264

264

Volgens mij heb ik een omgekeerd probleem geconstateerd…

Er wordt vaak gezegd en geschreven dat verenigingen, stichtingen etc. niet (meer) aan voldoende vrijwilligers kunnen komen. Er is minder geld (bijvoorbeeld subsidies) om het werk door betaalde krachten te laten doen dus de vraag om vrijwilligers (voor hetzelfde werk) wordt groter. En anderzijds hebben de mogelijke vrijwilligers geen of minder tijd voor vrijwilligerswerk door betaald werk, gezinsleven en een druk sociaal leven. Dat is wat ik zoal hoor en lees.

Zelf heb ik een betaalde baan van 32 uur per week. Omdat ik op een uur rijden van het werk woon ben ik wekelijks zeker 40 uur ‘kwijt’ aan het werk. Maar dan blijven er nog héél veel uren over. 

Niet alleen omdat ik de tijd ervoor heb, maar ook omdat ik vind dat ik ook iets maatschappelijks moet doen waar ik niet direct geld voor krijg, ga ik wekelijks – via het Rode Kruis – bij een oude mevrouw op visite. Ze is vrijwel doof en redelijk ‘in de war’, maar ik heb iets gevonden waar ik haar blij mee kan maken tijdens mijn bezoekje: een kruiswoordpuzzel maken waarbij ik iedere opgave groot op een stuk papier schrijf, omdat ze mij niet verstaat wanneer ik zou zeggen: “Vogel met zes letters en het begint met een e”. Voor ieder goed woord krijgt ze een punt, een turfstreepje. Dat is een verzinsel van haarzelf, voor mij hoeft ze geen prestatie te leveren en de score van de week ervoor minstens te evenaren. Maar zij wil wel graag goed scoren en van mij horen dat ze het ontzettend goed heeft gedaan. Dus ik ga net zolang door tot ze minstens hetzelfde aantal turfstreepjes haalt dan de week ervoor. Als ik zeg dat ze geweldig goed gepuzzeld heeft en een nieuw record heeft gehaald, is ze helemaal blij. En daar gaat het om! Het blij maken van de mevrouw is hetgeen voldoening geeft. Verder zit er in dit vrijwilligerswerk weinig uitdaging. Ik kan mij niet zelf ontwikkelen of ontplooien. Ik krijg door de ontmoeting geen nieuwe ideeën, andere inzichten of ‘iets’ om over na te denken. Met de oude, dove mevrouw die in de war is valt namelijk überhaupt niet te praten…

Ik wilde en wil naast het betaalde werk en het bezoekproject nóg wel een vrijwillige klus. Een die anders is dan wat ik al doe. Ik zat te denken aan bijvoorbeeld een secretarisfunctie. En in ieder geval iets buiten de zorgsector, want met het bezoeken van de oude mevrouw doe ik al iets in de zorg.

Mijn zoektocht

Via de site van het vrijwilligersservicepunt kwam ik na zes keer klikken (!) op de vacaturebank waarop ik selecteerde ‘bestuur/management’ en ‘regio Fryslân’. Ik kreeg ruim 70 functies voorgeschoteld. De selectie ‘administratief’ en ‘regio Fryslân’ leverde 63 mogelijkheden op , deels dezelfde.

Het deel was bij natuur-, hengel-, fiets- en wandelorganisaties. Daar ligt niet echt een stukje van mijn hart…

Een deel was in uithoeken van Fryslân waar ik geen band mee heb en wat praktisch gezien niet handig zou zijn.

Veel van de aangeboden vrijwilligersfuncties zaten in de zorgsector (Rode Kruis, Zonnebloem etc.), en daar deed ik immers als vrijwilligerswerk in...

Kortom, best een dunne spoeling.

De functie van ambtelijk secretaris van de Arme kant van Fryslân sprak wel aan en ik zocht op het web naar meer informatie over deze organisatie. De site was ‘under construction’ en ik werd doorverwezen naar de site Sociale alliantie Fryslân. Een niet al te overzichtelijke site, waar ik niets kon vinden over vrijwilligerswerk…

Dat was niet de eerste keer.

In mijn zoektocht naar – bij mij passend – vrijwilligerswerk heb ik de afgelopen week heel veel sites bezocht van met name culturele instellingen (musea, filmhuis, theatergezelschappen) en keek daarbij op iedere pagina specifiek naar informatie over vrijwilligersfuncties.  Niets!

Ik wil graag vrijwilligerswerk doen, maar ik heb zelf nog niet iets passends kunnen vinden.

Ben ik te kritisch? Stel ik onmogelijke voorwaarden? Zoek ik niet goed?

Zou allemaal kunnen.

Maar ik heb inmiddels ook wel een beetje het gevoel dat het niet kunnen vinden van ‘mijn’ vrijwilligerswerk ook wel eens zou kunnen liggen aan ‘de informatievoorziening’.

Het vrijwilligersservicepunt biedt niet bepaald een volledig overzicht. En op websites van diverse verenigingen, stichtingen, organisaties etc staat niets geschreven over vrijwilligerswerk. Voor een niet-insider wordt via de sites niet duidelijk dat er überhaupt vrijwilligers welkom zijn, voor welke werkzaamheden en hoe vrijwilligers zich kunnen aanmelden.

Dus ik weet het even niet.

Organisaties in Leeuwarden die mij een bestuurlijke/administratieve vrijwilligersfunctie kunnen bieden, kunnen zich melden door een reactie onder deze blog te schrijven.

263

263

Uiteraard sloeg ik meteen aan het rekenen toen ik het bericht las in de digitale nieuwsbrief van het magazine Communicatie. Het bericht ging over de nieuwste campagne van Stivoro: de stichting voor een rookvrije toekomst. Als oud-roker – nu ruim drie jaar gestopt maar daarvoor bijna 20 jaar gerookt – ben ik nog altijd erg gespitst op dingen die met roken en stoppen met roken te maken hebben. De nieuwste campagne van Stivoro gaat niet over ziektes, doodgaan, zwarte longen, maar laat zien wat de roker óók met het geld had kunnen doen dat naar de sigarettenindustrie én de staat gaat. Want vergeet vooral ook niet het percentage accijns van de aankoopprijs… De campagne laat drie mogelijkheden zien voor een andere besteding en die beelden zijn opgebouwd uit 7.000 sigaretten per beeld. Dat zou het aantal sigaretten zijn dat iemand per jaar rookt die dagelijks 20 sigaretten aansteekt. De drie alternatieven om het geld aan uit te geven, verbeeld met 7000 sigaretten per stuk, zijn: piramides in Egypte staan voor een wereldreis, motoren staan voor de aanschaf van een motor en een plank met schoenen en tassen staat voor een plank vol dure merkspullen.

En dan nu mijn persoonlijke rekensom:

Toen ik begon met roken deed ik een week met een pakje Drum. Ik weet dat nog precies, omdat ik toen folders van de Spar bezorgde waarvoor ik ƒ5,- kreeg. In plaats van een groen briefje vroeg ik dan een pakje Drum. Ik haalde uit een pakje iets meer dan een pakje vloei , laat zeggen 70.

In de eerste jaren rookte ik dus 10 sigaretten per dag. Per jaar: 3650.

Toen ik drie jaar geleden stopte met roken zat ik op ruim vier pakjes Marlboro light per week.

In ieder pakje zaten 19 sigaretten. Gemiddeld aantal sigaretten per dag: 13. Aantal sigaretten per jaar: 4745.

Er vanuit gaande dat ik gaandeweg iets meer ben gaan roken en dat die groei heel geleidelijk is gegaan heb ik 20 jaar lang, gemiddeld 4197,5 sigaretten per jaar gerookt.

Dat is aanzienlijk minder dan het aantal van 7000 waarmee Stivoro rekent.

Toen ik startte met roken was ik dus ƒ5,- (€ 2,27) per week aan roken kwijt en toen ik stopte was dat volgens mij 4,8 keer € 4,85 (gokje) = € 23,28 per week.

Wanneer ik ook daarvan een gemiddelde neem, was ik 20 jaar lang gemiddeld € 12,77 per week kwijt aan roken. En gemiddeld per jaar: € 664,04.

Totaal in mijn leven: 83950 sigaretten gerookt (ik kan er een paar honderd naast zitten) en daarvoor heb ik € 13.280,80 betaald. En ook daar kan ik ook een paar honderd (of duizend) naast zitten.

Had ik voor dat bedrag die wereldreis kunnen maken? De website reisomdewereld zegt hierover:
Voor een reis van enkele maanden heb je al gauw een paar duizend euro nodig.

Voor een reis van een half jaar ben je vaak 10.000 euro kwijt.

Voor een reis van een jaar heb je meestal minimaal 15.000 tot 25.000 euro nodig.

Met andere woorden: wanneer ik niet nooit gerookt had, had ik driekwart jaar op reis gekund.

Had ik dat ook graag gewild… absoluut niet! Totaal geen behoefte aan!