As ik it sa om my
hinne hear, bin ik âlderwetsk wat de persoanlike hygiëne oanbelanget. Ik stean
nammentlik net alle dagen, moarns ûnder de brûs en dat likenet sa njonkenlytsen
de standert te wêzen. Ik haw fan ús mem noch de technyk meikrige fan it waskjen
mei in waskhantsje en in stikje sjippe. It leafst in stikje ‘Lux-sjippe’ út in
wyt papierke mei in reade roas derop. Dat dûsen hoecht foar my dus net alle
dagen; trije kear wyks is genôch. It giet my net om it wetter, hoewol’t ik
troch de ‘Wêz-wiis-mei-wetter-kampanjes’ op de legere skoalle al gau it gefoel
haw dat ik wetter fergriem. It giet my benammen om it wiet wurden fan it hier.
Alle dagen dat lange hier waskje, is tiidslinend en neffens my ek net goed. Myn
teory is, oft it no wier is of net, dat hoe faker it hier wosken wurdt, hoe
flugger it fet wurdt. Dat sit sa, yn myn teory: wannear’t by it dûsen it tinne,
fetlaachje fan de hûd op de holle mei dat gemyske guod losmakke en fuortspield
wurdt ‘tinkt’ de hûd: “Gau in nije laach meitsje! De holle is ûnbeskerme!”
Wannear’t it laachje dan de oare deis wer fuortfage wurdt tinkt de hûd:
“Jemigdepemig, it is alwer fuort! Faaks wie it net genôch!” En dan giet de hûd
hielendal ‘los’ en wurket it noch hurder oan in gruttere fetlaach...
ensafuorthinne.
‘In plestik
mûtske foar ûnder de brûs?’ hear ik jo tinken. Ik haw in prachtich eksimplaar
mei blomkes derop yn fleurige kleuren... mar it bliuwt in gegriem om de râne
fan dy badmûts hinne. Nee, doch my dan dochs mar dat hurde, rûge waskhantsje.
It prosedee: kraan
iepen en wachtsje oant it wetter lekker waarm is – de foarljochter fan de
eardere Waterleiding Friesland keart him no om yn it grêf – en dan goed mei it
stikje sjippe oer it wiete waskhantsje wriuwe. Dernei lekker rosse mei dat
aromatyske stikje badstof oant de hûd gloeit en blijread is. Dan komt it
dreechste part: de sjippe moat út it waskhantsje en dat kostet gewoan tiid en
wetter. Ik freegje my wier ôf hoe’t men dat eartiids die doe’t der net
streamend wetter út in kraan kaam, mar men in lampetkanne en in komke brûkte.
Yn elts gefal: mei it frisse, sjippefrije waskhantsje moat de sjippe op de hûd
wer fuortfage wurde en dan de lea mei in like rûge handoek ôfdroegje. Klear!
Dat lêste liich
ik, hear. Ik hâldt hielendal net fan rûge handoeken, mar yn in nostalgysk
ferhaal heart de handoek bûten oan de waskline droege te wurden en dêrnei as in
planke omheech te stean...
Sa as ik twa of
trije kear wyks ûnder de brûs stap, die heit dat eartiids ek. Op sneontemiddei
kaam dêr foar him in hanneling by, nammentlik: wiet skeare. Wat no myn
kniperbakje is, wie oant syn dea heits skearkomke: in emaljen-ien mei op de
boaiem in reade roas. Nei it skearen en dûsen smarde heit de holle yn mei in
bêste laach krêm: de wrâldferneamde, út it blauwe blik mei wite letters. It
wurd ‘krêm’ sierlik skreaun, en it wurd NIVEA mei krêftige blokletters
derboppe.
Alle moarns –
dûst of wosken – smar ek ik NIVEA op de holle en is heit efkes werom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten