234

Ineens zag ik vorige week het licht.

Nee, niet dat licht. Het kwartje viel. Althans voor mij. Het zou zomaar kunnen dat de eigen ontwikkelde theorie helemaal niet klopt, maar het werkt wel in de praktijk. Ik ga het uitleggen.

 

Oma die mijn oma niet is maar die ik wel zo noem, wordt 'minder'. Ze herhaalt haar vragen en vaste verhaaltjes zo om de tien minuten, ze haalt alle familieleden door elkaar en ze vertelt ook compleet warrige verhalen die van geen kant kloppen... Correctie: die op het eerste gezicht van geen kant kloppen. Zo heeft oma (die mijn oma niet is maar die ik wel zo noem) het heel vaak over 'letters'. Ze wil geen koffie ze wil 'letters', ze vraagt steeds naar 'de letters'. Om de haverklap komen die 'letters' voorbij.

 

Vorige week dacht ik ineens: oma is vast een typische taal- of woorddenker en geen beelddenker.

Ik herinnerde mij een vraag van een oud-collega: "Denk aan een tafel en wat zie je dan voor je in gedachten?"

Toen ze daarna vroeg of ik vijf letters voor me zag <t-a-f-e-l> of een voorwerp bestaande uit een plat vlak en vier poten eronder, wist ik wat het verschil was. Oma (ja, die oma) is volgens mij een taaldenker, die nu af en toe de woorden niet juist voor ogen krijgt. Of die het woord wel juist voor ogen krijgt maar de letters niet meer goed kan benoemen of tot een woord kan vormen.

 

Met die theorie in het achterhoofd hoef je zo'n grande dame niet meer 'weg te zetten' als iemand die begint te dementeren, maar kun je weer redelijk antwoord geven op warrige vragen.

 

Vorige week waren mijn lief en ik bij haar op visite en hadden we het over de oorlog. Oma vertelde over de geallieerden en de slag bij Arnhem, "Nou en dan was er iets met een o". We begrepen er niets van. Pas in de auto terug, toen ik de theorie over het taaldenken verkondigde, wist mijn lief te vertellen dat de brug bij Arnhem de John Frostbrug heet. Dus dát bedoelde ze. Die oma is zo 'gek' nog niet!

 

Oma heeft een schaaltje met snoep naast zich staan op een tafeltje. Zo vlak voor Sinterklaas ligt nu in het schaaltje: borstplaat, marsepeinbolletjes, chocolade, schuimpjes in de vorm van letters en vruchtenbonbons. Omdat oma niet zo goed meer ziet, is het nodig oma af en toe te wijzen op het eten en drinken dat nog op het tafeltje staat. Toen ik haar vanmiddag vertelde dat er nog lekkers in een schaaltje op tafel stond vroeg ze iets in de trant van: "Welke letters zitten er dan in?"

Ik had toen de schuimletters kunnen onderzoeken en noemen, maar dat was de vraag helemaal niet. Want op de plaats van haar woord 'letters' moest een ander woord staan, in dit geval waarschijnlijk 'snoepjes'.

Na het antwoord: "Nou, borstplaat, marsepeinbolletjes en chocolaatjes" was zij helemaal tevreden.

 

Niet veel later volgde lekker mopperend: "Borstplaat vind ik helemaal niet lekker!"

Geweldig.

233

Bij het binnenstappen van de V&D dacht ik eerst even:  “Oh, hier heb ik even helemaal geen zin in”, maar die gedachte verdween als sneeuw voor de zon bij de aanblik van het rek met tassen naast de jongeman. Ik had even geen zin in een verkooppraatje gehad van een te vlotte, snelbabbelende jongen, die zijn verhaaltje helemaal volgens de training zou afdraaien…

Ik stopte, haalde de ‘oortjes’ van de mp3-speler uit de oren en keek hem verwachtingsvol aan. Bij het zien van de kleuren had ik ineens wél zin in het verkooppraatje. In een flits had ik namelijk besloten dat ik die ene tas moest hebben.

“Welke vindt u het mooist?” vroeg de jongeman.

Briljante openingszin! Op zo’n vraag is naast het antwoord “Ik vind geen een mooi” eigenlijk maar een handeling mogelijk, en dat is een van de tassen aanwijzen en zeggen “Die!”.

Ik lachte en zei: “Jij hebt een goede training gehad!”

En vervolgens wat er van mij werd verwacht: “Die”.

Hij gaf het ruiterlijk toe door heel trots “Ja” te zeggen en pakte de PiP Studio-tas van het rek. Wat toen volgde was een volslagen niet-te-volgen-verhaal, hakkelend en stotterend over Stop Aids Now.

Arme jongen…

Als ik al niet was gezwicht voor de schoonheid van de bescheiden big-shopper, dan had ik de artbag uit medelijden gekocht. Niet voor de mensen en kinderen die HIV-geïnfecteerd zijn, maar voor de jongen die helemaal van zijn stuk was.

Blij met mijn PiP Studio-shopper liep ik naar de kassa (voor maar € 5,- een goed doel gesteund en een leuke shopper rijker. Aanzienlijk goedkoper dan de leren PiP Studio tas van ruim € 130,- die ik laatst heb gescoord en die in principe hetzelfde doet – mijn spullen handig bijeen houden. En van die dure is Stop Aids Now niet beter geworden!). Ik vroeg aan de verkoopster van V&D of het goed liep met de artbags, en daar kon ze (gelukkig) positief op antwoorden.

Een mooi product, een goed doel en een aandoenlijk jongetje die niet uit zijn woorden komt, is een ijzersterke combinatie. Véél effectiever dan het gladst denkbare praatje.

232

Natuurlijk had ik het kunnen weten.

Ik heb gewoon niet goed nagedacht.

Begin oktober, een kleine week vóór de uiterste inzenddatum ontdekte ik de actie van smoothiemaker Innocent. De goedgemutste actie hield kortweg het volgende in: brei, haak of vilt kleine mutsjes die op een 250 ml-flesje Innocent passen (breipatroon op de Innocent-website), stuur ze op naar Innocent, Innocent mutst eind oktober de kleine flesjes, voor ieder verkocht mutsje – begin november – gaat  er 20 cent naar het Ouderenfonds en dat fonds zorgt dan voor een gezellig kerstfeest voor eenzame ouderen.

Wie weet dat mijn vrijdagmiddagvrijwilligerswerk inhoudt, dat ik naar een alleenwonende (al dementerende) oudere ga, die ik dan zo’n twee uur gezelschap houd en bezighoud met puzzelen, die snapt dat ik erg vatbaar ben voor een dergelijke activiteit van het Ouderenfonds.

Omdat ik na de ontdekking van de actie nog maar een paar avonden had, kon ik nog net zeven mutsjes in elkaar freubelen, en zette ik zussie ook nog aan tot meebreien. Zij maakte vervolgens veel toffere, maar dat terzijde. Het ging om de mooie gedachte, een bijdrage te leveren aan dat kerstfeest voor eenzame ouderen.

Twintig cent per verkocht mutsje… dat betekent bij ruim 89.000 verkochte mini-hoofddeksels al snel een dikke € 17.800,-. Mooi. Gaaf. Tof.

Dat dacht ik… tot gistermiddag toen ik in de AH To Go een gemutst flesje kocht.

Prachtig mutsje overigens, met pompon en een gouddraadje.

Bij de kassa moest ik voor het flesje met 250 ml blackberries-strawberries-blackcurrants € 2,40 betalen… dat bleek de normale prijs van € 2,20 te zijn, plus 20 cent voor het mutsje.

Slik!

Helemaal geen 20 cent van de prijs naar het Ouderenfonds, maar 20 cent bovenop de prijs!

Eerst heeft Innocent aan alle punnikende Nederlanders om gratis mutsjes gevraagd en vervolgens vraagt het aan smoothiedrinkend Nederland 20 cent per mutsje.

Dat betekent dat de bijdrage van Innocent alleen is geweest: regelen dat de mutsjes op de flesjes geplaatst werden.

En natuurlijk heeft het de reclame rond de mutsjes geregeld…

Eh, wat zeg ik?

En natuurlijk heeft het heel veel free publicity voor zichzelf weten te genereren.

Pas gisteren bij de kassa van de AH To Go viel bij mij het kwartje. In plaats van wol kopen, breien en een veel te dure smoothie aanschaffen had ik gewoon een aantal euro over moeten maken naar de rekening van het Ouderenfonds! Dan was het Ouderenfonds er pas écht beter van geworden. Nu is vooral ‘het goede doel de vruchtenpulpmaker’ er beter van geworden.  

Beetje jammer.