Heerlijk zonnig lenteweer. Ik heb écht zin om met Jumeau te wandelen, na een bijzonder indrukwekkende werkweek. Ik heb twee mogelijke routes in gedachten: langs het Van Harinxmakanaal of langs de Potmarge, en beide keren op de terugweg koffie in de Intratuin.
In de buurt van het verpleeghuis/verzorgingshuis kom ik een man in een elektrische rolstoel tegen. Hij woont op dezelfde afdeling als Jumeau en begroet mij zoals altijd met: “Dag dame!”
Een goed begin van de middag.
Wanneer ik in de gang linksaf de kamer van Jumeau binnen stap staat er nog maar één bed… het bed van de kamergenoot. De plaats waar Jumeau haar bed normaalgesproken staat is leeg. Op het naamkaartje naast de deur staat dat Jumeau naar kamer 34 is verhuisd. Dat is de kamer ernaast.
Ik kijk om het hoekje. Jumeau ligt op bed en er zit een vrouw van mijn leeftijd naast het bed. Ik stel mij voor, zij zegt ook haar naam (meteen vergeten, sorry) en vertelt dat ze de kleindochter van Jumeau is. Ik ben verbijsterd. Vorige week zaten we nog samen bij de modeshow (blog 088) en was ze weliswaar heel moe, nogal down en waren haar beentjes ingezwachteld vanwege het vocht, maar dat ze een week later op haar sterfbed zou liggen, aan de morfine… dat had ik niet gedacht en verwacht.
“Ze was vanochtend nogal angstig, maar nu ligt ze lekker in een roesje,” zegt de kleindochter. Ik kijk nog eens goed naar Jumeau en zie dat ze in het bed ligt met haar bril op. En ze heeft haar slaaphaarnetje op haar hoofd, ter bescherming van de permanent of watergolf… Het ziet er een beetje vreemd uit. Maar ze ligt lekker, en ze heeft geen pijn.
“Nog een dag of twee, drie hebben ze gezegd,” gaat de kleindochter verder.
Vorige week hadden Jumeau en ik het nog weer even gehad over een kamer voor haar alleen in het verpleeghuis/verzorgingshuis. Vanmiddag ligt ze dan eindelijk voor het eerst alleen in een kamer. Maar dit had Jumeau daarbij niet voor ogen gehad…
Ik wens de kleindochter veel sterkte en loop de kamer weer heel zachtjes uit, en besef dan pas dat het de enige kamer is met een ‘tochtportaaltje’ met een gordijn, en een kamer met een tweezitbankje. Een speciale kamer. Een eindstation in het huis. Gelukkig wel een plekje met enige privacy voor de bewoner en familieleden.
Dag Jumeau
Geen opmerkingen:
Een reactie posten