271

Vrijdag 11 mei vertrok ik voor de zoveelste keer naar Terschelling, voor een schrijfweekend op de Folkshegeskoalle: schrijfles van Akky van der Veer http://nl.wikipedia.org/wiki/Akky_van_der_Veer).

Zondag 13 mei keerde ik weer helemaal opgeladen en geïnspireerd terug op de vaste wal (dat is wat theatraler opgeschreven dan het in werkelijkheid is, hoor).

Tijdens het jaarlijkse schrijfweekend voer ik de opdrachten uit in het dialect: Bildts. Een van de opdrachten: schrijf een verhaal over je moeder. Het was tenslotte zondag 13 mei moederdag.

Dúmpy

De lêste ses jaar stonnen se spand en wat krom. De fingers fan mem. De fingers die’t krekt wat te hard in myn toanen knypten at se de toannagels knipte met ’t babyskeertsy met mintblauwe handfatten. Alle keren weer riepen wy “au”, maar blykber had se ’t gefoel dat se niet goed grip op ôns klaine toanen had. En toannagels knippe most gau ‘s. Ik weet niet krekt wat ik allegaar fan mem metkregen hè, maar in elk gefal de goeie groei fan nagels.

Se had mooie nagels op ‘e fingers, die’t altiten in ‘e selde form fyld waren. Ik kin niet útlê hoe krekt, maar ik sou ’t fort herkenne at my ’n hân toestoken wort met krekt sokke mooie nagels as mem. Nagels wer’t se niet ’n soad met ompielde en op omfylde. Krekt as ik. Wy kinne ôns hele leven met één nageletui en één fyl.

Boekleze hè ‘k ok fan mem! Fon ik ’t froeger feul te lang duren at sij in ‘e stâd ’n boekwinkel instapte, nou kin ik d’rself like lang omdangele. Groat ferskil: ik hè de tiid en ik nim de tiid om te lezen. Sij kreeg fan ôns niet die tiid. At mem ’s op ‘e bank sat met ’n boek, kreeg se ’n soort fan senuwtik in ‘e rechterdúm. Altemet bewoog die dúm ’n bitsy.

De dúm met ’n karakteristike nagel die’t ’n bitsy omhoog groeide. At wy as klaine kines dat senuwtrekky sâgen, stoaten wy hur an en saiden: “Mem hur dúm beweegt!”

Fort leeskonsintrasy…

Ses jaar het se in ‘e stoel sitten.

Tiid genog om te lezen, maar se kon ’t niet meer.

‘k Dink selfs dat ’t fasthouwen fan ’n boek al niet eens meer wou. De hannen en de fingers waren niet meer ’t selde. En die paar keer dat ‘e nagels bijfyld worre mosten, dee ik dat of hait.

Op 1 augustus kwam d’r weer ontspanning in ’t liif. In ‘e kist herkende ik d’r weer: “Hur dúmpy is weer werom!” ’t Senuwtikky is nooit weer weromkommen.