099

Gisteravond was ik met zus haar kledingkast aan het doorvlooien. Alle kledingstukken waarvan ze wist dat het eigenlijk een miskoop was (niet de juiste maat, toch niet haar smaak of gewoon een kledingstuk dat haar niet lekker ‘zit’) moest ik passen. Wanneer het haar te klein was hoefde ik het niet te passen, want dan was het mij sowieso ook te klein. Na het stoppen met roken (ruim twee jaar geleden) is er bij mij 4 kilo bijgekomen. Is niet erg, want ik was altijd al wat aan de erg lichte kant, maar die 4 kilo extra betekent praktisch gezien dat ik veel kleding heb kunnen weggooien én kleding van zus vaak niet pas.

Bij het passen van haar leftovers waren er twee mogelijkheden:

-          de maat was goed en ik vond het ook nog eens leuk, dus het ging aan het eind van de avond mee naar huis;

-          de maat was niet goed of het was mijn smaak niet en dus ging het aan het eind van de avond niet met mij mee naar huis.

In dat tweede geval waren er weer drie submogelijkheden: het kwam op de stapel ‘vriendin van haar oudste zoon’, op de stapel ‘zusje’ of op de stapel ‘leger des heils’.

Bij het passen van een shirt van haar, ‘flipte’ zus. Ze zag mijn onderkleding, het bovenste deel dan, en die was in haar ogen helemaal niet oké! Terwijl het best een prijzig gevalletje was, gekocht bij Hunkemöller, was volgens haar de maat niet goed, waren de bandjes véél te smal en sneden die in mijn schouders. Ik moest toegeven dat ik ‘deukjes’ in mijn schouders had/heb. En we maakten een afspraak.

Vanochtend rond 09.30 uur stapten we in een Fries dorpje waar het winkelbestand gereduceerd is tot… één… bij een textielzaak naar binnen waar de dame werkelijk alles weet over de anatomie van de vrouw, van juiste maten en pasvormen. Een winkel waar de paskamer wel dicht kan met een gordijn, maar niet dicht gaat omdat de vakvrouw meehelpt met passen, vastmaken en weer losmaken. Een vrouw met zo’n ervaren oog dat ze niet hoeft te meten maar meteen de juiste stukken uit een enorm schap trekt. Een winkel waar een klant heel veel persoonlijke aandacht krijgt. Oftewel, pas anderhalf uur laten liepen zus en ik de winkel weer uit met beide een tasje. Helemaal blij en gelukkig.

Ik was blij en gelukkig met mijn nieuwe aankopen, met het enorm goede advies en de persoonlijke aandacht van de vakvrouw (winkeleigenaar)… en met het volgende:

In de ideale wereld, misschien is het een sprookje, gaat een moeder met haar dochter op het moment de dochter wat meer vrouw wordt, naar een goede textielzaak en dan wordt er iets kwalitatief goeds gekocht. Kost een paar centen – zo’n 60 euro per stuk – maar de dochter moet goed voor zichzelf zorgen, goed op haar houding letten, en moet geen last van nek of schouders krijgen. Bij dat eerste bezoek wordt de goede bodem gelegd voor de rest van haar leven.

Mijn moeder heeft dit niet gedaan. Maar 25 jaar later is daar dan mijn zus die mij nog even ‘aan het handje’ meeneemt, en komt het toch nog goed. Vanochtend heeft eindelijk datgene plaatsgevonden, dat zo’n 25 jaar eerder had moeten plaatsvinden. Dat maakt blij en gelukkig!