090

Mijn lief sloeg het NRC open en vond het écht ‘stom’. ’s Avonds toen het een item in het NOS Journaal was zei ‘ie alleen nog: “Ik houd me stil…” want hij wist dat ik het niet echt een item vond om mij druk over te maken…

De Sint-Janskathedraal in Den Bosch heeft sinds gisteren een bijzondere engel aan de gevel: een met mobiele telefoon in de hand en spijkerbroek aan.

“Engelen bestaan sowieso niet”, was mijn reactie ’s ochtends geweest, “dus een engel met een mobiel ook niet.” Ik heb nooit echt nagedacht over engelen met een harpje, een toeter of een viool, en ik was niet van plan ineens enorm na te gaan denken over de zin of onzin van een engel met een mobiel.

Ik had mijn reactie nog kracht bij kunnen zetten door te zeggen dat Ron Brandsteder het nog letterlijk had gezongen, en dat hij toch echt als een autoriteit op dat gebied beschouwd mag worden…  Terwijl ik dit tik besef ik mij dat het goed is dat ik dat er niet ‘ingegooid’ heb…

Vandaag dacht ik toch nog weer even terug aan die engel met mobiel.

Zo’n twaalf jaar geleden riep ik dat ik de allerlaatste op aarde zou zijn die een mobiele telefoon zou aanschaffen. Die gedachte kwam voort uit de vervelende eigenschap van sommige mensen waarmee ik toen nog wel eens een borrel in het café haalde, meer aandacht voor hun mobiel te hebben dan voor hun gesprekpartner aan het tafeltje. Ik dus. Moesten ze halverwege mijn zin ineens een sms lezen of verzenden. Zó irritant.

Inmiddels is de mobiel helemaal onderdeel geworden van mijn dagelijks leven – ik zal alleen voor mezelf spreken – en erger ik mij niet meer aan zijn aanwezigheid in gezelschap. Ik vind het niet meer dan normaal dat wanneer in een gesprek ‘een vraagstuk’ ter tafel komt, de mobiel erbij wordt gepakt om op internet het antwoord te zoeken.

Het constant gebruik kunnen maken van internet via mijn mobiel heeft vandaag zelfs geresulteerd in het zoeken van een mp3 van…. The Last Post. Ik heb een goede, officiële uitvoering gevonden op een Australische site. Wat wil namelijk het geval:

Al zeker 15 jaar ga ik op 4 mei naar de Dodenherdenking in de Prinsentuin in Leeuwarden, waar ik bijna altijd op dezelfde plek, onder dezelfde boom, om 20.00 uur twee minuten stilte in acht neem. In de Prinsentuin is het altijd heel duidelijk wanneer de twee minuten ingaan: na de laatste noot van The Last Post, het moment waarop de straatlantaarns aangaan. Na twee minuten gaan de lampen weer uit en wordt het Wilhelmus ingezet door een fanfare.

Dit jaar ben ik op 4 mei niet thuis in Leeuwarden, en kan ik niet naar de Prinsentuin. Omdat we niet willen dat de twee minuten bijna ongemerkt aan ons voorbij trekken, bijvoorbeeld zittend op de bank, gaan we onze eigen Dodenherdenking ‘organiseren’.  Daar hoort The Last Post bij. Mocht het mijn lief lukken om The Last Post nog even in te studeren op mondharmonica, dan wordt die versie om 1 minuut 13 vóór 20.00 uur ingezet op onze herdenking voor twee personen. Mocht dat instuderen deze maand niet meer lukken, dan zal het trompetgeschal op 4 mei uit mijn mobiele telefoon klinken.

Niets mis mee wanneer bepaalde ‘zaken’ een vertaling krijgen naar de (technieken van de) dag van vandaag.