Op it krúspunt
oan it begjin fan de Skrâns, by it spoar moat ik stilhâlde foar de
ferkearsljochten. Skean foar my, rjochts, stiet in oare fytser stil, te
wachtsjen op grien ljocht. Se hat in berntsje yn in sitsje oan it stjoer. No
ja, in bern... It lytse ding, ik kin oan it snútsje net sjen oft it in famke of
in jonkje is, hat in brún pluzerich pakje oan. Mei kapusjon. En no komt it
slimste: op dy kapusjon binne twa lytse earkes naaid! En dêrmei is it brune
pluzerige pakje yn ien kear in bearefeltsje. It berntsje is ferklaaid as
teddybear!
‘Wat bysûnder, jo
fine it mar neat dat jo in bern, in minske op dizze wrâld set hawwe?’ wol ik
freegje. Of: ‘It lytse ding mei no al net mear wêze wa’t er is? It moat him of
har no al oars foardwaan? Jo wienen leaver befallen fan in teddybear?’ Dat tink
ik allegear, mar ik freegje it fansels net echt, want wêr sil ik my mei
bemoeie. As dizze mem har bern ferklaaie wol as teddybear, moat sy dat
hielendal sels witte. En ik wit net hoe gau ik harren ynhelje moat, as it
ljocht op grien springt.
Ik kin it net
oansjen! Fluch traapje ik oer it spoar, de Schrâns op, ik flean eltsenien
foarby.
Mar gelokkich net
sa fluch, dat álles oan my foarby giet: dy rook dy’t healwei de Schrâns hinget,
kringelet gewoan myn noastergatten yn... de rook fan de grilde hintsjes, by de
doar fan de kwaliteitslachter.
Likernôch 20 jier
yt ik gjin fleis mear – mar dan wol wer fisk dat dat ‘gjin’ is net hielendal
wier – om’t ik it begrutlik fyn (guon) bisten te iten. Dat wol fansels net
sizze, dat ik guon smaken en roken net in lyts bytsje mis betiden. Dat missen
is wier net slim, it makket it libben net minder moai, der is selfs goed mei te
libjen, mar dochs.
De smaak fan in
heal-om-heal gehakbal.
De útbakte
spekjes troch de stampot andyvje.
De rook, de smaak
én de oantinkens fan de grilde, heale hin.
Wa’t de merke fan
Sint Jabik fan de jierren ’70-’80 foarige ieu ken, dy snapt fuortendaliks wêr’t
dy lêste ‘tik’ weikomt. Trije dagen yn it jier waard der sûpt, swalke tusken
‘de Aardappelbeurs’ en ‘de Brouwerij’, waard der mei-lald op ‘Duo Klik-Klak’,
waard der op oare skouders as oars omhongen, waarden der rûntsjes draaid yn de
sweef fan Ale Kooistra (doe noch mei in echt draaioargel), waarden der
oaljekoeken iten, punten fersammele en wer ynlevere by de bulldozers of
griperkes.
Efkes
tuskentroch: op it Bildt is fansels gjin merke mar is it ien kear yn it jier
‘met’!
Moandeitemoarn
wie de merk – op it Bildt ‘de dissys’ – yn de Hofstraat en middeis foar de
skoalbern de spultsjes op it fuotbalfjild. Oerlaapjend, sa oan it ein fan de
moarn oant healwei de middei wie it matinee: yn de boppeseal by ‘Schuit’ spilen
‘de Wiko’s’ en waard der sa host en sprongen dat de lampe ûnder yn it kaffee
boppe it biljert, hin en wer gong. Mei in bêst stik yn de kraach gong it
selskip healwei de middei, yn in meanderende stream, nei it Oosteinde foar in
grilde, heale hin by ‘Kip fan Krijn’. Tsientallen minsken sieten op ‘e stoepe,
hingjend tsjin de gevels fan Vaartjes, Van der Meer, de Spar en oare winkels en
sie lalden en songen efkes net. Der moast kluift wurde: neat lekkerder op dat
stuit – nei te folle bier – as yn in fette hin omhaffelje. Oan it ein fan de
middei wienen de stoepe en de dyk tsjinoer Kip fan Krijn omtovere yn in see fan
hinnebonken. Moandei wie fierwei de bêste dei foar Krijn.
En myn dei is,
nei de argewaasje om it bearke, ek yn ien klap wer goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten