Hoe lang bin ik
dêr no net mear west? Jierren! En dat is meastentiids in goed teken. It is myn
neitinkplak, myn prakkesearplak, myn efkes-alles-op-in-rychje-sette-plak. Dat
kinne ek prachtige tinsen wêze, hear, dy’t yn de beste folchoarder set wurde
moatte. Lang net op de seedyk west hawwe betsjut dat ik goed yn balâns bin, dat
it neitinken gjin soarchlike foarm oannaam hat. Mar wat bin ik der in soad west
en wat haw ik dêr yn it ferline mei deemoedigens oer skreaun...
Swarte stiennen
dy’t hurd as in rige waarme kessentsjes ús beskermje tsjin it wylde waadwetter.
Skiep rint sûnder
te sjen nei in ein, frettend de skeane dyk del. Sy tinke net oer wat der west
hat, wat se dwaan moatte, en wêrom alles giet sa as it giet.
In grutte
grientesaak rekt him foar de dyk del: it ljochtgriene kwelderkrûd sjocht der út
om op te iten.
Wite fûgels
dûnsje oan de kjim in spesjaal foar my makke balletkoreografy.
Reid rûzet yn de
wyn en weaget mei myn tinsen mei nei rjochts en lofts. De plústerige plommen
skilderje in iepenbrutsen swurk mei in woltsjespatroan as yn in keunstwurk fan...
Bob Ross?
Oan alles by de
seedyk krekt boppe de Westhoek kin ik skildereftich weromtinke. Ik haw it sa
faak sjoen en field. Ik haw it yn my opnommen om nea wer fuort te jaan of kwyt
te reitsjen. Utsein...
Wannear’t ik by
de trep of - sa as in echte Biltker
docht -skean by de dyk oprin, sjoch ik bytsje by bytsje it wide Waad foar my
útstald wurden. Ik hâld sa lang mooglik de siken yn oant it écht net oars kin.
Dan lit ik it los: de lêste skjinne lucht yn myn liif. Ik folje noas en longen
mei dy typyske waadseelucht. Net om’t ik dat djip yn my opnimme wol, net om in
hichtepunt sa lang mooglik foar my út te skowen, mar om’t ik oars smoar. Ik
moat it talitte: de lucht dy’t my tinken docht oan fisk.
Deade fisk.
Bytsje spitich
dat dát ek by it plak heart.
It fielt as in
wiere ferromming: it momint dat ik yn myn auto stap mei de Ambi Pur Pacific
Air.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten