275

We hadden ons prima ‘op de bank’ vermaakt, maar het is soms zo veel leuker om iets buiten de deur te doen. En zo ging ik vrijdagavond op zoek naar een zaterdagavondactiviteit. Bij de eerste website was het meteen raak: de cd-presentatie van William Seen’s Transport Music in Poppodium Romein was een bijzonder goede optie voor ons zaterdagavondvertier. De gevonden YouTube-filmpjes van de band klonken veelbelovend. De toegangsprijs was dermate laag dat niemand zich er een buil aan kon vallen – dus mocht het toch niet helemaal ‘ons ding’ zijn dan hadden we dat in ieder geval zelf geconstateerd en niet van horen zeggen, en was er financieel gezien geen man overboord. Derde goede reden om naar deze cd-presentatie te gaan: mijn lief speelt in een band en hij speelt graag voor een goedgevulde zaal. Het is echter ontzettend moeilijk om op te vallen binnen de enorme hoeveelheid aan activiteiten die aangeboden wordt. En het is ontzettend lastig om op te vallen in alle informatie en promotie die dagelijks over alle mensen uitgestrooid wordt. Met de komst van de moderne communicatiemiddelen is er ook zoveel meer informatie-uitwisseling ontstaan. Kom maar eens boven in die enorme stroom. Met andere woorden: als mijn lief graag voor publiek muziek maakt, zal dat bij andere muzikanten vast niet anders zijn en dus is het goed om ook eens naar andere, ons nog onbekende bands, te gaan. Om te genieten, om ze ‘een kans te geven’, om interesse te tonen, om de bandjescultuur te steunen et cetera.

Zaterdagmiddag twitterde ik naar poppodium Romein de vraag of er nog wel kaarten verkrijgbaar waren. Ja ,die waren nog te koop aan de kassa; om 20.00 uur ging de deur open, kreeg ik terug. Tegen 20.30 uur liepen we naar het poppodium, kochten munten en kaarten… en stapten de prachtige zaal binnen waarvan ik heel blij ben dat de basisindeling met kerkbanken is blijven bestaan. Ik telde circa 35 mensen. Het zou toch niet waar zijn! Toch geen cd-presentatie voor een handjevol mensen? Toch niet weer een avond waarbij de moed bij muzikanten in de schoenen zakt? We haalden herinneringen op over de vorige keer dat we samen in Romein stonden: James Burton trad op met in het voorprogramma Erwin Nyhoff (dat was ver ná de Prodigal Sons-tijd van Erwin en ver vóór TVOH). Zo ben je de gitarist van rock ’n roll-legende Elvis Presley (James) of sta je op een vol Pinkpopterrein (Erwin) en zo sta je voor 50 man te spelen in een voormalige kerk in Leeuwarden… Dan moet het weggebleven publiek zich toch eigenlijk schamen…

Maar gisteravond bleek gelukkig, dat wij nogal vroeg in de zaal zaten. Het bleef niet bij 35 man, de zaal liep voller en voller. Natuurlijk, er had best nog een aantal bij gekund, maar het was een mooie opkomst!

Een grote meneer betrad het podium, hing een akoestische gitaar om de nek, trok zijn mond open… en wow, wat een stem! Het voorprogramma verzorgd door Hans Hannemann was overdonderend. Ik kan deze singer-songwriter qua stem en uiterlijk (spijkerbroek, houthakkersshirt, bakkebaarden, stoppels) vergelijken met grote zangers, maar ieder is zichzelf. Dus ik ga niet vergelijken, en ieder moet gewoon maar eens een keer naar Hans Hannemann luisteren en kijken, live of op YouTube:  http://www.youtube.com/watch?v=HEsrdjjxz-c&feature=BFa&list=ULP6vstht9gqw

Na het voorprogramma volgende de hoofdact (dat is een logische volgorde): William Seen’s Transport Music (zie onder andere: http://www.youtube.com/watch?v=RLD_J8AVOWM)

Ik ben geen muziekkenner, en ook geen recensent. Dat ik het voorprogramma overdonderend vond, zegt dus weinig. Het zegt eigenlijk alleen iets over mijn persoonlijke smaak. En die kan smaak kan ik niet onderbouwen met argumenten. Dat geldt ook voor de hoofdact William Seen’s Transport Music, en de cd die gepresenteerd werd en waarvan ik een exemplaar heb gekocht. Ik vond en vind het mooi, ‘leuk’. Of het technisch goed is, geen idee. Ik ga uit van wel.
Ik kijk er in ieder geval weer naar uit om morgen, wanneer ik een uur in de auto naar het werk rijd (en een uur terug), die cd in de speler te stoppen.

Ik houd van autorijmuziek.

Muziek – ik heb het vaker geschreven – waardoor je ongemerkt de gaspedaal ietsje meer naar beneden drukt. Muziek die een wordt met het rijden.

Ik wacht altijd gespannen op het moment waarop het rijden een wordt met de muziek.

Ik verwacht dat dat morgen gaat gebeuren.

Mocht dat niet het geval zijn: ik heb in ieder geval gisteravond een mooie avond gehad in Romein en die pakt niemand mij meer af.