“Reis ik na vijf jaar weer es met de trein…!”
Zoiets zei ik vandaag, toen de conductrice een ‘heuglijke’ mededeling had, tegen de onbekende jongeman die in Zwolle naast mij was komen zitten. Daarmee vertelde ik niet echt de waarheid. Ik ben dan wel vervent automobilist, maar ik pak ook heus wel eens de trein. Op 30 april jl. treinde ik nog van Beilen naar Groningen (de terugreis reed ik mee met mijn lief in de auto), en 9 december stapte ik in Leeuwarden op de trein naar Meppel – om vervolgens met mijn lief in de auto verder te reizen naar Paradiso Amsterdam voor een concert van Waylon. Nou, en daarvoor… is het inderdaad héél lang geleden dat ik de trein nam.
Vandaag stapte ik in Leeuwarden in de trein van 07.46 uur richting Rotterdam. Omdat ik niet precies wist hoe lang het lopen was van huis naar station was ik retevroeg wakker en op pad L. In Utrecht was ik van plan uit te stappen voor een vergadering in een zaaltje in Hoog Catharijne. Die locatie had mij logischerwijs doen besluiten, de trein te nemen. Vlak voor Zwolle keek ik ‘nietsvermoedend’ via de telefoon op teletekst en las dat het treinverkeer rond Utrecht problemen ondervond van het slechte weer. Onweer, donder en bliksem.
Slecht weer?
Daar had ik helemaal niet op gerekend in mijn dunne spijkerjack en zonder paraplu. Alhoewel die laatste vrij snel zijn functie verliest wanneer het redelijk noodweer is met harde wind en zo.
In Zwolle was het teletekstbericht al aangepast en stond te lezen dat er helemaal geen treinen meer reden tussen Amersfoort en Utrecht. Echter, de trein vertrok gewoon uit Zwolle… en al snel klonk de conductrice door de coupé: “Vanwege een blikseminslag bij Utrecht Centraal is er geen treinverkeer meer mogelijk naar Utrecht. We vertrekken nu wel, en zien wel even hoe ver we komen.”
Dat was écht wat ze zei: “We zien wel hoe ver we komen.”
Dat schept wel direct een band onder reizigers, moet ik zeggen. De onbekende jongeman naast mij en ik keken elkaar aan en zeiden beiden iets in de trant van: “Nou lekker dan”.
En toen zei ik dus die legendarische zin: “Reis ik na vijf jaar weer es met de trein!”
De onbekende jongeman zei dat hij dat zó vaak hoorde wanneer er een flinke vertraging werd aangekondigd of wanneer er een trein uitviel.
En toen voelde ik mij ineens heel lullig met mijn clichézin…
(NB. de trein strandde in Amersfoort. Dankzij de mobiele telefoon kon er een vergaderruimte in Amersfoort geregeld worden en slechts één persoon werd niet bereikt. Met maar een twintig minuten vertraging werd het overleg geopend, onder het genot van een heerlijke cappuccino.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten