283

Morgen is het dan zo ver: de band waar mijn lief in speelt samen met drie vrienden, presenteert de vierde cd. Ik zou schrijven is het eindelijk zo ver maar ik wist zelf niet waar het woord ‘eindelijk’ op zou moeten slaan, dus dat woord heb ik alsnog weggehaald.

Tsja, waar had het eventueel op kúnnen slaan…

1. op de tijd tussen de vorige studioplaat en deze. Dan is ‘eindelijk’ gekoppeld aan de woorden ‘hè, hè dat heeft lang geduurd!’.
Het is ruim drie en een half jaar geleden dat de vorige studioplaat gepresenteerd werd (op mijn verjaardag in 2008). Is dat lang? Ik heb geen idee. En daarbij: tussen de twee studioplaten is ook nog een live-cd opgenomen en gepresenteerd. Dus dan zit er toch niet echt heel veel tijd tussen de cd’s, in verhouding tot een mensenleven en in verhouding tot de tijd die een weerkaatste lichtbundel nodig heeft om de afstand tussen ster en aarde te overbruggen.

2. het woord ‘eindelijk’ had kunnen verwijzen naar het gevoel dat er eens een eind zou moeten komen aan een periode van schrijven, oefenen, opnemen, mixen, artwork maken, persberichten schrijven etc. Dat ik nogal last en hinder zou hebben ondervonden van het hele proces, en dat ik na zaterdag opgelucht ben omdat het allemaal achter de rug is.

Met deze tweede mogelijke betekenis van ‘eindelijk’ kan ik ook korte metten maken, want hier is helemaal geen sprake van. Ik vind het muzikale leven van mijn lief juist geweldig.

Kortom: het woord eindelijk is terecht uit de eerste zin gehaald!

En ik dwaal af…

Morgen is het dan zo ver: de band waar mijn lief in speelt samen met drie vrienden, presenteert de vierde cd. De presentatie is in de zaal van ’t Keerpunt in Spijkerboor, en de entree is maar € 5,-. Dat is een bedrag waar je eventueel van kunt denken: ook al is het geen spetterende presentatie, dan is er nog geen man overboord. Zoals mijn lief en ik een paar weken geleden dachten bij de cd-presentatie van William Seen’s Transport Music en voor € 5,- entree een hele leuke avond hadden (blog 275)!

Die € 5,- entree moet natuurlijk wel geïnd worden morgen, en ook zal iemand die nieuwe cd moeten verstrekken – voor maar € 10,-… En dus kregen twee vrouwen van bandleden de vraag gesteld of ze kassajuffen wilden zijn. Een van de twee vrouwen was/ben ik. En zoals ik het muzikale leven van mijn lief geweldig vind, vind ik het ook heel leuk om samen met J. achter een tafeltje te zitten om entree te heffen en cd’s te verkopen. Is toch gezellig!

Anderzijds: het is misschien wel leuk en gezellig, maar de taak moet ook weer niet onderschat worden!

Deze week vroeg ik aan mijn lief of er een stempel of polsbandje beschikbaar is, voor degenen die na het betalen van de entree nog weer even de zaal willen verlaten. Zeker nu er niet meer binnen gerookt mag worden, lopen best veel mensen nog even naar buiten voor een laatste sigaretje vóórdat een presentatie, voorstelling, concert o.i.d. begint. We ‘brainstormden’ over wat mogelijk was:

- ik zou het fietsenhok in kunnen duiken om mijn kinderstempeldoos te zoeken in een van de dozen met oud speelgoed;

- we zouden met een stift een hartje op de handpalm kunnen tekenen;

- we zouden een briefje mee kunnen geven aan degene die er nog even uit wil lopen maar wel van plan is terug te komen.

En zo konden we wel een miljoen voorwerpen bedenken, want de basis is: mensen moeten iets herkenbaars meekrijgen, dat ze later weer kunnen tonen. Dat ‘iets’ kan van alles zijn.

Mijn suggestie om de rokers (mag ook toiletbezoeker zijn, gehaktbalkoper in het café etc.) een feesthoedje op te zetten, haalde het niet. Toch vreemd ;-).

Mijn idee om polsbandjes te haken (!) in plaats van te laten bedrukken c.q. te kopen, haalde het wonder boven wonder wel!

Ik heb werkelijk geen idee hoeveel mensen na het binnenstappen van de zaal nog weer even naar buiten willen voor wat dan ook, dus ieder ‘vrij uurtje’ thuis zit ik nu polsbandjes te haken. Ik heb er lol aan, en het haken kan al pratend, tv kijkend, muziek luisterend, telefonerend…

Om de lol nog wat groter te maken plaatste ik vandaag een close up foto van de polsbandjes (als het om rokers gaat, een eigentijds sigarenbandje genoemd) op Twitter en Facebook en ik loofde een prijs uit voor degene die mij kon vertellen wat het was/waren.

En de lol werd inderdaad groter:

- wol

- draadjes

- wolvezel (is vergelijkbaar met glasvezel maar dan anders)

- dreadlocks

- mijn nieuwe kapsel

- extensions

- vriendschapsbandjes

- een sjaal (voor Barbie neem ik aan gezien de breedte)

- touwtjes voor de ‘touwtjetrekkraam’ waar dan wel of niet de nieuwe cd mee omhoog getrokken kan worden

- scheerlijnen… om overbeharing mee weg te scheren

Maar dat waren, helaas voor de deelnemers, niet de juiste antwoorden.

Mijn zwager schreef uiteindelijk op Facebook wél de oplossing! Hij krijgt morgen van mij de nieuwe cd van Taneytown gratis (= uit mijn beurs betaald dan hè, want ik heb dan wel een eervolle plek achter de verkooptafel gekregen, maar ik kan natuurlijk geen cd’s gratis weggeven).

Tot ziens bij de cd-presentatie!