Ik zit nu wel te tikken, maar eigenlijk heb ik helemaal geen tijd om te schrijven. Nee, dat is geen ‘interessantdoenerij’. Het is niet dat ‘eeuwige’ antwoord op de vraag hoe het gaat en waarbij ik mij altijd afvraag of het nu een schreeuw om aandacht is of dat men denkt dat men dan ergens ‘bij hoort’… het antwoord: “Druk druk druk.” Ik heb het helemaal niet druk! Het is lang weekend, het is Pasen! Ik gun mij geen tijd om te tikken omdat ik vanmiddag in de zon, op het balkon in een boek ben begonnen… en dat wil ik niet wegleggen, maar uitlezen!
Ik ben nu op het punt dat er een inval is geweest en de hoofdpersonen, samen met de onderduikers zijn meegenomen uit hun huis in Scheveningen. Het Scheveningen waar de badgasten op het stand hebben plaatsgemaakt voor tankgrachten, muren en drakentanden. Mijn hoofdpersonages – Rika en Waldemar – die van elkaar gescheiden zijn, hebben nu het eerste verhoor achter de rug.
Nee, het is niet een vrolijk verhaal, maar tot nog toe wel indrukwekkend. En ik weet dat het nog indrukwekkender wordt… want het boek is verfilmd en ik heb de trailer wel eens op tv gezien. Mijn stelregel is: éérst het boek lezen en dan eventueel de film zien. Meer dan de trailer heb ik dus niet gezien, maar ik weet dat het werk- of vernietigingskamp nog moet komen.
Bijna bizar dat een mens – laat ik het bij mezelf houden – bijna bizar om gegrepen te zijn door een triest verhaal, door ellende, door een verhaal dat de gruwelen van de Tweede wereldoorlog beschrijft… Maar toch ben ik gegrepen door dit boek en blijkbaar ben ik niet de enige, want het is een bestseller: Sonny Boy. Een waargebeurd verhaal dat op papier is gezet door Annejet van der Zijl. Heftig, aangrijpend maar toch een aanrader.
Sorry, maar ik ‘moet’ nu weer verder lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten