Zo aan het eind van het kalenderjaar ‘moet’ er zo veel. De rest van het jaar trouwens ook wel, maar zo rond Kerst en op oudejaarsavond gaat er nog even een tandje bij. Van heel veel dingen die ‘moeten’, ‘horen’ en ‘verwacht worden’, trek ik mij weinig aan… en zo ook van de dingen die moeten rond Kerst.
· Ik heb geen bergen boodschappen in huis gehaald, maar gewoon aardappels, broccoli en vegaburgers. En nee, het is ook niet zo dat wij de komende dagen familiediners op het programma hebben staan, waardoor mijn eigen boodschappenlijstje zo gewoon was.
· de tuincentra, interieurwinkels en warenhuizen hebben ook geen goede klant aan mij gehad: in mijn huis geen kerstboom, geen kerstversiering, geen takken, ballen en slingers;
· de momenten dat ik alleen ben, voel ik mij helemaal niet eenzaam. En dat druist helemaal in tegen het gevoel dat geprobeerd wordt op te dringen. Mensen mogen iedere dag alleen en eenzaam zijn, maar twee dagen per jaar mag dat niet.
Aan een paar verwachtingen wil ik best even voldoen. Bijvoorbeeld aan de kerstmuziekverwachting (lees blog 238 en blog 240), het sturen van kerstkaarten (kaartje altijd leuk) én aan het mijmeren over hoe de kerstdagen vroeger waren.
Tot op mijn negende woonden wij in een leuk huis, dat vooral door hait wel redelijk in kerstsfeer werd gebracht eind december. In de kamer werd naast de piano een grote kerstboom geplaatst en dat betekende dat één deur naar de kamer niet meer open kon. Aan de gangkant van die deur werd dan een visnet opgehangen, zodat duidelijk was dat het tijdelijk geen doorgang was. De kerstboom was eigenlijk zelfs wat té groot, dus hait zaagde altijd wat takken af en hij kortte een aantal in. Die stukjes groen werden in het visnet gestoken.
Ook heeft hait eens een fietswiel versierd met die stukjes afgeknipt groen en dat wiel werd vervolgens aan het plafond gehangen. Of er ook een slinger lampjes in verwerkt was, weet ik eigenlijk niet meer.
Voor het grote raam had hait een raamwerk getimmerd, dat aan het eind van het jaar aan de binnenzijde van het glas werd geplaatst. Het grote voorraam was dan tijdelijk verdeeld in kleine vakjes. Nu ik erover nadenk werd het raam eerst een aantal jaren in vakjes verdeeld door rood lint en rode tape, en kwam later dat lattenwerk. Tsja eens een timmerman, altijd een timmerman.
In de vakjes werd vervolgens met spuitsneeuw een randje gespoten en figuurtjes: klokken en sterren. Eén jaar was de spuitsneeuw écht verschrikkelijk geweest… het was bijna niet meer te verwijderen. Mem heeft heel wat afgepoetst op het glas met spiritus, zeepsop en wat al niet meer voor chemische goedjes.
Mem was een tweede kerstdag-kind.
Op tweede kerstdag kwamen dus steevast ‘Witmarsum’, ‘Winsum’ en ‘Makkinga’. Later kwam ‘Neede’ er bij. Die plaatsen staan voor familieleden die op verjaardagsvisite kwamen. En de ‘sport’ was om goed te voorspellen wie als eerste zouden arriveren. De oom en tante uit Witmarsum of de neef en nicht uit Winsum?
Bij iedere verjaardag kwam het Mexicaantje op tafel: een klein zwart poppetje met een gitaartje, en dat gitaartje was een flesopener.
Mexicaantje staat nu bij mij thuis.
Ik kan nu heel sentimenteel gaan doen: op tweede kerstdag hoeven we, nee kúnnen we niet meer op verjaardagsvisite gaan, omdat mem er niet meer is. Maar ik durf wel hardop te zeggen, dat wanneer mijn ouders er nu nog zouden zijn, ik vast ook wel eens verschrikkelijk zou balen, vanwege een verplicht bezoek op tweede kerstdag.
Want dat moet ook tijdens Kerst, het hoort er zo bij: zeuren over verplichtingen.
Bij deze voldaan aan nog een verwachting!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten