging. Het gewelf was een groot speldenkussen! Of allemaal platgeslagen en opgeplakte egels, maar dat klinkt zoveel smeriger.

Na een mooie wandeling door de grot konden we plaatsnemen op een tribune bij het ondergrondse meer. In het Spaans, Frans, Duits en Engels werd ons verteld over grootte, diepte, hoogte, temperatuur, ontdekker etc. Dat was best een uitgebreid verhaal… en dat vier keer maar à la.

De lichten doofden, er klonk zacht klassieke muziek en vanaf rechts kwam een verlicht bootje het ondergrondse meer oproeien. In het gevolg nog eens twee verlichte bootjes.

Dat moet toch óók verrassend zijn: solliciteer je op een vacature voor violist, cellist of organist in een bescheiden ensemble, mag je ’s ochtends afdalen in een grot en zeven keer in een bootje plaatsnemen! Om 18.00 uur, na het laatste optreden neem je de trap naar boven  weer en moet je de ogen dichtknijpen vanwege de felle zon! Want dat klassieke concert wordt dus zeven keer daags gegeven. De ene gids spreekt van ‘kitscherig, sentimenteel maar onweerstaanbaar’. De andere gids geeft er geen oordeel over. Lijkt me goed: laat dat maar aan de bezoekers over.

Wij vonden de grotten en het klassieke concertje geweldig!

149

Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’

19 juni 2011 (4)

“I think they are having a party” zei de Engelse meneer tegen zijn vrouw bij de Spar. Ze hadden maar één pak melk af te rekenen, maar de kassière was al begonnen aan het scannen van onze boodschappenkar vol… héél véél! Ze konden niet even tussendoor met hun ene boodschapje.

“No, it’s just for the two of us” moest ik bekennen, terwijl mijn lief de Spar weer binnenstapte nadat hij een doosje had weggebracht naar de auto en de volgende doos kwam ophalen.

Het was nog even spannend geweest: we waren op zondag naar Mallorca gevlogen en hadden géén zak aardappelen, ingeblikte gehaktballen, pindakaas en beschuit in de koffer gedrukt. We moesten het dus hebben van een winkel in een toeristenplaatsje die op zondag open zou zijn. Het werd de Spar in Portopetro (steevast door ons ‘Portopietje’ genoemd tijdens de vakantie).

Toen de kassière ons zes liter water, vier liter Coca-Cola Zero (goed voor maag en darmen), drie liter jus d’orange, flessen rosé met en flessen rosé zonder bubbels had zien inladen, wist ze genoeg: of we het straks in dozen of in allemaal plastic tasjes wilden meenemen. We kozen voor de ‘cartons’. Toen het zo ver was en we bij de kassa stonden vertelde ze dat we best even de auto voor de winkel mochten parkeren op het gele kruis. Was geen probleem op zondag. En ze scande de eerste artikelen.

Mijn lief wilde de auto ophalen maar werd lachend teruggevloten door de kassière: “nooit met lege handen lopen!” en ze stak hem een zak houtskool toe. “I’m just a woman”.

Vervolgens mocht ik helemaal niets doen. Zij haalde alles uit de boodschappenwagen en sorteerde het ook nog naar doosje ‘koelkast’ en doosje ‘gewone kast’. Ik moest vooral van mijn vakantie genieten en lekker met mijn handen in mijn zakken toekijken.

Wereldwijfie!

148

Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’

19 juni 2011 (3)

Zeg, schreef ik laatst niet over het niet kunnen vinden van een adres op vakantie vanwege een foute routebeschrijving van Oad? Oh ja… het was blog 139.

Je zou denken: foutje, kan ieder mens gebeuren, is geen regel maar slechts uitzondering. Nou, op Mallorca was het gewoon wéér raak!

Mijn check-check-dubbelcheck thuis, leverde eerst een mail op van D-reizen met daarin een beschrijving van het vliegveld naar een appartementencomplex of kantoor van een verhuurbedrijf. En over de huissleutel hoefde ik mij geen zorgen te maken, want die zouden we bij het inchecken krijgen… De stagiaire van D-reizen had blijkbaar onze reservering er niet even op nageslagen, want als wij iets niet willen, dan is het een vakantie in een appartement. Op mijn reactiemail met daarin de specificatie dat we géén appartement hadden gehuurd maar een zomerhuis met eigen zwembad, was het antwoord dat we de sleutel van het huis bij de receptie van het park zouden ontvangen. Ik zuchtte eens diep en bedankte te stagiair per mail en wenste haar nog veel succes tijdens de stage. Inmiddels had ik ergens in de papieren gevonden dat huurders van een Farmhouse (een villa in the middle of nowhere met eigen zwembad) zich bij een hostess op het vliegveld moesten melden. De stagiaire had nog steeds de boeking er niet even bij gepakt… anders had ze wel een goed antwoord gemaild. Ach, een stage is ook om te leren…

Op het vliegveld haalden we de sleutel van de auto op van Europcar – dat ging ontzettend vlot en de dame aan de balie zat eigenlijk enorm te flirten met mijn lief, haha. De purser óók al – en zochten toen de Sudtour-hostess.

Nou, die was eigenlijk al vertrokken, maar ze had een envelop achtergelaten bij een collega, die de envelop even had weggelegd in een kantoortje op het vliegveld. “Ik stel voor dat we hier even een meetingpointje maken, en dan haal ik de envelop even voor u op”, en ze trippelde vrolijk verder naar het kantoor. We kregen de envelop en weg was ze weer! Vast naar een ander meetingpointje.

In de envelop zat een routebeschrijving naar een villa… én nog een routebeschrijving naar een andere villa maar wel in hetzelfde dorpje! We besloten eerst maar naar het betreffende dorp te rijden en gokten dat we de eerste beschrijving moesten hebben omdat de dame op het meetingpointje ook een toegangscode vertelde en die stond bij de routebeschrijving van villa 1.

In dorpje x moesten we vóór een kerkje rechts en aan het eind van de straat zou de villa staan.

Nope, niet dus…

Geleerd van de vorige keer – niet eindeloos zoeken maar direct concluderen dat de beschrijving niet deugt – de hostess gebeld. Oh, het was misschien niet de eerste maar de tweede afslag vóór de kerk.

Nope, niet dus…

De hostess zou bellen met de Spaanse eigenaar van de villa en terugbellen: het was vóór een bar met de naam ‘Marc’ er in rechts en dan twee kilometer doorrijden.

Nope, niet dus…

We besloten de eigenaar van Bar Nou op het pleintje achter de kerk de weg te vragen. Nou ja, mijn lief is de talenwonder van ons twee dus hij voert meestal het woord in zijn beste Spaans. De eigenaar raadpleegde een oud Spaans mannetje dat op zijn terras zat en legde ons vervolgens in Spaans, Engels, Duits én met pen en papier uit waar we moesten zijn:

Tweede rechts ná de kerk met op de hoek een soort warenhuisje, vervolgens op meerdere kruisingen links aanhouden, langs de Botanische tuin, het Parc Naçional in en dan na een paar kilometer rechts!

En zo kwamen we toch nog dankzij aardige bewoners, een tekeningetje en een paar woorden uit vreemde talen op ons droomplekkie aan.

Een foute routebeschrijving lijkt de regel; in één keer goed is de uitzondering…

Maar ook dit keer: het heeft de vakantie niet verpest. We hadden de tijd!

147

Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’

19 juni 2011 (2) 

Natuurlijk had ik de rekensom vooraf kunnen maken. Een vliegvakantie in het voorseizoen, dat betekent: heel veel vakantiegangers met kinderen tot vier jaar. Kinderen die nog niet naar ‘de basis’ hoeven, zodat de vakantie nog gevierd kan worden in het wat goedkopere seizoen! En geef deze vakantiegangers eens ongelijk! Wij gaan ook vroeg omdat we die mogelijkheid hebben én liever niet in de topdrukte zitten.

Bij het boarden werden eerst de ouders met kinderen opgeroepen gate 35 in te lopen. Vervolgens was het de beurt aan het achterste deel van het vliegtuig en tenslotte het voorste deel. Tegen de tijd dat wij onze boardingpass toonden waren alle buggy’s dus wel ingeleverd… de grondstewardess kon alle ingeklapte wagentjes niet op één kar houden. In het vliegtuig had de steward de handen vol aan het uitdelen van de speciale kindergordels.

Tsja, daar zit je dan als papa met voor de voeten onder de stoel een roze K3-kindertrolley gestoken, op het uitklapplankje een roze miffy-drinkbeker en zit je een houten Dora-puzzel te maken… en je dochter heeft net haar stem ontdekt, dus die kraait constant van vreugde. Vraagjes: waarom mogen hele kleine kinderen een kindertrolley van papa en mama meenemen op vakantie en gaat vervolgens papa gewoon met zo’n minitrolley lopen sjokken over het vliegveld? Meenemen betekent toch zelf dat roltasje meeslepen óf het roltasje blijft thuis? Of is dat te opvoedkundig?

Bij het afhalen van de bagage schoven eerst alle buggy’s voorbij op de band. Dat was een gemakkelijke geweest bij het lopende-band-spel van Mies op televisie.

“Ik heb gezien: buggy, buggy, buggy, buggy, buggy, buggy, buggy, buggy, buggy, buggy, buggy, buggy, buggy, buggy, buggy, buggy, buggy en tenslotte een buggy.”

Ja, het waren er 18!

Maar voor 18 buggykinderen aan boord was het eigenlijk best een rustige vlucht.

Dank je wel kids (speciaal voor EvT), voor deze goede start van de vakantie!

146

Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’

19 juni 2011 (1)

Het aantal keren dat ik om 04.00 uur naast mijn bed stond nadat de wekker was gegaan, is op één hand te tellen. Ja, ooit, vroeger, in de studententijd stond ik ook wel eens om 04.00 uur naast mijn korfje, maar dan om er pas in te duiken.

Om 04.00 uur opstaan, douchen, aankleden en ontbijten heb ik een paar keer gedaan toen ik nog bij NoordNed werkte en een sneeuw- of stakingsdag was aangekondigd. Moest ik er vroeg bij zijn omdat ik graag alles wilde meemaken én om de regionale omroep vanaf de allereerste ochtenduitzending te kunnen informeren.

Drie jaar geleden ook ooit eens om een uur of 01.00 opgestaan vanwege een héél vroege vlucht naar La Palma… was bijna onzin geweest om te gaan slapen…

En dan vanochtend: 04.00 uur eruit vanwege een vroege vlucht naar Palma de Mallorca.

Het was al licht toen we de stad uitreden. Rond 05.15 uur reden we langs de dijk die het land tussen Harlingen en Zürich scheidt van de Waddenzee. Als ik schaap was geweest en géén wekker had gehad of niet een vakantie had geboekt, zou ik geloof ik mij nog even omdraaien op de zeedijk (zonder er af te rollen)… maar nee, het gros van de schapen lag niet te slapen, maar stond al te eten! Nu vind ik eten ook héél belangrijk en ik doe dat ook zeer regelmatig, maar van de enorme kauwende kudde die ik vanochtend met mijn slaperige ogen aanschouwde, stond ik echt even versteld!

Maar… het kon nog gekker!

Op de kop van de Afsluitdijk, nog geen tien minuten na de schapen zagen we twee mensen wandelen in fluorescerende gele vesten. Ze hadden behoorlijk de pas er in. De Afsluitdijk is 32 kilometer. Laat hen eens in die snelle pas – het leek echt wel snelwandelen – 8 km/u hebben gelopen… dan waren ze al vier uur onderweg en rond 01.30 uur gestart aan de Wieringerkant.

Half twee ’s nachts hè!

Het bleef niet bij twee snelwandelaars; op gepaste afstand van dan eens tientallen meters en dan weer honderden meters, volgden meer plukjes knalgele en oranje vesten.

“Ach die moet alleen lopen,” zei mijn lief op een gegeven moment, en we hadden op slag medelijden met de solowandelaar.

Hij bleek ook nog de laatste te zijn.      

145

In heel veel beroepen is het best belangrijk om beslissingen te nemen op basis van onderzoek. En daarmee doel ik niet zozeer op medisch onderzoek. Neem onderzoeken in het brede communicatievak: welke middelen worden geraadpleegd, door wie, wanneer, hoe vaak etc.? Is de boodschap goed overgekomen? Welke kleuren en beelden roepen welk gevoel op? En zo kan ik nog wel –tig voorbeelden bedenken. In de praktijk is het vaak best duur, tijdrovend en lastig om eerst uitgebreid onderzoek te doen naar de doelgroep o.i.d., dus dan komt het aan op de opgedane kennis tijdens studie, op eerdere ervaringen, meer algemene onderzoeken en het GBV (het gezonde boerenverstand).

Wanneer ik aan een serieus onderzoek mee kan doen waarvan ik de waarde inzie, doe ik graag mee. Het maakt het werk van een ander ‘gemakkelijker’ en voor mij is het maar een paar minuten werk. Alhoewel, de vragenlijsten van het flitspanel van het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties zijn altijd behoorlijk pittig. Zo was er laatst een onderzoek over ‘Van werk naar werk’ en moest ik bij veel vragen heel diep nadenken over wat ik vind. Er werd bijvoorbeeld gevraagd wat ik als eerste zou willen opgeven en wat als allerlaatste wanneer er bezuinigd zou moeten worden op secundaire arbeidsvoorwaarden. De uitersten zijn zo gevonden, maar vooral de prioritering aangeven in het grote middengebied, was nog best lastig.

Aan de andere kant: dat lijstje was een peulenschil ten opzichte van een lijstje dat ons gevraagd werd tijdens een gastcollege, zo’n 15 jaar geleden. Een voorlichter van het AIDS-fonds had wel een heel confronterende manier om te laten voelen hoe ernstig een HIV-besmetting was. Er vanuit gaande dat iemand met AIDS zo verzwakt is wanneer het einde nadert, moesten we een lijstje maken met mensen die we aan ons bed wilden hebben. Hoe zwakker, hoe minder mensen er nog aan het bed konden zitten, dus we moesten mensen gaan wegstrepen. Nou, dat kon ik niet. Ik kon niet gaan kiezen tussen hait, mem en de zussen. Dus samen met meerdere studiegenoten deed ik op een gegeven moment niet meer mee aan de opdracht van de voorlichter. De boodschap was halverwege de opdracht al duidelijk.

Om de onderzoeken en lijstjes voortaan wat leuker en luchtiger te houden, heb ik mij zojuist aangemeld voor het Een Vandaag opiniepanel ;-)

144

Het werd mij aangeraden écht eens naar dit programma te kijken. Nee, niet als stille hint, maar om mij eens enorm te verbazen. En dat heb ik ook inderdaad gedaan, bij het zien van het programma: de allerslechtste chauffeur van Nederland. Na een keer heb ik het ook wel vaak genoeg gezien, moet ik zeggen. Naast verbazing kwam ongeloof, angst en medelijden in mij naar boven. En dat zijn teveel emoties in een keer.

Toen mij geadviseerd werd eens naar dat programma te kijken en ik had gecheckt of het écht geen stille hint was, kreeg ik gelukkig de geruststellende reactie dat ik een goede chauffeuse ben. Ik vind zelf, dat ik ook wel goed rijd… maar twee bijzondere verrichtingen vind ik absoluut niet fijn. En dat zijn de klassiekers (voor vrouwen): fileparkeren en achteruit inparkeren. Het fileparkeren was overigens tijdens het rijexamen de bijzondere verrichting die ik moest laten zien en het ging vlekkeloos! Ook heb ik een behoorlijke poos in een smalle doodlopende straat gewoond. Dat betekende dat wanneer ik de auto eens voor de deur moest zetten, ik de hele straat achteruit in moest rijden. Een smalle straat met een bocht op een terp wel te verstaan! Dus achteruit omhoog met een bocht, en dat was geen probleem. Kwestie van regelmatig doen. Oefenen, dus!

Ik heb mij dan ook voorgenomen om – ook wanneer er een gemakkelijke plek is en/of vooruit inparkeren best kan – altijd file te parkeren of achteruit in te parkeren. Afhankelijk van de situatie, uiteraard. Gewoon om te oefenen.

Maar… dat wél, wanneer ik alléén in de auto zit! Mijn lief kan bij wijze van spreken de auto met de ogen dicht in de kleinste hoekjes en gaatjes parkeren. Hij kan heel goed op de spiegels rijden en dat moet ik dus écht trainen. Hij moet dan ook vooral niet naast mij zitten wanneer ik ‘een grote uitdaging’ moet aangaan. Zit ‘ie wel op de bijrijderstoel en zie ik niet zitten dat ik het parkeren even 1-2-3 fiks, dan zijn er twee mogelijkheden: óf ik zet de auto stil en hij mag achter het stuur plaatsnemen óf ik rij verder op zoek naar een gemakkelijker plekje. En dat levert dan weer de klassieke discussie binnen de auto op.

Eigenlijk zijn wij een bijzonder gewoon stel J

143

Vandaag zat er in mijn mailbox een bericht van de DoorMij Company. De eerste zin was een beetje gek, maar wel duidelijk: Dit is een automatisch verzonden bericht, u hoeft hier niet op te reageren.

En daarna begon het echte bericht:

Op 14 mei 2011 heeft u een gevonden voorwerp aangemeld op www.doormijverloren.nl of www.doormijgevonden.nl.

Mogelijk is het door u gevonden voorwerp inmiddels terug bij de rechtmatige eigenaar. Als dat zo is, meldt uw melding dan af ("terug bij de eigenaar") met de link hieronder:

<link>

Is het gevonden voorwerp nog niet terug bij de rechtmatige eigenaar? Dan hoeft u niets te doen en kunt u dit bericht negeren.

Gossie, is ook zo. In blog 110 vertelde ik over mijn vondst aan de Vlakendijk in Dwingeloo: een zwarte paardrijcap, maat 56 met lichte beschadigingen. Naast bloggen over de vondst twitterde ik er over en zette ik ‘m op de – voor mij tot dat moment onbekende – site www.doormijgevonden.nl / www.doormijverloren.nl Al die ‘acties’ in de stellige overtuiging dat het zielige paardenmeisje (met groot hoofd – maat 56) herenigd zou worden met haar cap.

Een maand later – dat is niet toevallig precies een maand later, want ik kreeg immers een automatisch bericht – was ik de cap alweer helemaal vergeten… tot eergisteren. Toen werd ik even aan de cap herinnerd die nog steeds bij schoonmoeders in de gang ligt. Wat was het geval:

Op zondag luister ik graag naar het Radio 2 programma ‘Adres onbekend’. Ondanks dat er tegenwoordig heel veel nieuwe zoekplaatsen zijn (bijvoorbeeld hyvespagina’s, facebookpagina’s, Schoolbank, Twitteraccounts, Linked-Inpagina’s etc.) ten opzichte van laten we zeggen 15 jaar geleden, is het soms heel erg moeilijk om die onbekende vader, halfbroer of die jeugdliefde of oude buren te vinden. Tenminste, die conclusie kun je trekken wanneer je regelmatig naar ‘Adres onbekend’ luistert. Ik was wat hardop aan het fantaseren over een halfbroer of halfzus van bijna 50 die dan geboren zou zijn in de periode vóórdat hait mem zou hebben leren kennen, toen ik werd gewezen op een fascinatie voor zoektochten: “Neem die cap!”

Oh ja… die paardrijcap…

En ik dacht ook nog even aan de hond die ik in oktober vorig jaar vond, waarna ik net zo lang op websites zocht totdat ik de baas had gevonden. Wat toen wel lukte!

Zo enthousiast en fanatiek ik soms een zoekactie begin, zo snel kan dat vuur ook weer doven zoals bij de cap.
Als die gefantaseerde onbekende halfbroer of halfzus van bijna 50 nu precies diezelfde eigenschap heeft meegekregen… J

142

Op weg naar Raalte, naar het Ribs & Bluesfestival kwamen we op het idee toen we achter een ultrakleine rode Matiz stonden bij een verkeerslicht. Op de achterruit van de Matiz was een zogeheten bumpersticker geplakt… alleen was de bumper te klein, dus vandaar de sticker iets hoger op het autootje: ik ben nu nog klein maar wacht maar af wanneer ik groot ben en een echte brandweer auto (iets in die strekking en ja, die spatie tussen brandweer en auto stond er echt). Het idee om bumperstickers te registreren veranderde op het festivalterrein in het vastleggen van foute teksten op t-shirts. Zomaar een aantal:

• Bluesin' the way to your soul

• Momentje, m'n collega komt zo

• Een sixpack is niet genoeg, geef mij maar een heel vat

• UZI does it

• Echte mannen eten geen honing, die bijten de bijen

En dat is dan nog maar een greep. Ik ga het nog gekker vertellen: op het festivalterrein van Ribs & Blues zijn meerdere stands, waar t-shirts met foute – laat ik het ‘bijzondere’ noemen – teksten gewoon te koop zijn. Van babyformaat 68 tot grote-mannen-met-dikke-buiken-formaat-XXL: goed gereedschap hangt onder een afdak… dat werk…

Morgen – wanneer het redelijk weer is – gaan we weer naar Ribs & Blues en neem ik mijn goede fototoestel mee (dat viel namelijk vandaag ook op: het aantal mensen met een Nikon-spiegelreflexcamera met halsband met knalgele letters Nikon, dus ik loop echt niet uit de pas). Dan ga ik alleen maar t-shirts vastleggen. Naast de foute shirt à la bumpersticker, heb ik vandaag ook héél veel shirt gezien die doen herinneren aan bands en muzikanten van weleer: Cuby and the Blizzards, AC/DC, Rolling Stones, Rory Gallagher en Status Quo. Dat moet een geweldig mooie fotoreportage worden morgen. En tussendoor luister ik ook nog even naar gave muziek en prik ik een vorkje kibbeling, vegetarische bamischijf en Surinaamse roti (want ‘ribs’ in de festivalnaam betekent niet dat er alleen maar hele grote bbq’s staan…).

Kortom, aanrader voor de nostalgische festivalgangers: Ribs & Blues, ieder Pinksterweekend in Raalte!

141

Tussen sluimeren en wakker worden was ik al wel allerlei informatie aan het zoeken en verwerken. Op de nu.nl-app op mijn telefoon las ik een recensie over Pinkpop en in het bijzonder het optreden van Coldplay. Op de radio hoorde ik toevallig dezelfde band aangevuld met leden van de Buena Vista Social Club. Het was zeg maar Coldplay wat de clocks sloeg vanochtend (oh, wat een slechte woordgrap). Na afloop van het nummer ging Hans Schiffers nog even in op het optreden op Pinkpop en zei iets in de trant van: “Het zal het miljoen wel waard geweest zijn.”

Hoorde ik dat goed? Eén miljoen voor een optreden op een festival = niet een avondvullend optreden?

Natuurlijk geldt dat ze dit bedrag krijgen omdat ze dit niet alleen hebben gevraagd, maar ook omdat er mensen zijn die het er voor neer willen tellen. Er zijn sponsoren en bezoekers die het geld bijeen brengen. Dus het mag, het kan… maar één miljoen!

Natuurlijk weet ik ook wel dat er niet alleen betaald moet worden voor de tijd dat de muzikanten op het podium staan. Er zit een hele wereld achter van licht- en geluidmensen, opbouwers en afbrekers, publiciteitsmensen, producer, management, ontwerpers en bouwers van website, ontwerper van cd-hoes, perser van cd’s. Alle instrumenten en alle apparatuur moet gefinancierd worden, en in de periode dat er geschreven wordt aan nieuwe nummers en de band in de studio werkt, kunnen ze niet optreden en cashen. Daarbij opgeteld de grote groep mensen dat cd’s niet meer koopt maar illegaal download. Maar dan nog…. één miljoen!

Ik ga geen betoog houden over wat er allemaal te doen is met een miljoen. De eerdergenoemde sponsoren en kaartkopers hebben namelijk het bedrag voor het optreden bijeengelegd en niet voor ieder willekeurig ander doel. Dus er is geen miljoen beschikbaar voor andere zaken.

Daarnaast vind ik ‘praat’ over waar geld beter aan besteed had kunnen worden over het algemeen erg tenenkrommend. De pleiter denkt over het algemeen toch alleen maar aan zijn/haar persoonlijke situatie en interesses. Mensen met kinderen vinden dat er niet bezuinigd kan worden op de kinderopvang en de kinderbijslag… nou ja, het kan wel maar dan toevallig altijd voor de inkomensgroep boven de groep waar ze zelf in zitten. Mensen met kinderen, kleinkinderen of neefjes op het speciaal onderwijs vinden altijd dat er nóóit bezuinigd kan worden op het speciaal onderwijs. Mensen die een pgb krijgen vinden altijd dat daarop absoluut niet gekort kan worden. Mensen die werkzaam zijn in de cultuursector vinden dat daar absoluut niet op bezuinigd kan worden. Degene die met het openbaar vervoer reist vindt dat daarin geïnvesteerd moet worden en de notoire automobilist vindt een investering in asfalt zinvoller. Zo kan ik nog –tig voorbeelden bedenken.

De eerste die zegt dat er wel gekort kan worden op een sector waar hij/zij mee te maken heeft en waardoor hij/zij er zelf op achteruit gaat, moet ik nog ontmoeten.

Zoals gezegd, er is geen miljoen te verdelen. Er is een miljoen gevraagd en mensen hebben met elkaar een miljoen bijeen gebracht. Prima. Maar ik was vanochtend wel van het een op het andere moment klaarwakker!

140

De documentaire heb ik destijds – mei 2009 – helemaal gemist op televisie, maar mijn lief heeft een dvd-box en daar zit ‘ie in. De box heet ‘De Nederlandse canon van de Tweede Wereldoorlog in 5 intieme portretten’ en de vijf documentaires zijn gemaakt door Geertjan Lassche. De documentaires ‘De tas van Eva’ en ‘Het geweten’ hebben we onlangs samen gezien, alleen moet ik die tweede nogmaals in de dvd-speler drukken, want ik viel halverwege in slaap. Dat had absoluut niets te maken met het onderwerp en de kwaliteit van de documentaire. Ik was gewoon ontzettend moe en ‘aan het eind van mijn Latijn’ na de werkweek.

Vandaag was grotendeels een regenachtige dag: een goed moment voor een dvd. Een van de vijf dvd’s had mijn lief al wel gezien en ik nog niet, dus vandaag was de dag om ‘m in te halen: ‘Nooit meer laf’. Het verhaal was een aantal weken geleden toen ik op schrijfcursus was nog ter sprake gekomen. Een van de schrijfopdrachten had te maken met het onthullen van een groot geheim. Een medecursist uit de gemeente Staphorst haalde het verhaal van ‘Nooit meer laf’ aan, waarin twee grote geheimen zitten van de Meppeler Knokploeg.

De volle 128 minuten van de documentaire (in twee delen) zijn indrukwekkend, maar twee dingen staken er bovenuit: de reactie van mevrouw Lok en de laatste zin van Pieter Hoppen.

Ik ga een samenvatting van die momenten geven, ondanks dat ik nu al weet dat ik daarmee de documentaire te kort doe. Dus schaf vooral óók die box aan.

1^e moment. De Knokploeg – beter gezegd de meneer die centraal staat in de documentaire en een boekje open doet over dingen die anders hadden gemoeten – heeft in het bos bij Diever een lid van de Landwacht doodgeschoten: een jongen uit Appelscha. Als represaille wordt een willekeurig persoon uit Appelscha geliquideerd. Iemand met een zeker aanzien: schoolmeester Lok. De dochter van meester Lok ontmoet in de documentaire de moordenaar van het Landwachtlid; iemand die dus in de schakel van gebeurtenissen een rol heeft gespeeld. De redelijkheid waarmee mevrouw Lok deze man tegemoet treedt en hem zelfs nog op het gemak stelt wanneer hij zegt dat hij staat te trillen wanneer hij emotioneel wordt: bewonderenswaardig.

2^e moment. Hierop was ik voorbereid door mijn lief: een vermeende verrader van onderduikadressen wordt geliquideerd door leden van de Meppeler Knokploeg. De jongen, nog maar 23 jaar, waarvan in de documentaire bekend wordt dat hij absoluut niet fout was - Pieter Hoppen – zegt nadat hij al een aantal schoten in zijn hoofd heeft gekregen: “Waarom schieten jullie mij dood?”

Ik krijg het weer koud.

139

Misschien probeer ik voor de eerstvolgende vakantie overgeorganiseerd te zijn, maar liever wat te veel informatie verzameld of dubbele informatie vergaard, dan met te weinig info op pad. Ik zie ons nog rondrijden in Zuid-Spanje op zoek naar de plek waar we de sleutel van onze vakantiewoning moesten ophalen. Dat was écht niet tof, het was donker en na twee uren zoeken was er nog geen ‘lichtpuntje’. Wat was het geval: de ontvangen routebeschrijving naar de plek waar we de sleutel moesten halen klopte van geen kant. Ik heb zojuist nog even mijn mail aan Oad opgezocht:

In de vooraf ontvangen informatie van Oad stond dat wij na kantooruren de sleutel van onze villa konden ophalen in de Nerja Club, met daarbij een routebeschrijving vanaf het vliegveld in Malaga.

Deze routebeschrijving klopte tot de afslag op de snelweg  A7.

Daarna stond geschreven dat we richting Nerja moesten rijden, op de eerste rotonde links moesten afslaan en daarna op de volgende rotonde weer links. Dit moet zijn:

Op de A7 afslag Nerja nemen, en aan het eind van de afrit bij de rotonde rechts richting Nerja. Vervolgens bij de derde rotonde (eerste twee gewoon rechtdoor) links richting Nerja-oost (este).

Vervolgens bij de derde rotonde (eerste twee weer gewoon rechtdoor) rechtdoor op de parallel-/ventweg.

Aan het eind van de ventweg staat aan de rechterzijde de Nerja Club.

Wij hebben door het uitzoeken van het adres en de juiste route, twee uren verloren. Uiteindelijk hebben we de Oad-hostess toch maar gebeld, ondanks dat het ruim 23.00 uur was geweest. De hostess, mevrouw HG (in de brief aan Oad stond de volledige naam maar ik vind het niet netjes deze in een blog te vermelden) vertelde de juiste route.

We bedankten haar, zeiden dat we hoopten dat het nu goed zou komen en dat  we hoopten niet weer te hoeven bellen. Dat hoopte de hostess ook, want ze wilde graag gaan slapen! Dat wilden wij ook graag, maar door de onjuiste informatie, waren wij nog altijd niet op de plaats van bestemming! Wij vonden en vinden dit niet een opmerking, die bij een hostess hoort, wanneer de gasten in een dergelijke situatie zijn gekomen door foute informatie van Oad.

Nu ik het teruglees voel ik weer de verontwaardiging over de opmerking van de hostess over haar nachtrust.
Maar dat was nog niet eens de laatste slechte ervaring met haar. Een paar alinea’s verder in de brief aan Oad staat geschreven:

Zowel in de vooraf ontvangen informatie als in het informatiepakket dat we bij de verhuurder van de auto kregen, stond niets geschreven over het inleveren van de sleutel (tijd en plaats). We hebben er dus zelf achteraan gebeld. Wij dachten dat onze vraag over het inleveren van de sleutel, typisch een vraag zou zijn voor de Oad-hostess. Mevrouw HG wist het niet exact en in plaats van dat zij het voor ons ging uitzoeken, vertelde ze ons dat we het kantoor maar moesten bellen. Uiteindelijk kregen we bij de Spaanse verhuurder van de villa (Villas Axarquia S.L.) te horen hoe laat we de villa moesten verlaten en waar we de sleutel moesten inleveren.

Goede raad: informeer uw klanten niet alleen over het ophalen van de sleutel maar óók over het inleveren van de sleutel (plaats en tijdstip).

Ach, het heeft onze vakantie vorig jaar echt niet verpest. Er bestaat veel groter vakantieleed. Maar de ervaring van vorig jaar met Oad betekent wel dat we dit jaar niet weer bij Oad hebben geboekt en ik dit jaar alles tot in detail navraag: check-check-dubbel-check. Tot ze er helemaal ‘gek’ van worden…

Oh, wat heb ik een zin in het aanvallen van de stapel boeken die nu al klaar ligt!

138

Ze was weer helemaal blij toen ik haar kamer binnenliep in het woonzorgcentrum. De mevrouw waar ik op vrijdagmiddag als vrijwilliger op visite ga is namelijk een heel positief, blij mens. Toen ik vanmiddag wat papier dat onder haar bed was gewaaid, op knieën liggend opraapte en in de prullenmand gooide, bedankte ze mij en zei: “Ik ben iedere dag zo vaak blij om van die kleine dingen!” Dat is toch prachtig.

De lieve mevrouw stelde voor dat we buiten gingen zitten, want dat vindt ze zo’n prachtig plekje. Vervolgens zit ze met het gezicht naar de deur en de rug naar de tuin, in de rolstoel in de zon. Andersom zitten is te warm en ‘doet pijn aan de ogen’: en nog vindt ze het prachtig om buiten te zitten. Ik rolde haar naar buiten, zocht haar blauwe zonnehoedje, zette een glas water voor haar op de tuintafel en haalde toen mijn nieuwe boek uit de tas: een boek met foto’s van Leeuwarden uit de jaren ’50. Er kwamen kleine herinneringen boven, en dat was ook mijn bedoeling. De veemarkt waar de boeren met handjeklap de koeien en stieren verhandelden herkende ze meteen: daar was ze heel vaak geweest met haar zus. Ook de foto van de draaimolen op het waagplein deed de lieve mevrouw helemaal opleven.

“Daar ging ik met mijn zus in en dan gilde ze!”

Het bleef enkele tientallen seconden stil. Ze dacht na. En toen:

“Nee, het was ík die zo gilde!”

De lieve mevrouw is vaak al behoorlijk in de war. Nadat een verpleegster haar vanmiddag had geholpen bij een toiletbezoek stelde ze voor dat ze binnen zou blijven… helemaal vergeten dat ik nog buiten zat. Nadat de verpleegster had gezegd dat er nog visite op haar zat te wachten, ging er nog geen lampje branden. Maar een keer buiten was ze weer bij en blij toen ze mij zag.

Ook het bezoek van vanmiddag was weer een cadeautje.

137

Volgens mij was het gisteren dat ik op de radio een item hoorde over de ergernis top 10 in de supermarkt. Artikelen die uitverkocht zijn, artikelen die uit het assortiment zijn verdwenen en langzame kassières / lang wachten bij de kassa, vormen de top 3. Ik was benieuwd wat op zeven tot en met tien zou staan. Op de site van de NOS (met het radio-item) staat dat het onderzoeksrapport is gepresenteerd door het Centraal Bureau Levensmiddelenhandel (CBL), dus op naar die site! Niets te vinden over de ergernis top 10, ook niet na het simpel invoeren van het woord ‘ergernis’ in het zoekvenster. Ook google kan geen lijstje met die ene top 10 vinden.

Maar ach, ik denk dat ik zo wel kan bedenken waar consumenten zich aan ergeren in de supermarkt:

- ontsporende winkelwagentjes;

- vieze winkelmandjes (wat zitten er toch veel groente-/fruitstickers op de bodem geplakt);

- geen winkelmandjes bij de ingang maar bij de kassa's torenhoge stapels;

- mensen die bij de kassa de groente/fruit niet hebben afgewogen (of de sticker is in het mandje blijven plakken);

- de opgeroepen medewerker-KW laat wel heel lang op zich wachten;

- smurrie op de band als gevolg van een lekkende verpakking;

- de band die na het scannen maar doorloopt zodat alle boodschappen op elkaar geprakt worden en waardoor tijdschriften en ansichtkaarten helemaal vast komen te zitten tussen de band;

- voorgangers die te langzaam zijn met inpakken;

- ouders die boodschappen doen als een gezinsuitje beschouwen;

- begin van de middag is het brood al uitverkocht;

- met elkaar pratende kassières;

- twee bekenden gaan uitgebreid en naast elkaar staan kletsen waardoor ze het hele gangpad barricaderen;

- boodschappen op de hoogste plank staan te ver naar achteren zodat ze niet te pakken zijn.

Vanmiddag was ik in de supermarkt en moest ik even denken aan de ergernis: met elkaar pratende kassières. Het gesprek tussen dame A en dame B ging als volgt:

A: Ik kom tegenover jou zitten hoor!

B: Oké nou, weet wel wat je doet.

A: Wat dan?

B: Ik ben vandaag héél melig hoor!
En B deed daarna denk ik een imitatie van een paard na want het klonk als gehinnik.

Ik heb mij er niet aan geërgerd. Het ging het ene oor in, ik heb het nu opgeschreven en zo gaat het gewoon het andere oor weer uit. Beetje jammer om met hoge bloeddruk rond te gaan lopen, omdat twee dames een inhoudsloze conversatie hebben.

Met vrolijke tred ging ik weer huiswaarts!

136

Voor alles moet een eerste keer zijn, wordt er dan wel eens gezegd. Nou ja, ‘alles’… er zijn dingen die je liever helemaal nooit mee wilt maken dus daar hoeft zelfs geen eerste keer voor te komen. Ach, het is maar een zegswijze, een bij-wijze-van-spreken, als inleiding voor blog 136.

De allereerste keer dat ik naar een écht groot concert ging helemaal in Ahoy Rotterdam, was eind jaren ’80. ’s Middags stapten we bij het station van Leeuwarden met zijn vieren in een bus van Paulusma reizen voor een concert van Bon Jovi. Tsja, ik kan het ook niet helpen. Een schoolgenote was helemaal idolaat van Bon Jovi (of alleen Jon, daar wil ik vanaf zijn) en die had in een pauze gevraagd wie mee wilde naar een concert. Een aantal waaronder ik riep spontaan ‘ja’ en zo haalde ze ook voor mij een veldkaartje.

Ik weet muzikaal gezien helemaal niet zo veel meer van het concert van twintig jaar geleden. Het grote scherm waar ik het qua beeld vooral van moest hebben, het licht en geluid, de show, de vele mensen, het goede gevoel erbij te zijn geweest zijn vooral bijgebleven.

Eergisteren was Iron Maiden in Arnhem. Wie blog 048 heeft gelezen over mijn ‘heavy’ periode, zou kunnen denken dat ik daar vast en zeker ben geweest of graag naartoe was gegaan. Maar van beide is geen sprake… ik ben inmiddels ouder en wijzer ;-)

Neefje R. - inmiddels alweer 16 en minstens een kop groter dan ik ben dus eigenlijk moet ik schrijven neef R. – houdt van snoeiharde gitaarmuziek en speelt zelf ook basgitaar in een bandje dat heel veel herrie maakt. Als grote verrassing had ‘ie alvast voor zijn verjaardag later deze maand, van zus&zwager een kaartje voor het concert van Iron Maiden gekregen. Samen met zijn hait ging hij eergisteravond naar zijn eerste echte grote concert!

Gisteravond even gebeld naar neef R. om te horen hoe het was geweest: heel luid en vet! Het was een heel mooi verjaardagscadeau geweest. En nu ga ik als een hele ouwe tante klinken: het besef dat dit zijn allereerste grote concert was en dat hij iets bijzonders samen met zijn hait heeft gedaan, dat is er nu nog niet. Maar dat komt nog wel (denk ik, over zo’n twintig jaar).

Het was gisteravond voor mij de eerste keer dat ik uitgebreid met neef R. aan de telefoon heb zitten kletsen over het concert, zijn basgitaar en het schoolexamen. Vet!  

135

Volgens mij ben ik alweer hopeloos ouderwets met het opzoeken van gemiste programma’s op internet op de site met de bijna gelijkluidende naam: www.uitzendinggemist.nl.  Tegenwoordig kunnen uitzendingen geloof ik gemakkelijk opgenomen worden met digitale tv – daarmee verraad ik denk ik wel dat ik geen digitale tv heb en de vorige zin waarschijnlijk een gevalletje klok-klepel is.

Trouwens… over opnemen gesproken… ik realiseer me nu dat ik ook nog een videorecorder heb. Ooit zeer impulsief gekocht en in de afgelopen 15 jaar toch zeker tien keer gebruikt. Zo gaat dat meestal met impulsieve aankopen: die blijken vaak toch niet echt nodig te zijn. Maar die videorecorder had ik natuurlijk als zeer hoge uitzondering eens kunnen gebruiken vanavond…

Te laat! Kan ik nu niet meer instellen... als ik al een videoband in huis had gehad...

Vanavond ga ik namelijk naar een bijeenkomst van het werk en kan ik niet kijken naar – ik durf het bijna niet te zeggen – Nick & Simon.

 

Wie mij (een beetje) kent die kan waarschijnlijk wel inschatten dat ik niet veel heb met het repertoire van N&S… en alle andere artiesten uit Volendam, hoewel ik hen niet allemaal over een kam wil (en kan) scheren. Maar ik heb ontdekt dat ik enorm om dit duo - aangevuld met gelegenheidsmanager Kees - moet lachen. En ik heb ook ontdekt dat ze enorm veel muziekkennis hebben, geweldig zijn in tweestemmig zingen én een bijzonder leuk coverrepertoire hebben. Die ontdekkingen heb ik gedaan tijdens de uitzendingen van de tv-serie Nick & Simon The American dream, waarvan ik vanavond dus de vierde aflevering mis... Naast de nummers die ze zelf spelen en zingen in bars, op straat, in muziekscholen, clubs etc. zijn vooral ook de achtergrondmuziekjes van momenten dat ze bijvoorbeeld in auto of met vliegtuig reizen geweldig (sorry, dat is niet beledigend bedoeld).

Nog een nachtje slapen en een werkdag werken en dan morgen er plat voor... nou ja... rechtop zittend met laptop op schoot dan.
Wie vanavond wel in de gelegenheid is: Nederland 3, 20.30 uur.

Aanrader!   

134

Omdat beelden meer zeggen dan woorden, deze keer een beeldblog met de titel: HOERA!

Wie deze beeldblog niet begrijpt moet de blogs 084, 096, 098, 120 en 124 maar even lezen (in deze volgorde).

Overigens, ging het op het laatste moment nog wel een beetje mis. Gisteren – 6 juni – zouden de ondergrondse containers vanaf 10.00 uur operationeel zijn. En waarschijnlijk waren ze dat ook, want nadat ik gisteravond op de startknop drukte kwam er in de display te staan: UW PAS AUB. Ik hield mijn flitsende pas voor de display… en las: PAS ONBEKEND.

Dat kon toch niet waar zijn?

Nog een keer proberen… en weer: PAS ONBEKEND.

Op naar de reservecontainer.

Oh ja, dat had ik nog niet verteld! In blog 124 schreef ik over het kleine foutje in de brief: voor zowel de hoofdcontainer als de reservecontainer kreeg ik hetzelfde nummer. Maar dat was snel rechtgezet door Omrin, want in no time lag er een volgende brief in de bus met de juiste nummers.

Maar gisteravond ging het bij het lezen van de pas dus mis, en kon ik weer huiswaarts gaan met de vuilniszak in de linkerhand, terwijl ik met mijn rechterhand de tranen in mijn ogen droogde.    

SYP gebeld, SYP gemaild en kreeg daarop vandaag netjes bericht terug:

Mijn collega heeft vandaag, na enige aanpassingen, de containers getest. Uw milieupas zou nu moeten werken op beide containers. Mocht dit niet het geval zijn dan hoor ik dit graag. Ik zal dan een nieuwe pas voor u aanmaken.

Vol verwachting klopte mijn hartje vanavond, en… de beelden spreken voor zich. HOERA!

Dank je wel Omrin-medewerkers!