231

Wanneer mijn lief twee Amstel Bright bij de bar op het strand haalt, komt hij met het verbijsterende bericht terug dat er ‘even’ paniek is, omdat een kind in het zwembad zou zijn verdronken… Het zwembad ligt direct achter de strandbar. Mensen rennen naar het zwembad een aantal kinderen huilt en schreeuwt hysterisch, ouders halen de eigen kinderen bij het zwembad vandaan en iedereen kijkt elkaar verslagen aan. Naast ons zit een ouder echtpaar aan een tafeltje. De vrouw zegt tegen de man dat ‘piep’ en ‘piep’ aan het reanimeren zijn. Wij blijven uit de buurt omdat we niet kunnen reanimeren en dan toch alleen maar in de weg staan...

Het duurt verschrikkelijk lang voordat de ambulance er is.

De mensen die gereanimeerd hebben komen bij het stel naast ons zitten.

“Zal ik straks maar rijden”, biedt de ene man de andere aan. Kan hij even ‘bijkomen’ en een borrel nemen. Maar de man slaat het aanbod af. Hij kan zelf wel terugrijden.

“We hebben ons best gedaan, schat” zegt de man tegen de vrouw. Maar het is hen niet gelukt het kind te redden. Ook een andere meneer die terugkomt van de onheilsplek vertelt aan mijn lief dat het kindje het niet gaat redden. Verslagen kijken de strandgasten wat voor zich uit voordat ze het strand en de strandbar verlaten. Er is maar een route naar de uitgang en dat is langs het bewuste zwembad, waar politie en security rondlopen.

Het noodlottige ongeval had grote indruk gemaakt en bleef ergens boven in het hoofd rondspoken. Misschien juist wel doordat er op geen enkele manier bij het zwembad of op het strand aandacht besteed werd aan het ongeval en het overleden kindje. Er stond nergens een kaarsje, beertje of bos bloemen, er werd geen informatie verstrekt aan de gasten van het resort. De volgende dag stond er alleen een bord bij het bewuste zwembad dat afgezet was met gele linten, met de tekst dat er tijdelijk geen toegang was tot het zwembad in verband met een chloorbehandeling. En ik weet zeker dat de gasten die het kindje gereanimeerd hadden, geen slachtofferhulp hebben gekregen…

Het idee dat er op een paar meter afstand een kindje was verdronken in het zwembad, was verschrikkelijk. Dat het voorval niet meer werd genoemd en het kindje voor ons zelfs geen naam had, maakte het nog erger. Aan een anoniem leven was een einde gekomen, en er werd niet meer over gesproken. Pas op de dag van de terugvlucht hadden we wifi op het vliegveld en sloeg mijn lief aan het surfen op zijn mobiel. Hij vond een berichtje op Paradise FM:

De Vigilante meldde afgelopen weekend in haar sms-dienst dat een vierjarige in de zee bij Blue Bay zaterdag zo veel water naar binnen heeft gekregen dat het naar het ziekenhuis moest worden vervoerd. Afgelopen zondag kwam het treurige bericht naar buiten dat het kindje zou zijn overleden, zo meldt de krant.

Het bericht klopte van geen kant, maar het was in ieder geval ‘iets’. Mijn lief zocht verder en vond op de site van Dolfijn FM een ander bericht: 

 

Jongentje (4) overleden in Sehos

Gisteren is in het Sehos een 4-jarige peuter overleden. Het jongetje, Regene Cijntje, werd zaterdag uit een zwembad bij Blue Bay gehaald en moest gereanimeerd worden. Hij werd meteen overgebracht naar het Sehos waar artsen hun best deden om hem in leven te houden. Maar dat is niet gelukt. Gisteren is hij overleden.

Het bericht naderde de waarheid, en het jochie had een naam gekregen: Regene Cijntje.
Ook al zullen de nabestaanden en de reanimerende strandgasten deze blog niet lezen wil ik hen langs deze weg heel veel sterkte wensen.  

230

Tsja, het is natuurlijk best voor te stellen: een paar wil niet op de traditionele wijze in Nederland trouwen en denkt - wellicht aangestoken door BN-ers en voetballers - aan trouwen in de zon op het strand. Het kan. Het gebeurt.

Het kan en gebeurt zelfs heel váák, hebben wij deze vakantie ontdekt, want vrijwel dagelijks zien wij op het strand bij de Blauwe Baai op Curacao, de speciaal daarvoor bestemde palmbladerengedekte partytent aan de zee weer aangekleed worden voor een stel uit Nederland dat denkt op een heel speciale manier in het huwelijk te treden...

De witte gordijnen worden weer opgehangen, de glazen voor de champagne worden klaargezet, de witte stoelen worden uit het restaurant gesleept, de vogelkooi met twee duiven wordt geplaatst, dezelfde plaatselijke bakker komt weer een weddingcake brengen, en op het strand worden de voorbereidingen getroffen voor het aansluitende buffet of de bbq. Uiteraard met fakkels rond de eetplek...

Wanneer alles weer aangekleed is zoals de dag ervoor, komt aan het eind van de middag het stel, in vol ornaat in de bruidskleding gestoken, over het strand aangelopen naar de 'chapel'. De trouwambtenaar in zwarte toga met witte bef er achteraan, en dezelfde fotograaf in spijkerpak legt alles vast op de gevoelige plaat. Bijna iedere dag dezelfde aankleding, voorbereidingen en betrokken mensen...

Het schreiden over het zandstrand is min of meer een beproeving... want tsja... trouwen op  Curaçao is misschien wel heel kek bedacht maar moet ook weer niet al te veel in de papieren lopen. Dus de locatie is niet exclusief afgehuurd. Trouwen bij de Blauwe Baai betekent in de trouwjurk over het strand lopen tussen de zonnebadende gasten door, en aangegaapt worden door iedereen die in zwembroek en bikini op strandstoelen ligt. En nagekeken worden door iedereen die in de zee zwemt en snorkelt en speciaal opkijkt naar dat stel in kleding dat niet matcht met de locatie...

Terwijl wij gisteren vanaf het vlot in zee toekeken hoe het zoveelste stel in trouwkleding over het strand banjerde, bulderde iemand van een groepje Amerikaanse gasten in het water: "Hé, you wanted a beachmarriage!"

Hilarisch!

229

Begin dit jaar schreef ik in blog 017 dat ik nogal last van mijn leeftijd begon te krijgen. Anders gezegd: 40 worden vond (en vind) ik maar helemaal niks, en ik bedacht dat het niet-vieren van mijn verjaardag in een zonovergoten land - bij voorkeur op een Antilliaans eiland - wel eens een heel goed idee zou kunnen zijn. Het niet-vieren van mijn verjaardag zou niet de bijzonderheid zijn, want ik vier mijn verjaardag al jaaaaren niet meer. De verre bestemming zou wel dat speciale tintje zijn...

Vorig jaar was ik op mijn verjaardag samen met mijn lief op het huis van schoonmoeders aan het passen en kwamen zussies en zwagers afgereisd voor een bakkie met gebakkie in Drenthe. Ondanks dat we op de eerste zondag in oktober bijeen zaten - dus al in de herfst - genoten we in de tuin, in de zon van de koffie met wat er bij!

Mijn voornemen van begin dit jaar is werkelijkheid geworden. Als ik zoiets bedenk, voer ik dat over het algemeen ook wel uit. Op mijn 40ste verjaardag zit ik met mijn lief op Curaçao! Hoe ziet het niet-vieren van de verjaardag er bijvoorbeeld uit... een praktijkvoorbeeld:

's Ochtends wanneer de wekker gaat is de temperatuur al behoorlijk richting de 30 graden boven nul! Heerlijk! Mijn lief zingt lang zal ze leven en we roepen 40 keer hoera. Vervolgens een gewone vakantieochtend met douchen, ontbijten, bakkie koffie, even lezen en die laatste drie dingen allemaal op de veranda in de schaduw en onder de ventilator.

Aan het eind van de ochtend over de hoge brug naar Willemstad-Punda voor postzegels voor op de vakantiekaartjes. Het is druk bij het postkantoor dus het vinden van een parkeerplek neemt even wat tijd: rondjes rijden rond de markthal in de hoop dat er een plekje vrij komt. Het lijkt wel thuis in Leeuwarden, op een zonnige zondag wanneer iedereen het originele idee heeft om in de auto een ijsje bij La Venezia te halen zodat parkeervergunninghouders geen plekje meer kunnen vinden!

Het tweede rondje levert plek 503 op en ik gooi geld in de automaat voor een uur. Dat lijkt veel voor het halen van een paar postzegels in het postkantoor dat op zo'n 50 meter van de parkeerplaats staat... maar dat is het niet. We zijn niet in snel-snel, klant-is-koning, dienstverlenend, klantgericht West-Europa. Na een half uur zitten we nog steeds met een nummertje in de hand op een bank te wachten. Ach, het is vakantie en het enige dat we nog willen vandaag is een gebakje eten en snorkelen. Het heeft ook wel weer wat.

Bij de bakkerijafdeling in de supermarkt worden we vervolgens wederom niet beleefd te woord gestaan of aangekeken - we zijn het al gewend - en worden twee stukjes taart op de zij, half over elkaar in een te klein doosje gepropt. "Het moet toch stukken (kapot) in de maag," zou mijn moeder gezegd hebben...

Het snorkelen in de Blauwe Baai is weer geweldig, en het aantal Lion fish is alweer groter geworden ten opzichte van de dag ervoor... dat is echt wel een vervelende epidemie voor het Caribisch gebied...

We maken een flinke ronde langs de rotsen, zonnen onderweg op een vlot en snorkelen weer terug naar de strandstoelen. Toch zeker een uur onderweg geweest. Dan komen er ineens hele donkere wolken over het land naar de kust drijven, voelen we een paar drupjes en komt het vervolgens met bakken uit de lucht vallen: een echte tropische bui. We rennen naar de bar die overdekt is met een palmbladeren dak, en nemen twee Amstel Bright. Op de verjaardag in de zon! :-)

(NB. 20 minuten later was het weer droog en warm)

228

Een nagebouwde waterput met molentje, in rood-wit-blauw, en grote borden met daarop een hart en 'I love Jaanchi's' verraden dat je op de noordelijkste plaats op Curacao gearriveerd bent: Westpunt. De reisgids was zo lovend over het restaurantje van Jaanchi's, dat we het wel moesten bezoeken voor de lunch. De gids 'zei' weinig over de kwaliteit van de gerechten, maar wel over de entourage en de eigenaar. Een citaat:

Bij Jaanchi's restaurant in Westpunt is naast het lekker Antilliaanse kriyo eten het suikerdiefje de grootste attractie. Op het terras krijgen deze kleine vrolijke vogeltjes elke dag suiker van de eigenaar. Terwijl je binnen aan de garnalen, vis of misschien wel leguaan zit, hoor je van buiten het gekwetter van de vogeltjes. Eigenaar Jan Christiaan, beter bekend als Jaanchi, is een vriendelijke verschijning die zichzelf de sprekende menukaart noemt en dus alle gerechten moeiteloos opsomt. Hij vertelt wat de specialiteiten van de dag zijn, vaak de vis die 's ochtends door de vissers van Westpunt is gevangen. Soms beeldt hij het menu met handen en voeten uit, wat nogal hilarisch is. Hij besluit zijn opsomming van de menukaart altijd met de toevoeging "En een flinke scheut vitamine L... van liefde".

Jaanchi is inderdaad geweldig... maar ook bijzonder slim!

Bij binnenkomst brengt een dame het gezelschap naar een tafeltje en zij neemt de bestelling voor de drankjes op. Vervolgens is het wachten op Jaanchi, die met pen en papier en een grote schelp aan het tafeltje komt zitten. Zijn eerste opmerking: "Euh, hebben wij elkaar niet eerder gezien?" De meeste mensen zullen 'nee'  schudden en dan zegt hij dat het dan vast in een droom moet zijn geweest! Maar dan weet hij dus wel, welk verhaaltje hij kan gaan vertellen: het hele toneelstukje opvoeren, of een aangepast stuk 'voor gevorderden'. Wij waren nieuw, dus wij kregen het hele verhaal zoals we dat in het boekje hadden gelezen en waarbij we de schelp aan het oor moesten leggen om even de zee te kunnen horen. Erg geestig.

Bij het maken van de menukeuze werden we door Jaanchi door een fictief schema geleid: vis of vlees, vervolgens de keus uit misschien maar twee gerechten, en elk gepaneerd en ongepaneerd. Wie bij vlees nog niet heeft gekozen voor leguaan wordt aangeraden dit toch echt even te proeven... Mijn lief dus ook... Wie niet heel snel de keus tussen rijst of aardappelen maakt, krijgt van beide gewoon een beetje!

Na afloop van het bezoek van Jaanchi aan tafel werd nogmaals herhaald dat elk gerecht afgemaakt wordt met vitamine L en kriebelde Jaanchi ons nog weer even over de arm. Vervolgens was het aan 'de dames' om de gerechten te serveren in metalen borden met vakjes. Finished? Het nagerecht werd vervolgens ongevraagd geserveerd, of het er nog 'in' paste of niet. Het eten was goed, maar niet wereldschokkend lekker.

Vrouwelijke gasten krijgen bij Jaanchi's bij vertrek een portemonneetje met daarop de spreuk die door het hele dorp hangt: 'I love Jaanchi's' met een hart erbij. Zo worden alle vrouwelijke gasten ook nog eens ingezet voor de promotie van het bijzondere restaurant met markante eigenaar/gastheer. Een man die donders goed weet dat een beetje apart doen en apart zijn, mond-tot-mond-reclame en nieuwsgierige toeristen oplevert. Ik houd daar wel van, en doe dus graag mee: wie eens op Curaçao verblijft moet echt even een keer lunchen tussen de kwetterende vogeltjes bij Jaanchi's in Westpunt! Goed eten, geweldig entertainment.

Over een prijs werd overigens nooit gesproken. We rekenden gewoon af bij het verlaten van Jaanchi's, en de prijs viel reuze mee.

227

We hebben een traditie (officieel is er pas sprake van een traditie wanneer het van de ene op de andere generatie wordt overgedragen) van zoeken naar de vakantiebestemming. De eerste keer op La Palma ging het overigens in een keer goed door een perfecte beschrijving van een hostess die ons op het vliegveld opwachtte. Zij woonde al jaren op het eiland, kende iedere steen, boom en steeg, en wist dus ook goed naar welke accommodatie zij de gasten stuurde. Een hostess die alle accommodaties minstens een keer had bezocht.

De tweede keer ging het ook nog goed omdat we toen op het vliegveld van Malta werden opgewacht door een taxichauffeur die ons bij de ferry bracht, en op Gozo stond bij de ferry de volgende taxichauffeur die ons naar het huisje bracht. Met andere woorden: we werden tot in het huisje afgeleverd... Het ging mis in Zuid-Spanje waar de beschrijving naar het hotel waar we de sleutel en de beschrijving naar het huisje konden ophalen, van geen kant klopte. Het leek wel een televisieprogramma in de sfeer van 'Wie is de Mol'.

Het jaar daarna konden we al min of meer van een traditie gaan spreken, want op Mallorca sloeg de beschrijving naar ons 'landgoed' ook helemaal nergens op.

En dan deze week... van vliegveld Hato naar resort Blue Bay op Curacao. Zonder kaart, maar met een beschrijving van de autoverhuurder: "Het is heel gemakkelijk. Hier vanaf het terrein rechts, altijd maar rechtdoor, bij de supermarkt rechts, klaar!" Nou, echt niet! We presteerden het wederom om bijna twee uur te doen over het vinden van de ingang van een resort, dat we al wel steeds zagen liggen op een heuveltop. Mijn lief was zo slim om maar weer even een stukkie terug te rijden: "Even opnieuw beginnen". En verdomd als het niet waar was, vanaf de andere kant stond ineens en gigantisch bord met een pijl.

Bij de receptie begrepen ze er weinig van toen we luid lachend binnen stapten. We hadden de barre tocht overleefd! We hadden het gehaald!

"Euh, jullie zijn rond half zeven geland?"

"Yep"

"Het is nu bijna half negen."

En we kregen een kaart van het eiland mee...

De volgende dag - licht - was inderdaad niet te verklaren hoe we de minstens twee borden met koeieletters over het hoofd hadden kunnen zien, en over het ritje van zo'n kwartier, twee uur hadden gedaan. Dit keer was de schuld niet te geven aan de beschrijving.

Dit keer was het gewoon de combinatie: donker, een aanrijding rechts van de weg dat alle aandacht af hield van het grote bord links van de weg...

Je moet toch iets buiten jezelf de schuld geven...