281

Terwijl mijn lief afrekende in het piepkleine tabakswinkeltje in de Vijzelstraat bij meneer Kuindersma waarover ik vorig jaar schreef in blog 022, viel mijn oog op de Leeuwarder Courant.

In een seconde was ik 21 jaar terug in de tijd!

In de zomer na het behalen van mijn VWO-diploma wist ik ineens niet meer wat ik wilde. Dat ik verder wilde leren was mij wel redelijk duidelijk, maar ‘wat’? Ik trok er een (studie)jaar voor uit om dat uit te vogelen. Een jaar waarin ik zou werken! Ik schreef mij in bij Randstad uitzendbureau, maar die had lange tijd niets voor mij. Voor zus hadden ze op een gegeven moment wel iets: op vrijdag werd ze gebeld met de vraag of ze op maandag kon beginnen bij Hokatex. Zaterdags werd ze gebeld door een bedrijf waar ze óók de eerstvolgende maandag kon beginnen… En zo regelden we onderling dat ik maandag naar Hokatex zou gaan en zou uitleggen dat eigenlijk mijn zus zou komen werken etc. etc. Niet op komen dagen was immers geen optie!

Maandagochtend héél vroeg ging de wekker. Volgens mij rond 06.30 uur, omdat na een busrit naar Leeuwarden nog een tochtje met de stadsbus volgde en een kleine wandeling… zodat ik iets over 08.00 uur aankwam bij de wasserette. Het maakte degene bij wie ik mij moest melden helemaal niet uit dat ik was gekomen in plaats van mijn zus. Handjes aan het bed, waren handjes aan het bed.

Niet letterlijk natuurlijk, want ik kwam niet aan een bed te staan, maar aan een lopende band.

En wat ik aan die lopende band moest doen was… zakken legen! Broekzakken, jaszakken, schortzakken, overallzakken…

Oftewel: wasserette Hokatex waste onder andere bedrijfskleding van garages, winkels, machinefabrieken, abattoirs etc. In die bedrijfskleding bleef van alles achter: in de zakken van de machinefabrieken en garagebedrijven heel veel steeksleutels, schroevendraaiers en pennen, in de winkelschorten pennen en kassabonnetjes en in de zakken van de abattoirjassen hele hompen vlees (met maden). Heel soms zat er kleingeld in de zakken. Anyways, allemaal dingen die niet in de wasmachine thuis hoorden en die voor gaten en vlekken in de was konden zorgen. Aan het begin van het wasproces stond dan ook een rij dames en een heer, die alle kleding controleerde en de zakken leegde. De was werd vervolgens op een band gegooid, gescand en in een grote waszak gegooid.

Dit alles klinkt waarschijnlijk als niet te moeilijk, zelfs nogal eenvoudig werk… en dat was het ook! Maar het was werk, en op het moment ik in dienst kon komen van Hokatex in plaats van Randstad, deed ik dat… Beter aan de lopende band dan thuis op de bank, was mijn motto.

In principe denk ik daar nog steeds zo over… en toch nam ik na vijf maanden ontslag.

Ik werd helemaal ‘gek’ bij Hokatex.

Eén dag slap ouwehoeren over helemaal niks, is best leuk. Maar dag-in, dag-uit is heel andere koek.

Op weg naar het werk las ik en boek in de bus, maar op het werk las niemand. Het enige gespreksonderwerp was de aflevering van Goede Tijden, Slechte Tijden van de avond ervoor, en daar keek ik niet naar. De Turkse collega die overdag niet at in verband met de Ramadan werd constant geplaagd en ook de jongen aan de band , die nu eenmaal niet zo gebekt was en rond zijn dertigste nog bij moeder thuis woonde, was altijd het mikpunt van pesterij. De gezette collega werd constant ‘gepakt’ op haar overgewicht, en ga zo maar door.

Ik kon het (in mijn uppie) niet veranderen en ik kon er na een paar maanden niet meer tegen. Het motto ‘beter aan de lopende band dan thuis op de bank’ werd ‘liever zonder werk en weer op zoek naar iets anders dan gek worden in de verziekte ploeg’. Overigens zaten er maar twee rotte appels in de groep van zes ‘zakkenlegers’. Minstens een te veel.

De dag dat ik ontslag nam was tevens mijn laatste werkdag. Wat een opluchting.

Spijt van de vijf maanden Hokatex? Absoluut niet! Aan de lopende band heb ik ontzettend veel geleerd over mezelf, over werkverhoudingen, over mensen die in een andere fase zaten in de piramide van Maslow dan waar ik in zat en zit etc.
Ik wist ook na deze werkervaring nog meer dan zeker dat ik wilde studeren!

En dan afgelopen zaterdag de kop dat Hokatex Leeuwarden sluit.

Ook die twee rotte appels gun ik niet, dat ze op de keien komen staan…