Onlangs hoorde ik iets en dacht: “Dit heb ik al twee keer eerder gehoord, van twee heel andere mensen,” en ik ontdekte met drie keer hetzelfde verhaal een nieuw fenomeen. Tenminste, ik heb het bestempeld als nieuw fenomeen.
De basis: iemand wil naast het werken voor een baas ook voor zichzelf een bedrijf beginnen. Dat opstarten van die eigen onderneming moet eens een flinke boost gegeven worden! Maar dat lukt maar niet terwijl diegene ook nog (volledig) in loondienst werkt. Om alle tijd, aandacht en energie voor een bepaalde periode in het starten van de eigen onderneming te kunnen stoppen, wordt tijdelijk niet of aanzienlijk minder in loondienst gewerkt.
Niks mis mee. Mensen met ideeën en ambities, die het niet laten bij “ik zou eigenlijk…” maar ook daadwerkelijk stappen ondernemen, zijn te respecteren (om maar eens een populair woord te gebruiken).
Er zijn vervolgens verschillende mogelijkheden om aan die benodigde tijd te komen, bijvoorbeeld het behoorlijk rigoureuze ‘ontslag nemen’, het minder rigoureuze ‘opnemen van onbetaald verlof’ en zo zijn er nog wel meer varianten denkbaar (partner gaat minder werken zodat partner meer in het huishouden kan doen waardoor er tijd vrij komt etc). Het nieuwe fenomeen waar ik naartoe wil is: de variant ouderschapsverlof opnemen!
De rijksoverheid omschrijft ouderschapsverlof als volgt: Werkende ouders hebben wettelijk recht om tijdelijk minder te werken en meer aandacht te besteden aan de opvoeding van hun kinderen.
Het gaat om het tweede deel van de zin: meer aandacht te besteden aan de opvoeding van hun kinderen. Er staat niet: meer aandacht te besteden aan het starten of verder ontwikkelen van een eigen onderneming. Misschien klink ik nu als een zeer rechtlijnig ‘wetboek’, maar ik vind het gebruiken van een regeling voor heel andere dingen dan waarvoor deze bedoeld is, misbruik. Neem maar onbetaald verlof, neem (deels) ontslag of wat dan ook, maar houd je verre van oneigenlijk gebruik.
Over dit aspect maak ik mij trouwens nog niet eens het meest druk. De omschrijving van de rijksoverheid gaat verder met de volgende zin: Deze uren worden niet doorbetaald, tenzij er andere afspraken zijn gemaakt tussen werkgevers en werknemers.
Dat laatste – andere afspraken tussen werkgever en werknemer, lees een doorbetaling van bijvoorbeeld 50 tot 70 % - is essentieel. In sommige cao’s is het geregeld dat degene die thuis meer aandacht zit te besteden aan de opvoeding van de kinderen, deels doorbetaald wordt. Kijk, en dan wordt het oneigenlijk gebruik van het ouderschapsverlof voor héél andere dingen ineens: betaald héél andere dingen doen. Het kan mij niet schelen of de werkgever of de belastingbetaler dan opdraait voor het betalen van het opstarten van de eigen onderneming (of het in retraite gaan, of het ontdekken van zichzelf, of het ontplooien van de creatieve talenten or whatever): dan is er sprake van heel ernstig misbruik. En ook nog eens oneerlijk tegenover de mensen die hetzelfde willen doen en dat geheel op eigen kracht doen en niet deels betaald uit de ouderschapsverlofpot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten