Wy hienen by ús
thús net alle trije in eigen keamerke. De earste jierren sliepte ik mei myn
âldere sus net allinnich yn deselde keamer, wy dielden ek noch it bêd! In
‘twivelder’, wat foar bern fan fjouwer, fiif jier fansels grut genôch wie. Wat
de romte oanbelanget gie dat dielen wol goed, allinnich waard it yn sliep
fallen dreger en dreger mei de jierren. Wy praten te lang en dienen spultsjes,
lykas wurden skriuwe en figueren tekenje op elkoars rêch. Wy klierden inoar ek
wolris en fûnen dan dat de oar in te grut plak yn it bêd ynnaam... In keamerke
derby timmerje koe net, mar ál koe ús heit in stikje fan de fliering opofferje
foar in bedstee. Dan soenen wy noch wol yn ien keamer sliepe, mar net mear yn
ien bêd. Dat heit – timmerman – makke dat nije sliepplak. Oant de bedstee klear
wie, moast der in oare oplossing komme en ús âlden betochten dat ien fan ús dan
mar yn harren bêd sliepe moast. Op it momint heit en mem dan op bêd gongen,
tôge heit de sliepster nei de oare yn de ‘twivelder’.
Yn de sliepkeamer
fan heit en mem wie in lytse, iepen ynboukast mei in trije, fjouwer plankjes.
Der stienen in pear boekjes yn dy kast wêrûnder de searje ‘De bezetting’ fan
Lou de Jong, en dat prachtige blikje. Swart mei in Spaanske dûnseres derop, mei
in reade, wiid útrinnende jurk oan, lang swart krollerich hier en in waaier yn
de rjochter hân. Faaks noch moaier dan de Spaanske dûnseres wienen de letters
op it blikje: sierlik, grasjeus. Prachtich.
Ien kear doe’t ik
sliepe moast op it bêd fan heit en mem hie ik it lef dat prachtige blikje beet
te krijen en mei te nimmen op bêd. Ik draaide de wite dop derôf en seach dat
der ûnder de dop net in grut gat siet, mar in soarte fan twadde dop mei seis
lytse gatsjes. Ik hold it blikje op de kop en der kaam wite poeier út mei ien
fan de hearlikste roken dy’t ik ken.
It blikje waard
nea brûkt. Net om’t de ynhâld te kostber wie, mar om’t wy it net nedich hienen.
Wêr brûkt in minsk eins talkpoeier foar, útsein foar de reade kont fan in
poppe? Ik haw it opsocht op ynternet, want ik koe self dy fraach net beänderje.
1. Talkpoeier is goed by skuorjende skonken!
Wannear’t in frou in koart rokje oan hat – dan freegje ik my fuort ôf wêrom’t
dit ferhaal net opgiet by lange rokken – kinne de skonken tsjininoar skuorje.
Om’t de frou x-poaten hat, grauwe skonken of in switterige hûd... Om it lekkere
glydzjen fan hûd op hûd te befoarderjen, kinne de skonken oan de binnenkant
ynpoeierd wurde.
Ik soe der
nochris ekstra oer neitinke by in swart rokje.
En wêrom soe in
frou yn in koart rokje allinnich lêst hawwe kinne fan skuorjende skonken? En
mannen mei x-poaten, grauwe skonken of in switterige hûd yn strakke swimbroek
dan?
2. Talkpoeier is ferkuoljend foar de folsleine
lea! Under de brûs wei, gewoan de bealch bepoeiere en it fielt fuort in pear
graden kâlder oan.
No haw ik it
immen en altiten kâld, dat ik haw dy ferkuolling net nedich, mar oft ik oars de
talkpoeier der bypakke soe. It likenet my dat josels bepoeiere noch net sa
maklik is... wannear’t it de bedoeling is, de waskbak, it doeskleedsje en de
handoeken oan de heakjes poeierleas te hâlden.
3. Talkpoeier is in goed medisyn by switpoaten.
De dampige, waarme omjouwing yn sokken en skuon is it ultime briedplak foar
skimmels en baktearjes.
Alteast dat lês
ik no krekt, want lykas dat ik gjin lêst haw fan skuorjende skonken en in te
hege lichemstemperatuer, haw ik ek gjin switpoaten en switsokken.
No, superhandich
om te witten, mar no bin ik der hielendal fan oertsjûge dat wy thús de
talkpoeier yn dat blikje net brûkten, om’t wy it net nedich hienen. No ja, dy
iene jûn haw ik der dus omraak mei struit op de kessens fan heit en mem. Dat sy
hawwe dy nacht de holle koel holden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten