Deze week heb ik in mijn hoofd een bizar lijstje gemaakt. Geen lijstje dat in het dikke salontafelboek past waarover ik in blog 244 schreef. Deze week ging ik naar een uitvaart en toen iemand mij vertelde dat zij nog vrijwel nooit naar een uitvaart was geweest – mooi voor haar – bedacht ik dat ik helaas al heel veel achter de rug heb. Het bizarre lijstje telt 18 personen. Ouders, familie, vrienden, ouders van vrienden, buren.
Het leek heel even dat de ingeslagen weg niet de juiste zou zijn, maar het was wel degelijk de Spaarndammerdijk. Rechts werd een grote heg zichtbaar – typisch een die om een begraafplaats is geplant – en ik herkende het kapelletje: vakwerk, wit met een torentje. De zilveren auto met de overledene reed net het terrein op. We waren dus wel goed.
Op de parkeerplaats werden handen geschud en tranen weggeveegd. Er werd op zachte toon met elkaar gesproken. Kransen en bossen bloemen werden afgegeven bij de bodes, namen en adressen werden in een boek geschreven.
In het kapelletje met het rode gordijn, de kist ervoor met veel bloemen, kaarsen en foto’s, was te weinig plaats op de banken voor iedereen die afscheid wilde nemen. Ik moest plaatsnemen in de bank achter mijn lief. De kinderen, net de twintig gepasseerd en nu al zonder ouders, zaten het dichtst bij de kist. Van achter leek het alsof ze hem nog konden aanraken door alleen de hand maar uit te steken.
‘Dans le port d’Amsterdam’ klonk. Er werd verteld over de jeugdjaren, de aantrekkingskracht van het water, de fascinatie voor elektrotechniek, schepen en scheepsmotoren. De live-uitvoering van ‘Knocking on heavens door’ bracht mij gek genoeg een beetje tot rust. Een collega-schipper vertelde daarna mooie anekdotes waaruit het vakmanschap nog eens prachtig naar voren kwam. Maar de rust die over mij kwam bij de lange uitvoering van ‘Knocking on heavens door’ ebde langzaam weg tijdens de toespraak. Ik wist dat daarna mijn lief moest opstaan voor een korte toespraak en het zingen van een wonderschoon lied, waarbij hij zichzelf begeleidde op gitaar.
Niet zomaar een gitaar, maar een waardevol erfstuk, ‘op het nippertje’ overhandigd gekregen.
Alle uitvaarten zijn uniek, omdat iedere overledene uniek is.
Alle 18 uitvaarten die ik heb bijgewoond waren en zijn bijzonder.
Maar deze week heb ik het mooiste laatste verzoeknummer gehoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten