Nog een, en dan komt er als het goed is een terug!
Dit moet een prikkelende eerste zin voorstellen die uitnodigt tot doorlezen. Maar volgens mij ben ik niet zo goed in eerste zinnen…
Anyways, waar ik het over wilde hebben is: postcrossing.
Voor wie postcrossing niet kent, een beknopte uitleg.
Iedereen met een computer, internetverbinding en e-mailadres kan zich inschrijven in een grote database. Een computerprogramma bepaalt vervolgens wie aan wie een kaartje moet sturen. De ingeschrevenen krijgen via e-mail het adres waar ze een kaart naartoe moeten sturen.
En dan niet een digitale kaart, maar een echte!
Dus er gaan allemaal echte, kartonnen ansichtkaarten over de hele wereld, waarbij mensen in een paar zinnen iets vertellen over bijvoorbeeld zichzelf of de plaats of het land waarin ze wonen, aan een wildvreemde. Om te controleren of de ingeschrevenen serieus zijn en daadwerkelijk kaarten op de bus gooien, wordt er gewerkt met codes. De ontvanger laat aan de hand van die code op de ansichtkaart weten, dat de kaart inderdaad is bezorgd.
Op een profielpagina kan iedere ingeschrevene iets over zichzelf vertellen (als hij of zij dat wil), zodat degene die hem of haar een kaartje moet sturen, de keus van de kaart of de tekst daarop kan afstemmen. Bijvoorbeeld: ik houd (absoluut niet) van kaarten met daarop een kunstwerk, bloem, hamster, kerk etc. etc. Een levensverhaal kan natuurlijk ook…
Sinds vorige week ben ik ingeschreven op die internationale website www.postcrossing.com en heb ik vier ansichten over de wereld gestuurd: twee naar de voormalige USSR, een naar Finland en een naar de USA.
Allemaal vrouwen. Is dit een vrouwendingetje?
Ik kan het zo snel niet vinden op de website van postcrossing, maar ik zou het mij zo kunnen voorstellen… Wat ik wel vond, is dat er op dit moment 273.852 mensen hieraan meedoen uit 202 landen, en er zijn al 9.579.219 kaarten ontvangen (en dus ook minimaal verzonden).
Ik weet niet wie dit hele stuur-elkaar-een-kaartje-systeem heeft bedacht – ik denk een ansichtkaartenuitgever of een bezorgdienst – maar ik vind het leuk.
Niet meer en niet minder dan ‘leuk’.
Ik vind het leuk om een kaartje te sturen en een kaartje te ontvangen. En dan vind ik het vooral leuk wanneer het bekenden betreft (zus G en vriendin A zijn nogal van het kaarten sturen, dank daarvoor!), maar ook onbekenden (denk ik).
Mocht het toch niet zo leuk blijken te zijn, dan kap ik er gewoon weer mee.
Dat dat gemakkelijk kan is dan ook wel weer leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten