De week van de kinderen van… (deel 1)
Maandagochtend 4 april fris en fruitig op het werk: de eerste kop cappuccino staat op het bureau naast het Dagblad van het Noorden (DvhN) van zaterdag 2 april. Van mij mag óók de zaterdagkrant op tabloidformaat verschijnen, maar dat terzijde. Zó onhandig groot…
Ik blader snel door de vele katernen op zoek naar dat ene artikel, naar de column die slechts eens per maand verschijnt op de eerste zaterdag. Omdat het DvhN niet in Leeuwarden te koop is (zover ik weet), lees ik de maandelijkse column altijd pas de maandag na de eerste zaterdag van de maand.
Ik was deze maand extra nieuwsgierig: de schrijver had de titel van de column vorige week aan de telefoon al verklapt, en ik wist meteen dat het weer een parel moest zijn geworden.
Voor wie (nog) geen idee heeft over welke column en columnist ik het heb: het maandelijkse ‘cursiefje’ van Ed van Tellingen over zoon Joost van 21 die klassiek autisme heeft en verstandelijk gehandicapt is. Joost woont in een dorpsgemeenschap van verstandelijk gehandicapten en brengt regelmatig een weekend door bij zijn ouders. Eens per maand schrijft Ed over Joost. Althans… zo staat het min of meer in de inleidende alinea. Het zou natuurlijk kunnen dat Ed vaker over Joost schrijft, maar dat slechts eens per maand een tekst gepubliceerd wordt.
Ik doe het verhaal van 2 april tekort wanneer ik de column probeer samen te vatten.
Verwijzen naar een website waar de tekst staat, gaat niet want zover ik weet bestaat zo’n site niet.
Eén-op-één overtikken vind ik geen pas hebben.
Maar ik denk dat de titel meer dan voldoende zegt over de lastige knoop die eerst in de maag zat en daarna werd doorgehakt (ja ik weet dat dat een hele foute zin is, maar hij valt wel op).
De titel zegt ook alles van het missen van die ene speciale persoon op het feest.
En uit de titel spreekt de liefde tussen vader en kind.
Ik was ontroerd, knipte voor het eerst sinds lange tijd iets uit de krant en stopte het in mijn tas voor thuis.
Titel: ‘Jarig zonder Joost’
De week van de kinderen van… (deel 2)
Dinsdagavond 5 april. Er is een bijzondere, extra raadsvergadering in de raadszaal in het gemeentehuis in Diever. Vele zaken zijn anders dan anders. Maar gelukkig zijn er ook ‘oude vertrouwde zaken’: ik zit - gezien vanuit de raadsvoorzitter - aan de linkerzijde van het mediabankje met links van mij de verslaggever van de Meppeler Courant en rechts van mij de verslaggever van het Dagblad van het Noorden. Zo zitten we vaker.
Links van mij zit niet alleen een verslaggever, maar tevens de vice-voorzitter van de voetbalvereniging waar nog geen week geleden een speler, op te jonge leeftijd plotseling overleed nadat hij tijdens de voetbaltraining onwel was geworden: Daan was nog maar 15 jaar. We hebben het over de uitvaart die in gezamenlijkheid voorbereid wordt door de familie, de school en de voetbalvereniging. De enorme impact van dit verlies is zichtbaar in het gezicht naast mij.
Er zijn meer die medeleven tonen en hem sterkte wensen.
Aan de andere zijde van mij zit de man die afgelopen zaterdag jarig was zonder Joost. Hij wordt gefeliciteerd met zijn zestigste verjaardag.
Waar, werkelijk en onwerkelijk tegelijk.
De week van de kinderen van… (deel 3)
Woensdagmiddag 6 april, 15.00 uur. Een raadslid, twee verslaggevers van de schrijvende pers, een fotograaf, een cameraman, een televisieverslaggever, een radioverslaggever… en ik in een vergaderruimte in het gemeentehuis.
Het raadslid houdt een persconferentie, en ik ben dus als niet-media een vreemde eend in de bijt. Met de gedachte dat hij wellicht iets bekendmaakt waarvan op de gemeentelijke website melding gemaakt moet worden, luister en schrijf ik mee. Ik hoor het graag uit eerste hand.
En ach, als ik er dan toch ben, wil ik mijn rol als koffie-inschenker tijdens persconferenties ook best deze keer even spelen. Ik doe wel meer, vooral vóór en na persconferenties, maar koffie inschenken en vriendelijk lachen hebben tijdens de persconferenties vooral de overhand.
Iedereen mag denken van het raadslid wat hij wil denken. Iedereen mag ook een mening hebben over de persconferentie. Maar alleen de zeven aanwezigen tijdens de persconferentie kunnen écht een mening vormen over de gebeurtenissen in dat kleine, volle kamertje.
Het raadslid kondigt zijn vertrek aan, en krijgt meerdere keren tijdens de half uur durende persconferentie tranen in de ogen.
Zijn stem breekt iedere keer wanneer hij over zijn dochters spreekt, in het bijzonder de dochter die op dinsdagavond na de raadsvergadering huilend in zijn armen was gestort.
Ik ben onder de indruk van de tranen. De tranen voor en van de kinderen zijn oprecht.
De week van de kinderen van… (deel 4)
Donderdag 7 april. De foto’s van de uitvaart in het DvhN van Daan zijn indrukwekkend. De blik van de moeder op de achtergrond, door de afstand enigszins onscherp, is ondanks het gebrek aan kleine details, hartverscheurend. Een jonge moeder, denk ik.
Mijn lief smst me. Door de foto in het DvhN is daar ineens het besef: we kennen de moeder van Daan.
Nee, we horen niet bij haar intimi, want dan hadden we het meteen geweten. Ze is een kennis.
En dan komt ineens haar verlies keihard bij ons binnen.
Het lijkt vervolgens aan de buitenkant een gewone werkdag, maar haar verdriet en het verdriet van haar naasten is de hele dag aanwezig.
Het was een indrukwekkende week van de kinderen van...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten