245

Ik had allang gezien welke sites mijn lief regelmatig bezocht op zijn Iphone: pagina’s waarop gitaren stonden en soms te koop werden aangeboden. In stilte werd gedacht, gezwijmeld en gedubd.

Afgelopen nacht werd rond half een de knoop doorgehakt! Die ene moest hij in het écht zien, voelen en bespelen.

En zo reden we vandaag, op de laatste dag van 2011, naar een dorpje in Noord-Brabant waar mijn lief een afspraak had met een jongeman die een van zijn gitaren wilde verkopen. Met enige pijn in het hart weliswaar, maar een gitaar die vrijwel alleen in de koffer opgeborgen ligt, is zielig.

We waren iets te vroeg en verlieten nog even de snelweg voor een uitsmijter in een troosteloos wegrestaurant: met ons meegerekend zaten er vijf mensen te lunchen in de serre met kunststof kozijnen. Wij aan een tafel met een laken met een enorm gat er in. We dronken jus d’orange-uit-pak en aten elk drie eieren op bruin brood. Prima lunch.

Het koperen naambordje naast de deur, met daarop twee namen, verklapte dat er ook een hond in huis was. Die sloeg dan ook meteen aan toen mijn lief aanbelde. De gemuilkorfde hond was helemaal niet zo fout; slechts zenuwachtig van al het vuurwerk dat door wel heel jonge kinderen werd afgestoken op de straathoek. De vrouw des huizes stelde zich voor en kroop daarna weer achter de computer in de woonkamer. Bon Jovi schalde door het huis en zij zong volop mee. De heer des huizes ging ons voor de trap op naar zijn muziekkamer.

Van een van de slaapkamers waren de muren kobaltblauw geschilderd, er stond een klein kastjes met wat flessen whiskey er op (duidelijk voor de sier) tegen de wand, in de hoek een lekkere fauteuil, en tegen de andere wand de gitaarversterker. Op drie standaarden stonden gitaren. De gitaar waar mijn lief voor kwam lag klaar, in de open koffer, op de grond.

Dit was het domein van een muzikant.

Ik heb geen verstand van gitaren; ik kijk naar een gitaar als naar een auto, namelijk naar de vorm en naar de kleur. En toen ik de gitaar in de koffer zag was ik al verkocht. Maar daar ging het niet om. Het ging er om, er achter te komen of mijn lief een klik had met ‘hem’.

Binnen een half uur stonden we weer beneden in de gang.

“Willen jullie misschien wat drinken?” Nee, we hoefden écht niets.

Of we dan misschien wat drinken mee wilden voor in de auto. “Ik heb pakjes Yogho” zei de vrouw des huizes.

De schat.

Maar ook de pakjes yoghurtdrink sloegen we af.

Want wat valt er nog te wensen over?

Mijn lief heeft een gouden gitaar in een koffer die aan de binnenzijde bekleed is met roze pluche!