Volgens mij was het puur toeval: de dag waarop ik vorig jaar
het bloggen liet versloeren valt in de periode dat ik besloot te gaan hardlopen…
maar ik zie toch geen direct oorzakelijk verband.
Vandaag vallen de twee hoe dan ook samen.
De eerste keer dat ik door hen ingehaald werd, was op het
fietspad nog nét onder Snakkerburen. Vader fietste – van mij uit gezien –
links, moeder rechts. Beiden hadden een kind achterop in een klassiek
kinderzitje: vader zoonlief en moeder het meisje. Een klein meisje zoals kleine
meisjes in verhalen horen te zijn: met blauwe ogen en twee vlechtjes.
De kindjes zaten na het inhalen gespiegeld, helemaal
achterstevoren in het kinderzitje en bleven mij maar nakijken. Ik lachte naar
de kinderen, maar zij vertrokken geen spier. Misschien zag het er in hun ogen ook
wel héél stom uit: een rennende 40+-mevrouw in een té strakke driekwartbroek, oordopjes
in en waarschijnlijk toen al een rood hoofd…
Op de Aldlânsdyk stonden de weilanden in bloei: miljoenen
paarden- en boterbloemen kleurden de groene graslanden knalgeel! Ik weet niet
of de boeren er blij mee zijn, maar ik vond het prachtig! Ik kreeg vleugeltjes
en rende maar door.
Papa en mama hadden de fiets in de berm gezet, ze leunden
tegen het hek en keken naar hun twee kinderen die samen door het weiland
huppelden: tot over de knieën verdwenen ze tussen de bloemen! Het beeld was
compleet…
en weg waren mijn vleugeltjes.
Ineens zat mijn adem heel hoog en liepen de tranen over mijn
wangen.
Zoals miljoenen mensen vandaag doen en de afgelopen dagen
hebben gedaan, dacht ik aan Ruben en Julian.
En het kan geen toeval geweest zijn, dat ik op dat moment
door mijn oortjes het nummer van K’s Choice hoorde dat ik vaker in blogs
aangehaald heb omdat het zo mooi was, en vandaag zo absurd niet kloppend:
Dad.
“I hope you're proud, to be my dad...”
Ik begrijp
het niet.
Ik hoorde hen weer achter mij en kon de tranen nog net wegvegen
voordat ik voor de tweede keer ingehaald werd door het gezin. De kinderen zaten
weer achterstevoren in de kinderzitjes, ze hadden boterbloemen geplukt die ze
stevig vasthielden. Nu lachten ze wel naar mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten