285

Volgens mij was het puur toeval: de dag waarop ik vorig jaar het bloggen liet versloeren valt in de periode dat ik besloot te gaan hardlopen… maar ik zie toch geen direct oorzakelijk verband.

Vandaag vallen de twee hoe dan ook samen.

De eerste keer dat ik door hen ingehaald werd, was op het fietspad nog nét onder Snakkerburen. Vader fietste – van mij uit gezien – links, moeder rechts. Beiden hadden een kind achterop in een klassiek kinderzitje: vader zoonlief en moeder het meisje. Een klein meisje zoals kleine meisjes in verhalen horen te zijn: met blauwe ogen en twee vlechtjes.

De kindjes zaten na het inhalen gespiegeld, helemaal achterstevoren in het kinderzitje en bleven mij maar nakijken. Ik lachte naar de kinderen, maar zij vertrokken geen spier. Misschien zag het er in hun ogen ook wel héél stom uit: een rennende 40+-mevrouw in een té strakke driekwartbroek, oordopjes in en waarschijnlijk toen al een rood hoofd…

Op de Aldlânsdyk stonden de weilanden in bloei: miljoenen paarden- en boterbloemen kleurden de groene graslanden knalgeel! Ik weet niet of de boeren er blij mee zijn, maar ik vond het prachtig! Ik kreeg vleugeltjes en rende maar door.

Papa en mama hadden de fiets in de berm gezet, ze leunden tegen het hek en keken naar hun twee kinderen die samen door het weiland huppelden: tot over de knieën verdwenen ze tussen de bloemen! Het beeld was compleet…

en weg waren mijn vleugeltjes.

Ineens zat mijn adem heel hoog en liepen de tranen over mijn wangen.

Zoals miljoenen mensen vandaag doen en de afgelopen dagen hebben gedaan, dacht ik aan Ruben en Julian.

En het kan geen toeval geweest zijn, dat ik op dat moment door mijn oortjes het nummer van K’s Choice hoorde dat ik vaker in blogs aangehaald heb omdat het zo mooi was, en vandaag zo absurd niet kloppend: Dad. 

“I hope you're proud, to be my dad...”

Ik begrijp het niet.

Ik hoorde hen weer achter mij en kon de tranen nog net wegvegen voordat ik voor de tweede keer ingehaald werd door het gezin. De kinderen zaten weer achterstevoren in de kinderzitjes, ze hadden boterbloemen geplukt die ze stevig vasthielden. Nu lachten ze wel naar mij.

En in de sloot zwom een moedereend met wel acht gele eendenkuikens!

284

Het is alweer veel te lang geleden dat ik de laatste blog plaatste. Niet dat ‘de wereld’ enorm op mijn blogs zit te wachten – die illusie heb ik absoluut niet – maar ik vind zelf dat ik wel weer eens mijn ‘mind mag setten’ naar schrijven. Het duurt immers nog maar héél even en dan vertrek ik alweer voor de zesde keer naar Terschelling voor een weekend schrijven. Zin in!

Dus om er in te komen, een vertaalde en aangepaste tekst die ik onlangs in het Bildts heb geschreven als opdracht voor een opfrisavond ‘schrijven in het Bildts’.

Crisis

Wat heeft ze daar veel gezeten, aan de eettafel onder de lamp met bruine kwastjes. Bijna iedere avond zat ze met een lapje te frunniken met ontzettend veel draden in allerhande kleuren. DMC-garen. Wij staken als pubers altijd een beetje de draak met haar hobby. Borduren was suf. Niemand zat toch te wachten op die schilderijtjes? Huisvlijt waar ‘hait’ vervolgens een lijstje voor maakte. Speciaal voor mem haar borduurliefhebberij had hij lijmklemmen gekocht waarmee ieder hoekje van het lijstje precies 45 graden werd…

Wat zit ik eigenlijk vaak in de antieke, barokke stoel voor de televisie, met de benen op de hocker! Bijna iedere avond ben ik met vier breipennen in de weer en moet ik regelmatig een hele kluwen aan wol weer uit de knoop halen. Wol dat ik voor een prikkie koop bij Zeeman of Wibra. Het zal we worst zijn wat anderen vinden van breien. Ik maak het ene na het andere mutsje voor een goed doel en dat vind ik leuk.

Het gaat niet om, of misschien wel helemaal niet om het eindresultaat van het handwerken. Met iedere steek en iedere keer de draad doorhalen en de steek laten afglijden, valt er weer iets op zijn plek. In mijn hoofd. Breien is tijdverdrijf en therapie. Zitten en piekeren levert niets anders op dan een dikke warboel in mijn hoofd. Breien zorgt voor een lange, constante streep zonder grote pieken en diepe dalen.

En er moet veel nagedacht worden, want het is crisis.

Niet op mijn werk en niet in mijn portemonnee, maar wel zo héél dichtbij. Het doet pijn om te zien hoe een ander lijdt onder de zorgen die de crisis met zich meebrengt.

  

Het is niet de eerste crisis die ik van dichtbij meekrijg.

Ook al zijn er duidelijke verschillen met de crisis van de jaren tachtig, is er ook veel hetzelfde: mensen die hun werk kwijtraken, de auto niet meer op de weg kunnen houden, niet meer op vakantie kunnen, kleding van de kinderen moeten doorschuiven… en een grote warboel in het hoofd hebben.

En zo heeft iedere crisis een eigen handwerkje.

(NB. het mutsjesbreiproject is inmiddels afgerond. Nu nog een kleine week tulpen haken voor bezoek Koningspaar aan Dwingeloo en dan... op zoek naar een nieuw handwerkprojectje. De crisis is nog niet voorbij)