302 - Swimbad

Fansels hienen wy swimles! En nee, net dat oerke skoalswimmen op tongersdeitemiddei. Dat stelde hielendal neat foar. Tsjin de tiid dat dat skoalswimmen (pûdeljen) útein sette, hie ik A en B al lang.

Yn de tiid dat myn sus en ik op swimles gongen, beseften ús heit en mem dat se hielendal net mei ús te swimmen koenen wannear’t wy ús A en B helle hienen! Doe’t heit en mem yn harren bernsjierren  wienen, bestie der noch net soks as swimles en skoalswimmen. Ik wit net krekt mear op hokker jûn ús heit en mem nei les gongen en oft dat ien of twa kear yn de wike wie. Wêr’t ik wis fan bin is dat myn sus en ik op tiisdei- en tongersdeitemiddei nei badmaster Sytse, Klaas, Thom of badjuf Thea gongen. Sytse wie myn favoryt want dêr koe ik mei âldehoere en gekjeie. Wy hienen gewoan in klik. Klaas wie de moaie jonge dat dêr waard ik wat skrutel fan. Thom fûn ik, troch syn donkere krollen en burd ing. It like, as wie er al boas wannear’t wy út it ferstrûpershok kamen en ûnder de grutte, mienskiplike brûs stapten (mei faker kâld as waarm wetter). Oh, en dan wie der noch Thea dy’t wol in freonlik antlit hie mar fierder net echt yndruk op my makke hat.

Blykber hienen wy allegear wol niget oan it swimmen en faaks dat heit en mem it ûnder de knibbel krijen fan it swimmen ek wat fuortsterkje woenen, want - njonken les op tiisdei en tongersdei – gongen wy op freedtejûn ék nochris rekreaasjeswimmen! Ik haw it no oer de tiid dat wy noch in auto hienen, foar de krisis fan de jierren ’80 foarige ieu. In prachtige Renault 16. Wy pasten mei ús trije smelle kontsjes mei gemak op de efterbank dat it buorfamke – doe yn de puberleeftyd – gong ek noch wolris mei. It wie heit net gau te mâl yn guon opsichten... ik heuch my dat op in jûn út it swimmen wei, myn jongste suske – jier as fiif - weromstjoerde! Fjouwer kilometer autoride by heit op skutte, mei fiif oaren yn de auto...

Steefêst leinen wy dus alle wiken trije kear yn in gloarwetter. Wie it écht in dolle boel dy wike, dan gongen wy as bern ek nochris mei heit op sneintemoarn swimmen, wylst mem by beppe op besite wie yn it âldereintehûs. Al dy oeren weakje yn it wetter die fertúten – derfan útgeande dat kompetysje en winne wichtich is – want yn klasse fiif wie ik de fluchste swimmer fan ús legere skoalle. Op Biltske swimwedstriden waard ik tredde (of sa). Net min.

Eins swim ik no allinnich noch yn bûtenwetter. It is net de rook fan it gloar, of de reade eagen wêrmei’t ik nei it swimmen alles dizenich sjoch. It is ek net al it wiete guod dat dan wer mei nei hûs moat. (Efkes tuskentroch: eartiids hienen wy in spesjale keunststof swimtas wêryn’t neffens my in gemyske reaksje ta stân kaam tusken it gloar yn it swimpak en de rubbereftige binnenkant fan myn oranje mei giele tas.) It binne de hierren yn it wetter en op de flier, it is de klamme hûd nei it swimmen wêrtroch ik de klean net mear oanstrûpe kin. De broek bliuwt fêstplakt sitten healwei de billen en it shirt healwei myn earms... en dat wylst ik de holle al yn it shirt haw. Mei dat triko op myn antlit kin ik súver net sykhelje!

Ien ding mis ik al no’t ik gjin foet mear oer de drompel fan in swimbad of subtropysk swimparadys set... Eartiids makke it swimmen, dûken en springen yn kombinaasje mei de rook fan gloar, roppich. Op freedtejûn wie der dan ek steefêst moarnskoeke mei bûter.

Lekkerder dan dát, bestiet net.