Mijn lijst met blogs

zaterdag 17 september 2011

226

Hoe het nu toch kan dat ik een digitale nieuwsbrief van Becel in de mailbox bezorgd heb gekregen, weet ik niet. Voor zover ik weet heb ik nog nooit meegedaan aan een of andere prijsvraag van Becel, waarbij ik iets op hun website heb ingevuld en daarmee de weg vrij heb gegeven voor nieuwsbrieven… maar ach… Met ongewenste nieuwsbrieven kan ik gewoon hetzelfde doen als met ongewenste post in de brievenbus: de prullenmand in. Dat kan ongezien en dus maak ik me er niet zo druk om. Ondanks dat ik niet zat te wachten op de nieuwsbrief, wierp ik toch even een snelle blik op de inhoud. De nieuwsbrief ging volledig over de actie ‘We hebben je hart nodig’ van de Hartstichting. En die bleek toch bijzonder informatief te zijn…

Hart- en vaatziekten zijn bij vrouwen doodsoorzaak nummer 1, en toch is daar weinig over bekend omdat onderzoek naar de ziekten vooral is gedaan bij mannen. De resultaten daarvan zijn niet altijd op vrouwen van toepassing. De hartstichting zamelt nu geld in voor meer onderzoek naar hart- en vaatziekten bij vrouwen. Bij vrouwen is specifiek onderzoek nodig, want:
• slagaderverkalking verloopt anders bij vrouwen dan bij mannen;
• vrouwelijke hormonen lijken invloed te hebben op hart- en vaatziekten;
• vrouwen krijgen vaker een beroerte dan mannen…

Ineens besefte ik, dat niet alleen hait vijf jaar geleden is overleden aan een hartziekte, maar mem óók. Zij stierf tien jaar geleden aan de gevolgen van een CVA. Met andere woorden: een ongeluk in de bloedvaten.
Tijd om in actie te komen dus. Ook ik!

De manier waarop geld wordt ingezameld is door het ‘verkopen’ van geheimen. Dit vanuit de gedachte dat de bestrijding van hart- en vaatziekten bij vrouwen nog veel geheimen kent. Op zichzelf best aardig bedacht: je doneert geld en dan kun je een filmpje bekijken waarop bekende en onbekende mensen een geheim verklappen. Zoals gezegd, aardig bedacht, maar ik hoef ze niet te horen. Naar sommige dingen ben ik heel nieuwsgierig, maar dit prikkelt dat stukje in mijn hersenen dan weer niet. Ik heb dan ook gewoon geld gestort en ik heb het campagnespeldje gekocht.

Het campagnespeldje is een rode jurk, een red dress. Rood én de rode jurk van de Hartstichting zijn een symbool voor de strijd tegen hart- en vaatziekten. Naast de red dress kent de Hartstichting ook de Dress Red Day. Het is de dag waarop er extra aandacht wordt gevraagd voor hart- en vaatziekten bij vrouwen. Iedereen wordt opgeroepen op Dress Red Day rood te dragen, om te laten zien dat het onderwerp hem/haar raakt.

Laat ik nu een knalrode jurk hebben! Een jurk die ik precies een keer heb gedragen, tijdens een receptie. Sindsdien hangt de jurk aan een knaapje in de slaapkamer want hij is namelijk nogal opvallend. En dat mag en moet juist op woensdag 21 september aanstaande: opvallen en extra aandacht trekken! Dus woensdag gaat ‘ie aan. Nu alvast een ‘voorproefje’:


vrijdag 16 september 2011

225

Vanochtend kon ik er niet meer tegen…

1. Een paar weken geleden hoorde ik een radiospot over de ’Topruiming’ bij een of andere winkel. Ik weet al niet eens meer bij wie, dus zo’n goede commercial was het nu ook weer niet.

2. Vanochtend werd een actie bij Bijenkorf op de radio gepromoot, waarbij tot 20% korting wordt gegeven. De site van de Bijenkorf laat zien waarop zoal:
15% korting op damesjeans
20% korting op huidverzorgingsproducten
20% korting op herenondermode
15% korting op diverse damesmodemerken
20% korting op beenmode
15% tot 20% korting op diverse producten in de categorieën wonen en verlichting. Die categorieën blijken zeer breed opgevat worden want daar valt ook onder: een ochtendjas, een keukenmachine, badhanddoeken en pantoffels.

Die tientallen afgeprijsde producten vallen bij de Bijenkorf allemaal onder de noemer: hebbeding.
Ja, ik weet niet hoor, maar ik versta onder een ‘hebbeding’ toch echt iets anders dan een lamp, pantoffel, panty, kimono, spijkerbroek of onderbroek…

Wikipedia geeft voor ‘hebbeding’ de volgende omschrijving:
Een hebbeding, gadget of gizmo is een vernieuwend en slim ontworpen artikel, vaak binnen de consumentenelektronica. De gebruikte technologie of het ontwerp is vaak zo vernuftig en vernieuwend in de ogen van de geïnteresseerde of wordt als zodanig gepresenteerd dat het voor consumenten aantrekkelijk wordt gemaakt om het aan te schaffen.

Daarmee denk ik dat mijn idee dat de aangeprezen producten helemaal niet onder de noemer ‘hebbeding’ vallen, klopt.
Waarom doet de Bijenkorf dat dan wel? Ik kan alleen maar gissen naar het antwoord en mijn gok is: omdat een of andere pipo het woord ‘hebtember’ heeft bedacht. Deze maand is het niet september in de Bijenkorf maar ‘hebtember: de maand waarin hebbedingen voor een habbekrats over de toonbank gaan!’

Lieve, lieve, lieve bedenkers van radiocommercials dan wel van hele campagnes,
Is het mogelijk dat er geen foute varianten meer worden gemaakt op bestaande woorden?
Zouden jullie willen stoppen met tenenkrommende, zogenaamde, woordgrapjes?
‘Topruiming’ en ‘hebtember’ zijn niet leuk.

224

De stille hoop groeide met de weken. Tot gisteren. Toen viel ie alsnog in de bus: de envelop van het CJIB. Het witte strookje dat ik op 29 mei onder de ruitenwisser had gevonden, concreter gezegd de parkeerbon, was omgezet in een officiële beschikking met acceptgiro. Drie en een halve maand na het ‘vergrijp’.

Het was een mooie dag geweest in Hoorn, in het museum van de Twintigste eeuw waar we genoten van de Coca-Cola tentoonstelling (zie blog 123). Op de terugweg naar de auto kwamen we er achter dat het koopzondag was en kocht ik impulsief een big bag van Pip à zo’n 130 euri… Toch fijn dat de ontdekking van de parkeerbon van € 70,- pas daarna ontdekt werd, anders had ik nu die mooie tas waarschijnlijk niet gehad! Echt enorm balen van die bon deed ik niet: boetes worden over het algemeen heel terecht gegeven, dus waar moet je van balen? Van jezelf! Van eigen nalatigheid, nonchalance of dommigheid. In dit geval had ik niet goed gekeken naar borden en naar bijvoorbeeld parkeerkaarten bij de andere auto’s achter de voorraam. Ik nam en neem als het ware mijn verlies… hoewel…  zojuist toch maar even opgezocht of er toevallig niet een foutje was gemaakt. Hoe snel moet zo’n beschikking eigenlijk toegezonden zijn?

Op de site van het CJIB is voor types zoals ik gewoon een test geplaatst: de ‘Doe de bezwaartest’!
Ik beantwoordde de vragen…

Bent u de eigenaar van het voertuig waarvoor u een beschikking heeft ontvangen?
Ja

Was u op dat moment ook de bestuurder van de auto?
Ja

Was u inderdaad met uw voertuig op de aangegeven tijd en plaats?
Ja

Wilt u bezwaar maken omdat er sprake was van een bijzondere (weg)situatie?
Nee

Wilt u bezwaar maken omdat u de wijze waarop de overtreding is geconstateerd niet juist vond?
Nee

Wilt u bezwaar maken omdat u denkt dat er iets mis is gegaan in de procedure?
Ja, het duurde maanden voor ik de beschikking kreeg

Uw antwoord: Ja, het duurde maanden voor ik de beschikking kreeg
Ja, bij verkeersovertredingen die onder de wet Mulder vallen (de lichtere overtredingen) behoort de CJIB-beschikking in principe binnen 4 maanden op de mat te liggen. Gaat het om een huurauto, dan moet u de CJIB-envelop binnen 8 maanden ontvangen. Er zijn situaties waarbij deze termijnen overschreden mogen worden, bijvoorbeeld als u verhuisd bent of als er andere oorzaken zijn (buiten de schuld van het CJIB) waardoor het langer duurt om de bestuurder/kentekenhouder te bereiken.

Hè getsie, over twee weken was het pas vier maanden geleden geweest. Heeft het CJIB nog net op tijd dat ding op de bus weten te krijgen!
Oké, oké, ik neem nu écht mijn verlies…

maandag 12 september 2011

223

Vanavond heb ik het nog een keer teruggekeken op Uitzending Gemist, nadat ik het al twee keer had gezien op televisie: een keer als ‘eerste uitzending’ en een keer ‘in de herhaling’. Ik heb het over de herhalingsuitzending van ‘de Reünie’ van 3 april jongstleden. De man die ik nog eens zijn levensverhaal wilde horen vertellen, was Peter. Zijn verhaal in het kort (van de website):  
Nadat Peter Derks van drie scholen is gestuurd, geeft de Stedelijke mavo hem nog een laatste kans. Peter is de drukste van de klas en schreeuwt om aandacht die hij thuis niet krijgt. Zijn ouders weten geen raad met hun geadopteerde zoon. Dat wordt erger naarmate Peter last krijgt van psychoses en zijn ouders hem niet meer begrijpen. Hij wordt onhandelbaar en eindigt op straat. Het duurt niet lang voordat hij in aanraking komt met drugs. Peter raakt verslaafd en zwerft als junk tot zijn 31ste jaar over de Amsterdamse Wallen. Inmiddels is Peter clean, getrouwd en Nederlands kampioen luchtgeweerschieten.

De passage waar het mij om ging, is het moment dat Rob Kamphues (de presentator van De Reünie) een brief voorleest aan Peter. Het is een brief van Peter zijn oud-buurman, die in de periode dat Peter verslaafd was en in Amsterdam ronddoolde, pastoor in Amsterdam was. Ze kwamen elkaar in Amsterdam tegen en bleven contact houden, en dat lukte omdat ze een afspraak hadden: Peter zou nóóit geld vragen aan de oud-buurman, en de oud-buurman zou hem nóóit geld geven!

Ik moest het verhaal van Peter even terugzien omdat in mijn herinnering die oud-buurman, die pastoor hem de kracht had gegeven om af te kicken, om die andere weg in te slaan. In mijn herinnering had die oud-buurman het verschil gemaakt… Maar dat bleek toch niet zo te zijn. Op de vraag aan Peter, hoe het hem gelukt was af te kicken, was het antwoord, dat hij aan het doodgaan was… En hij had het geluk gehad dat het lukte. Hij had ook de pech kunnen hebben, dat het muntje net op de andere kant was gevallen.

Ik moest het terugzien, omdat ik het gisteren met mijn lief had gehad over mensen waarmee het zienderogen niet goed gaat. Mensen die je zou willen helpen uit de shit te komen, en waarvan je anderzijds weet dat je hen niet kunt helpen. Om allerlei (verschillende) redenen, gaat dat niet. En wat doe je dan? Helemaal niets?

Afgelopen vrijdagmiddag stond er een straatkrantverkoper voor de AH. Ik ging boodschappen doen en betaalde contant zodat het papiergeld werd ‘gebroken’ en ik een krant bij hem kon kopen. Ook kocht ik twee berliner bollen voor hem. Dat was niet de eerste keer dat ik iets eetbaars voor een straatkrantverkoper kocht. Ik heb trouwens nogal de neiging, wat rare dingen te kopen… een chocoladeletter vlak voor 5 december, kerstkransjes op 24 december, een gezinspak Kitkat en nu dan twee berliner bollen. De straatkrantverkopers hebben altijd nog ‘dank je wel’ gezegd maar of ze nu echt zaten te wachten op deze producten.

Anyways, ik kocht twee berliner bollen maar eigenlijk flitste het door mij hoofd om de straatkrantverkoper gewoon voor te stellen ergens in een uitspanning een bakkie koffie te gaan drinken met wat lekkers (op mijn kosten uiteraard). Gewoon omdat ik geïnteresseerd ben in zijn verhaal en om te laten merken dat hij niet ongezien voor de AH staat. “Stel ik ben diegene die dat verschil kan maken, zoals bij Peter,” dacht ik… Maar ook bij Peter was het dus niet een ander persoon, maar was het Peter zelf die het verschil maakte.

zondag 11 september 2011

222

Oproepen tot stemmen, moeten niet klakkeloos opgevolgd worden, vind ik. Een stem moet bewust gegeven worden, het moet een weloverwogen keuze zijn. Dus wanneer mensen zeggen “Ik ga niet op Gerbrand Bakker stemmen voor de NS Publieksprijs, alleen omdat jij dat leuk vindt”, vind ik dat bijzonder goed. Mensen moeten op De Omweg van Gerbrand Bakker stemmen omdat ze dat inderdaad een geweldig boek vinden. Wie nu geen idee heeft waar ik het over heb: zie blog 218.
(Op Gerbrand Bakker stemmen omdat iemand mij graag een plezier wil doen, is ook een keuze. Als het maar bewust gebeurt!)

Aan de oproep, op de Havelter molen te stemmen, geef ik dan ook niet zomaar gehoor omdat die molen in mijn werkgemeente staat. Zojuist dan ook de website van de BankGiro Loterij bekeken en alle informatie opgezogen over de zeven genomineerde molens:
- de watermolen De Oliemolen in Heerlen
- zaagmolen De David in Winsum
- poldermolen De Babbersmolen in Schiedam
- krijtmolen D’Admiraal in Amsterdam
- korenmolen De Blazekop in Ovezande (Zeeland)
- korenmolen De Havelter Molen in Havelte
- korenmolen Houdt Breaf Stant in Welsum (Overijssel)

Van een aantal plannen worden particulieren beter – naast dat de molen er weer leuk bij staat. Hoe bewonderenswaardig particuliere initiatieven ook zijn, plannen van vrijwilligers die iets willen doen aan een molen met als enige doel dat anderen er van kunnen genieten en er kennis van kunnen nemen, vind ik nog véél bewonderenswaardiger. Van de zeven bleven daardoor nog vier over, wat mij betreft.
Tsja, en dan vind ik van die vier ‘overgebleven’ plannen, die van Havelte toch echt het beste. Vooral de zinnen

Door de uitbreiding van Havelte kwam zij steeds meer tussen nieuwbouw en plantsoen 'buiten spel' te staan.
Zo kan de molen weer een centrale rol spelen in de leefgemeenschap van ons dorp.
Stem daarom op ons om de molen weer van 'buiten spel' in 'het middenveld' van het dorp te plaatsen!

spreken mij bijzonder aan.

Ik zou zeggen: kijk ook eens op de site van de molenprijs en maak uw eigen afweging en keuze!

zaterdag 10 september 2011

221

Vandaag was de landelijke Open Monumentendag. In tegenstelling tot het nationale Museumweekend, ’doe ik altijd mee’ aan de Open Monumentendag. Tijdens het museumweekend denk ik altijd: “Ik ga liever op een ander moment wanneer niet heel Nederland vanwege de gratis entree naar de musea gaat. Betaal ik liever op een ander moment voor een wat rustiger museum, waardoor ik ook daadwerkelijk iets zie!”
Maar tijdens de Open Monumentendag gaat het niet om gratis of met entree, dan gaat het om het feit dat het überhaupt mogelijk is om binnen te kijken, daar waar anders de deuren gesloten blijven. Dat is trouwens ook niet helemaal waar… zo ben ik vandaag wezen kijken in het gebouw van het voormalige kantongerecht dat nu gebruikt wordt door een architect. In principe zou ik daar kunnen aanbellen met de vraag: “Het is misschien een wat ongebruikelijke vraag, maar zou ik eens uw gebouw aan de binnenzijde mogen bekijken?” Botterik die dan de deur dichtgooit voor mijn neus, toch?
De toegang tot de loge van de vrijmetselarij wordt dan alweer een ander verhaal. Het gebouw dat ik vandaag aan de binnenzijde bezichtigd heb is een herenloge… het wordt dan als vrouw en niet lid wel een beetje lastig om binnen te kijken op momenten dat de besloten herenclub bijeen is.

En dan was er nog die andere club die vandaag de deuren geopend had voor het grote publiek. Een club waar iedereen in principe van harte welkom is om een kijkje te nemen en kennis te maken, maar toch loop je er niet zo naar binnen. De laatste tijd zijn de gordijnen geopend maar toen die nog volledig dichtgetrokken waren, was het helemaal een ‘bastion’.
Ik liep door de lange gang naar de grote zaal en ging met iedere stap meer terug in de tijd. En toen… zag ik iets magnifieks! Een zaal die aan een zijde rond was met een balkon, gevuld met biljarttafels, stoelen langs de kant… en alleen maar mannen: de Friesche Club! Er kan niet alleen gebiljart worden: achter de prachtige oude, voormalige schouwburgzaal waren ook nog vier kegelbanen.

Ik heb een stukje en twee foto’s van hun website geplukt, en dat zegt eigenlijk genoeg over het bijzondere gebouw en de sfeer:

Ons pand mag er dan van buiten niet spectaculair uitzien, van binnen is onze club uniek! Onze biljartzaal met zeven kleine biljarttafels en drie matchtafels mag tot een van de mooiste van Nederland  gerekend worden. Toen de Friesche Club dit gebouw in 1916 aankocht voor 14.000 gulden was het tot dat moment , de Leeuwarder Schouwburg. Dat is ook nog te zien aan het balkon in de zaal. Naast het biljarten zijn er nog andere activiteiten in de Friesche Club: er zijn schitterende kegelbanen, er is een darthoek en er wordt gekaart.

Ondanks het hoge mannengehalte, mogen vrouwen geloof ik wel lid worden. Ik denk dat ik later, in de voetsporen van mijn moeder, ga kegelen. Nu maar hopen dat de Friesch Club nog heel lang op deze plek blijft zitten én dat het vooral niets verandert aan de inrichting!



220

Sinds mijn lief laatst iets vreemds ontdekte in de tekst op het etiket van de ketchupfles, heb ik een etikettentikje. Vandaag viel me weer iets op, wat ik niet zo goed begrijp. Omdat ik op mijn blog over het ketchupetiket – nummer 196 – een reactie kreeg van een lezer, waarmee een mysterie opgelost was, gooi ik ook de nieuwe constatering maar even op het worldwideweb. Beste lezer, aarzel dus niet om mij even bij te praten, te onderwijzen!

De verpakking van de salade die ik onlangs kocht is bijzonder ‘internationaal’. De combinatie van de naam ’Amerikaanse Coleslaw’ met de ondertitel ‘Oet Twente’ op de saladebak van Johma, is wel een beetje gek…  De ingrediënten staan er vervolgens in het Nederlands op. Op een zij-etiket zag ik ook nog staan: Frisse verantwoorde rauwkostsalade (IKB)….

Huh? IKB? De afkorting stond niet toegelicht maar aan de onderzijde van de saladebak stond ergens dat ik vooral ook eens moest gaan kijken op www.ikkiesbewust.nl.
Ik Kies Bewust… zou dat slaan op IKB en andersom?

Op de betreffende site stond een heel verhaal over het groene ‘Gezondere keuze’-logo en het blauwe ‘Bewuste keuze’-logo. Informatie die ik niet echt heb opgenomen, omdat die logo’s op de verpakking mij eigenlijk helemaal niet interesseren. Ik weet zo ook wel wat gezond(er), verstandig(er) en bewust(er) is. Vraag is alleen, of ik altijd gezond(er), verstandig(er) en bewust(er) wil eten.
Nou nee, niet altijd. En dus smeer ik soms salade bestaande uit groente in een vette saus op mijn brood… en dat blijkt dan toch nog héél bewust te zijn volgens het IKB-gebeuren!

219

Niet iedereen is opgegroeid met een computer. Ook zijn er voldoende functies waarin een PC geen enkele rol speelt. Dan moet het maar net in de ‘interessezone’ van iemand zitten, om zich toch te verdiepen in ‘internetten’ en ‘emailen’ en zich de geheimen van de digitale wereld enigszins eigen te maken.

Deze week kreeg ik een sms van zus waarin ze vertelde dat ze een vakantie voor het gezin had geboekt. Duurt nog ruim 10 maanden, maar ze hebben in ieder geval iets om naar uit te kijken. Het nieuws was op zichzelf natuurlijk leuk, maar het was vooral een bijzondere sms omdat deze vakantie helemaal door zus was uitgezocht én geboekt op internet. Zus is een van de vele mensen waaraan de digitale revolutie vrijwel helemaal voorbij gegaan is, terwijl man en kinderen de hele dag aangesloten zijn op die cyberwereld via telefoon, laptop en PC. Tót een paar weken geleden; toen kwam er een einde aan die periode. Zus kocht een laptop en zit nu wanneer ze het rijk alleen heeft, rustig zelf wat te surfen. Niemand die haar op de vingers kijkt, haar verbetert, haar laat zien hoe alles zóveel sneller kan. Nee, gewoon op haar manier en in haar tempo.

Gisteren stapte ik bij zus de keuken binnen en zat ze aan tafel met de laptop voor zich en de muis in de hand. Ze was weer even aan het surfen. De computer ging uit toen ik binnenstapte… maar ging later weer aan, toen we bedachten dat we in het voorjaar maar eens als drie zussies een nachtje naar de Achterhoek moesten. Zus ging op zoek naar leuke, geschikte accommodaties en vond die vrij vlot. De adressen van geschikte B&B-accommodaties werden nog wel op een briefje geschreven, maar de tijd dat ze onder Favorieten worden opgeslagen komt ook nog wel eens. Net als die eerste e-mail aan mij die (nog) niet is aangekomen.

Ik ben nu al bijzonder trots op zus die alsnog zichzelf iets leert, wat voor velen zo simpel en vanzelfsprekend lijkt, maar voor wie het nog niet kent, bijzonder complex is.
TOZ! (Trots Op Zus)

maandag 5 september 2011

218

Toch jammer dat mijn blog en tweets maar door een kleine groep mensen worden gelezen en gevolgd. Laat ik het een select gezelschap noemen J Wanneer ik namelijk een hele schare lezers en volgers had gehad, dan had ik een actie op touw kunnen zetten.

Gisteren ontving ik een e-mail met de aankondiging dat er weer gestemd kan worden op de NS Publieksprijs. Stemmen kan tot en met 13 oktober – dat is best lang – op een van de zes genomineerden, óf de stemmer kan een eigen titel aandragen en daar zijn stem op uitbrengen. De zes genomineerden – geselecteerd door een comité van boekverkopers en bibliothecarissen – zijn:

- Arthur Japin – Vaslav
- Peter Buwalda – Bonita Avenue
- David van Reybrouck – Congo
- Herman Koch – Zomerhuis met zwembad
- Dick Swaab – Wij zijn ons brein
- Esther Verhoef – Déjà Vu

Laat helder zijn: ik gun ze allemaal de NS Publieksprijs.
Ik gun hen allemaal de publiciteit die hoort bij de titels ‘winnaar NS Publieksprijs’ en ‘Boek van het Jaar’.
Ik gun hen allemaal het beeldje van Jeroen Henneman, de cheque van € 7500,- en het NS Jaarabonnement ter waarde van € 5653,-. Want het is wel even een abonnement voor de 1e klas! Dat laatste vind ik zo’n bijzonder lollige prijs…
Anyways, ik gun het hen allemaal, maar… ik gun het Gerbrand Bakker het meest! Want die schrijft pas echt sublieme boeken!
Hij staat alleen niet in het rijtje genomineerden...
Tijd om een eigen titel aan te dragen: De Omweg. Uitgebracht in september 2010, het is een oorspronkelijk Nederlands boek, ik zeg: het voldoet aan de voorwaarden.

Met andere woorden, graag was ik de actie ‘laat Gerbrand Bakker de NS Publieksprijs winnen’ gestart! Doet u – onderdeel van het selecte gezelschapje – mee?

Snel mijn stem uitbrengen op Gerbrand Bakker

zondag 4 september 2011

217

Eigenlijk had ik nog een veel grotere groep verwacht, aangezien er zaterdagochtend in het radioprogramma ‘op en út’ op de regionale zender nog aandacht aan was besteed. Maar circa 50 belangstellenden is natuurlijk ook al een mooi aantal.
De gids was voorbereid op een wat groter gezelschap want hij had een mobiele geluidsversterking bij zich: een microfoontje bij de mond, en een luidspreker op de buik. Prima voor elkaar!
De locatie van de rondleiding met gids: een begraafplaats. Dat klinkt misschien wat gek, maar dat was het niet… Het was namelijk de oude begraafplaats in Leeuwarden, en die is zeer bijzonder en is een bezoek waard:
- vanaf begin jaren ’70 worden er geen mensen meer begraven;
- het is eigenlijk een begraafpark, ontworpen door Roodbaard. Hij is ondermeer bekend door de Prinsentuin die ook door hem ontworpen is. De zerken staan op veldjes met ronde vormen waar schelpenpaden doorheen slingeren omzoomd door hoge bomen;
- de begraafplaats is al jarenlang vervallen en er is dan ook geprobeerd € 1 miljoen te winnen tijdens een televisieactie van de Bank Giro Loterij. Helaas was de begraafplaats geen winnaar. Maar inmiddels zijn twee van de vijf velden gerenoveerd en heeft het lijkhuisje een opknapbeurt gehad;
- de begraafplaats heeft een monumentenstatus.

Een aantal jaren geleden liep ik eens op zondag door het Rengerspark toen het hek aan de achterzijde van de begraafplaats open was. Ik liep de oude begraafplaats op en schrok van de aanblik: allemaal kapotte, scheefgezakte, vervallen graven…
Scheefgezakte zerken door de werking van de grond, boomwortels, mollen etc. kan ik dan nog begrijpen. Maar gestolen hekjes en weggenomen beeldjes en grafornamenten of kapotgeslagen zerken, dat begrijp ik niet.
Op een van de velden zat iemand op een krukje te tekenen, ik maakte foto’s en verder was er helemaal niemand. De verhalen achter de graven kwam ik niet te weten. Dus vanmiddag was ‘de kans’ om ietsje wijzer te worden.

Zo was er een familiegraf met keurig hek er omheen… en een lege plek én een zerk buiten het hek. Het verhaal gaat dat degene die buiten het hek ter aarde besteld is, in Groot Lankum had gezeten in Franeker. Met andere woorden, de familiegek was, maar dat is toch niet de reden geweest dat hij buiten het hekje ligt. Wat was namelijk het geval: toen de ‘gek’ stierf had zijn broer nog de huwbare leeftijd. Er vanuit gaande dat de broer nog zou trouwen werd een plek opengehouden voor de toekomstige vrouw. De ‘gekke broer’ moest alvast plaats voor haar maken op de begraafplaats. Maar er werd nooit een huwelijk gesloten, waardoor de gereserveerde plek leeg bleef.
Leuke ‘weetjes’. Trieste weetjes vooral ook.


Het was een mooie rondleiding. Ik hoop dat de gids – die dit voor de hobby zelf allemaal uitzoekt en af en toe vertelt – deze verhalen goed opschrijft, zodat ze bewaard blijven.

Weetje: je kunt niet meer begraven worden op de oude begraafplaats aan de Spanjaardslaan, maar wie nog over oude familierechten beschikt (familiegraf) kan nog wel uitgestrooid worden in dit begraafpark.

Weetje: de hekjes werden geplaatst omdat schapen het gras in het begraafpark kort hielden. Schapen die over de stenen liepen en hun uitwerpselen erop achterlieten vond men geen prettig idee.

216

Onlangs hoorde ik iets en dacht: “Dit heb ik al twee keer eerder gehoord, van twee heel andere mensen,” en ik ontdekte met drie keer hetzelfde verhaal een nieuw fenomeen. Tenminste, ik heb het bestempeld als nieuw fenomeen.
De basis: iemand wil naast het werken voor een baas ook voor zichzelf een bedrijf beginnen. Dat opstarten van die eigen onderneming moet eens een flinke boost gegeven worden! Maar dat lukt maar niet terwijl diegene ook nog (volledig) in loondienst werkt. Om alle tijd, aandacht en energie voor een bepaalde periode in het starten van de eigen onderneming te kunnen stoppen, wordt tijdelijk niet of aanzienlijk minder in loondienst gewerkt.
Niks mis mee. Mensen met ideeën en ambities, die het niet laten bij “ik zou eigenlijk…” maar ook daadwerkelijk stappen ondernemen, zijn te respecteren (om maar eens een populair woord te gebruiken).
Er zijn vervolgens verschillende mogelijkheden om aan die benodigde tijd te komen, bijvoorbeeld het behoorlijk rigoureuze ‘ontslag nemen’, het minder rigoureuze ‘opnemen van onbetaald verlof’ en zo zijn er nog wel meer varianten denkbaar (partner gaat minder werken zodat partner meer in het huishouden kan doen waardoor er tijd vrij komt etc). Het nieuwe fenomeen waar ik naartoe wil is: de variant ouderschapsverlof opnemen!

De rijksoverheid omschrijft ouderschapsverlof als volgt: Werkende ouders hebben wettelijk recht om tijdelijk minder te werken en meer aandacht te besteden aan de opvoeding van hun kinderen.
Het gaat om het tweede deel van de zin: meer aandacht te besteden aan de opvoeding van hun kinderen. Er staat niet: meer aandacht te besteden aan het starten of verder ontwikkelen van een eigen onderneming. Misschien klink ik nu als een zeer rechtlijnig ‘wetboek’, maar ik vind het gebruiken van een regeling voor heel andere dingen dan waarvoor deze bedoeld is, misbruik. Neem maar onbetaald verlof, neem (deels) ontslag of wat dan ook, maar houd je verre van oneigenlijk gebruik.
Over dit aspect maak ik mij trouwens nog niet eens het meest druk. De omschrijving van de rijksoverheid gaat verder met de volgende zin:  Deze uren worden niet doorbetaald, tenzij er andere afspraken zijn gemaakt tussen werkgevers en werknemers.
Dat laatste – andere afspraken tussen werkgever en werknemer, lees een doorbetaling van bijvoorbeeld 50 tot 70 % - is essentieel. In sommige cao’s is het geregeld dat degene die thuis meer aandacht zit te besteden aan de opvoeding van de kinderen, deels doorbetaald wordt. Kijk, en dan wordt het oneigenlijk gebruik van het ouderschapsverlof voor héél andere dingen ineens: betaald héél andere dingen doen. Het kan mij niet schelen of de werkgever of de belastingbetaler dan opdraait voor het betalen van het opstarten van de eigen onderneming (of het in retraite gaan, of het ontdekken van zichzelf, of het ontplooien van de creatieve talenten or whatever): dan is er sprake van heel ernstig misbruik. En ook nog eens oneerlijk tegenover de mensen die hetzelfde willen doen en dat geheel op eigen kracht doen en niet deels betaald uit de ouderschapsverlofpot.

Ik pleit voor het MMBO; een meldpunt-misbruik-betaalde-ouderschapsverlofregeling.

215

Na het lezen van blog 205 en deze, wordt misschien de indruk gewekt dat vroeger het eten thuis echt verschrikkelijk was, maar dat valt wel wat mee hoor.

Gisteren bleef ik na een bakkie en het bootje varen in de Blikvaart, eten bij zus: frietjes (patat in het Noorden van het land) en een kaassoufflé van snackbar De Postduif. ’s Middags hadden we hier al over ge-sms’t en spraken we af dat ik het nagerecht – het toetje! – mee zou nemen. Ik deed daarbij een aantal suggesties: ijs, bavarois, tiramisu en yoghurt met Roosvicee. Aan die laatste suggestie moest ik zelf eerlijk gezegd niet denken. Vroeger, thuis, was dat een hele periode het nagerecht… elke dag weer na de piepers met groente en vlees. Iedere dag hetzelfde is gewoon niet leuk. Waarom het niet mogelijk was om enige variatie toe te passen? Geen idee. Alhoewel: op zondag was er ook wel eens vla, kookpudding met vel, Saroma-pudding of Bessola. Van die laatste vind ik het nog altijd erg jammer dat het niet meer wordt gemaakt. Ik vond het echt heerlijk en zou het zo graag nog eens proeven…

Anyways, door een teveel aan yoghurt met Roosvicee hoef ik dat nooit meer (Turkse yoghurt zonder Roosvicee wel hoor, en yoghurt met cruesli…). Jek. Maar nog erger dan het yoghurt-met-Roosvicee-tijdperk was de periode ervoor… met het nagerecht sûpengroatenbrij. Voor de niet kenners het recept:

 Ingrediënten
- 1 liter karnemelk
- 125 gram gort
- 20 gram bloem
- zout
 
Bereiding
Zet de karnemelk met de gort en een snufje zout op het vuur.
Roer dit mengsel een aantal keren goed door.
Laat het vervolgens een halfuur gaar worden.
Roer de bloem met een beetje koud water totdat er een 'gelei' ontstaat.
Voeg dit de laatste vijf minuten aan de pap toe.

Nu moet ik eerlijk zeggen dat de sûpengroatenbrij – die wij altijd soepengottenbrij noemden – bij ons thuis gewoon uit een fles kwam, gekocht bij de SRV-man, maar de smaak was ‘authentiek’. En verschrikkelijk.

Gisteren had ik dus geen yoghurt met Roosvicee of sûpengroatenbrij meegenomen, maar vijf soorten schepijs. Heerlijk!

donderdag 1 september 2011

214

Het voornemen was, nooit te bloggen over het werk of over iets in het verlengde ervan, maar nu doe ik het toch een keer, want ik ben nogal verbaasd.

Ruim een week geleden werd ik gebeld door een journalist met de volgende 'kwestie': Corso Eelde zou bij mijn gemeente een vergunning aangevraagd hebben voor het plaatsen van een reclamebord langs een van de toegangswegen. En de aanvrager zou daar nooit meer iets van gehoord hebben... Ik ging op 'onderzoek' uit en vond de brief met de aanvraag. Ik vond ook eenzelfde brief uit 2010 en uit 2009, geschreven door dezelfde persoon met drie jaar achtereen dezelfde vraag: het mogen plaatsen van een reclamebord in een weiland langs die ene toegangsweg. Ik vond meer: een afschrift van de antwoordbrief uit 2009 met daarin de afwijzing en een toelichting (niet passend binnen reclamenota en bestemmingsplan). Ook vond ik een aantekening uit 2010 van een medewerker waarin stond dat de situatie nog niet was gewijzigd ten opzichte van 2009...
Ik belde de journalist terug om te vertellen dat drie jaar achtereen door dezelfde persoon dezelfde vraag was gesteld, dat ik in ieder geval had gevonden dat in 2009 en 2010 geantwoord was, dat het niet toegestaan was op het betreffende perceel een reclamebord te plaatsen en waarom. En zei dat ik niet wist of diezelfde persoon nu voor de derde keer op dezelfde vraag een antwoord had gekregen.
De volgende dag las ik in de krant iets over posters (huh! We hadden het over een bord in een weiland gehad!) en niets over voor de derde keer een vraag stellen waar al twee keer een helder antwoord op was gegeven.
Nogal vreemd dat de krant met dit 'huilverhaal' was benaderd... Maar aan de andere kant verbaasde het mij ook weer niet: de avond ervoor was er een item op de regionale omroep geweest over de boosheid van het Corsobestuur van Eelde op Marketing Drenthe. Ook bij hen hadden ze niet het antwoord en de diensten gekregen die ze gehoopt hadden te krijgen.

Ik was allemaal alweer vergeten, totdat ik vanmiddag over de eerdergenoemde toegangsweg reed, langs dat ene perceel. En verdomd als het niet waar was: het reclamebord stond er! Zonder toestemming en met de wetenschap dat de gemeente er geen toestemming voor had gegeven. Het liefst had ik het uit de grond gerukt!
Maar dat zou vernieling geweest zijn van andermans eigendom, en dat mag niet. Ik houd me wel graag aan de regels die ik ken.

Corso Eelde is vast wel blij met deze blog, want daar lijkt dit jaar een nieuwe wind te waaien: negatieve publiciteit is ook publiciteit en als er maar over je wordt gepraat. Maakt niet uit hoe...