Neffens my dienen
wy thús wat, dat net it meast wenstich is yn Nederlân...
Wa’t in
resepteboek iepenet, sjocht ûnder ‘stienparren’ benammen:
- de readseane
par as oanhingsel fan in bol iis;
- de par oan
smots stampt as bygerjocht;
- de par as
folling fan in taart of
- as griente by
in stikje sukade.
By ús thús wie
dat dus oars: wy ieten stienparren as wie it blomkoal, reade biten of woartels.
En de par waard dan ek troch de Dorés prakt! Ja, by ús thús wienen wy echte prakkers
en ik tink dat ik dêrmei pas nei myn tweintichste opholden bin. Ik koe al
earder mei foarke en mes ite, mar it wie net echt nedich. Dat waard oars doe’t
ik studearre en oan it wurk gie. Ik liuw dat it selfs noch koart de gedachte
west hat, etikette as fak oan te bieden by myn Hbû-oplieding. Ien kear oan it
wurk koenen wy nammers wolris in lunsgearkomste hawwe kinne, in sakediner of in
netwurkbuorrel. Dan is fatsoenlik ite kinne, wol handich. De etikettelessen
binne der nea kaam, mar dat is my gelokkich (noch) net opbrutsen.
Werom nei de
stienpar fan thús.
Wie it ynearsten
in soarte fan eksklusive griente dy’t wy allinnich mei kryst krigen – tink ik –
letter stienen de stienparren alle sneontejûns te protteljen. Yn in doarp mei
in soart hôven – mei appels, prommen en parren – wienen dy dingen fansels ek by
sekfollen foar in pear sinten te krijen...
Nei it ôfwaskjen
op sneontejûn, wie it meastentiids heit dy’t de stienparren skile. Mei
allinnich wat sûker derop, wat wetter derûnder en in soad tiid deryn, sette it
wachtsjen útein.
Alteast: echt
wachtsjen wie it fansels net. It wie net nedich, der njonken te sitten en it
each derop te hâlden. It pantsje parren prottele wat en ûnderwilens koe der
televyzje sjoen wurde, lêzen wurde of koenen der spultsjes dien wurde. Dat
lêste barde net echt, hear. Yn de measte húshâldings komt sneontejûn it
scrabbleboerd hielendal net op de tafel. Dat spultsjesdwaan bart benammen yn
nostalgyske mearkes... By ús waarden de parren dus reader en reader wylst wy
televyzje seagen en it koe dan samar sa wêze dat krekt tsjin alven ien nei it
húske gie en rôp: “De parren steane noch op! Dy kinne no wol út, tink!?” De
reade, plakkerige spatten fan it sûkerwetter sieten dan alwer by de muorre op.
En it plaksel hie alwer in hast net út te wiskjen spoar makke, by de panne del
op it gasstel.
En dan dy rook! Wat
is in lyts keukentsje dan in útkomst: de rook fan reade stienparren waard der hielendal
opinoar drukt. Ien hearlike, aromatyske muorre!
Self haw ik nea sokke
ynreade, lekkere stienparren klearmeitsje kind as thús.
Wie my dat al
slagge? Ik hie se fuort wer troch de jirpels prakt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten