Vandaag iets zeggen over Blue Monday is zó voor de hand liggend… dus dan maar even snel: wat een onzin! Dit zou de meest deprimerende dag moeten zijn van het jaar. En natuurlijk snap ik wel dat het daarbij om ‘de grote gemene deler’ gaat en niet om individuele gevallen. Het gaat natuurlijk niet om hoe ik deze maandag tot nog toe beleefd heb. Maar toch, mocht een onderzoeker mij er naar vragen omdat hij/zij proefondervindelijk wil vaststellen of het ook daadwerkelijk ‘Blue Monday’ was: niks aan het handje!
Wat deze dag tot de meest deprimerende zou moeten maken?
1. rond deze tijd wordt bij veel mensen duidelijk dat er van de goede voornemens weinig terecht komt
2. de eerste rekeningen van het jaar worden weer bezorgd
3. aan de donkere winterdagen lijkt geen einde te komen
4. maandag is altijd al een moeilijke dag na een weekend waarin het bioritme helemaal over de kop gegooid is.
En nu mijn dag, 16 januari 2012
Het is heerlijk fris wanneer ik de deur uit stap. Omdat er gisteren géén parkeerplek was in mijn straat, terwijl ik toch ieder jaar een parkeerbewijs van de gemeente Leeuwarden koop van bijna € 200,- kan ik de werkdag beginnen met een fijne ochtendwandeling. Maar hé, het was sinds eind juni 2011 droog, windstil en niet mistig! En de factuur van het best-wel-dure-parkeerbewijs-en-dan-nóg-geen-parkeerplekje-voor-de-deur had ik anderhalve week geleden al voldaan, dus vandaag geen depressie vanwege een bezorgde rekening. Daarnaast: ik weet al jaaaren dat in de eerste twee weken van januari bepaalde jaarlijkse rekeningen op de mat vallen. Daar houd ik gewoon rekening mee, dus geen reden tot een gedeprimeerd gevoel. Geen Blue Monday is een kwestie van vooruit kijken.
Voor de tweede keer deze winter kan ik de ramen van de auto krabben: het ijs op de ramen blijkt een soort lichte ijspoeder te zijn. In no time zijn de ramen schoon. Omdat ik mijn ecologische voetprint graag groot houd, start ik altijd vóór het ramenkrabben de dieselmotor. Nu dat krabben zo snel ging, is het binnen in de auto nog steeds koud wanneer ik wegrijd. Maar daar heb ik op gerekend: handschoenen, dikke sjaal. Eindelijk konden ze vanochtend écht een functie vervullen.
De zon komt rood op. Het is een prachtige rit en ik denk in een flits: “Morgenrood, sneeuw in de sloot?” maar dat blijkt niet zo te zijn. Geen vlokje sneeuw gevallen. De hele dag blijft het droog en zonnig, en mijn collega en ik moeten zelfs de luxaflex neerlaten! We stellen rond half vijf vast dat het zowaar nog licht is! Dat de dagen alweer lengen! En zo rood als de zon opkwam, gaat deze ook weer onder.
Een keer thuis bedenk ik mij dat het 16 januari is. Ik kijk terug in oude blogs en jawel! Precies drie jaar geleden, op 16 januari 2009 stopte ik met roken en dat houd ik drie jaar later nog steeds vol. En best wel moeiteloos. Dus wat nou: ‘rond deze tijd wordt bij veel mensen duidelijk dat er van de goede voornemens weinig terecht komt’. Nooit op 1 januari een voornemen uitspreken maar ergens mee starten of stoppen wanneer je daar zelf écht aan toe bent. En ik was op 16 januari 2009 klaar voor het stoppen met roken.
Was er dan helemaal niets ‘blue’ aan deze dag?
Op weg naar het werk lag er een dood konijn aan de kant van de weg. Aangereden (neem ik aan. Het zal wel geen hartaanval geweest zijn). En op de terugweg een groter dier midden op de weg (ben er niet overheen gereden hoor!). Ik dacht even dat het een das was, maar weet het niet zeker. Ik ben namelijk niet gestopt… Want ja, wat dan? Zo’n aangereden beest met een tissue bij het oor pakken en van het asfalt trekken? Dat kan ik niet.
Twee letterlijke smetjes op een verder prima maandag, dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten