We hebben een traditie (officieel is er pas sprake van een traditie wanneer het van de ene op de andere generatie wordt overgedragen) van zoeken naar de vakantiebestemming. De eerste keer op La Palma ging het overigens in een keer goed door een perfecte beschrijving van een hostess die ons op het vliegveld opwachtte. Zij woonde al jaren op het eiland, kende iedere steen, boom en steeg, en wist dus ook goed naar welke accommodatie zij de gasten stuurde. Een hostess die alle accommodaties minstens een keer had bezocht.
De tweede keer ging het ook nog goed omdat we toen op het vliegveld van Malta werden opgewacht door een taxichauffeur die ons bij de ferry bracht, en op Gozo stond bij de ferry de volgende taxichauffeur die ons naar het huisje bracht. Met andere woorden: we werden tot in het huisje afgeleverd... Het ging mis in Zuid-Spanje waar de beschrijving naar het hotel waar we de sleutel en de beschrijving naar het huisje konden ophalen, van geen kant klopte. Het leek wel een televisieprogramma in de sfeer van 'Wie is de Mol'.
Het jaar daarna konden we al min of meer van een traditie gaan spreken, want op Mallorca sloeg de beschrijving naar ons 'landgoed' ook helemaal nergens op.
En dan deze week... van vliegveld Hato naar resort Blue Bay op Curacao. Zonder kaart, maar met een beschrijving van de autoverhuurder: "Het is heel gemakkelijk. Hier vanaf het terrein rechts, altijd maar rechtdoor, bij de supermarkt rechts, klaar!" Nou, echt niet! We presteerden het wederom om bijna twee uur te doen over het vinden van de ingang van een resort, dat we al wel steeds zagen liggen op een heuveltop. Mijn lief was zo slim om maar weer even een stukkie terug te rijden: "Even opnieuw beginnen". En verdomd als het niet waar was, vanaf de andere kant stond ineens en gigantisch bord met een pijl.
Bij de receptie begrepen ze er weinig van toen we luid lachend binnen stapten. We hadden de barre tocht overleefd! We hadden het gehaald!
"Euh, jullie zijn rond half zeven geland?"
"Yep"
"Het is nu bijna half negen."
En we kregen een kaart van het eiland mee...
De volgende dag - licht - was inderdaad niet te verklaren hoe we de minstens twee borden met koeieletters over het hoofd hadden kunnen zien, en over het ritje van zo'n kwartier, twee uur hadden gedaan. Dit keer was de schuld niet te geven aan de beschrijving.
Dit keer was het gewoon de combinatie: donker, een aanrijding rechts van de weg dat alle aandacht af hield van het grote bord links van de weg...
Je moet toch iets buiten jezelf de schuld geven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten