101

Tsjongejonge, het mocht even duren…

Toch zeker zo’n anderhalf jaar geleden riep ik, dat ik een andere auto wilde. Op dat moment had ik mijn oog laten vallen op een bijzonder leuke auto, maar zorgde Koning Winter ervoor dat we géén proefrit maakten. Immers, tijdens een proefrit moet er ook even op de snelweg gereden worden: is de radio nog te horen boven de 120 km/u, rammelt de auto niet helemaal uit elkaar en schudt het stuur niet in de handen? Zomaar een aantal dingen dat getest moet worden… en wat niet gaat wanneer de wegen idyllisch wit zijn van de sneeuw. Achteraf bleek Koning Winter een redder geweest te zijn: toen een aantal weken later de website van het autobedrijf er uit lag en ik eens ging zoeken naar recensies, bleek dat het hele bedrijf geen zuivere koffie was. Ik had mooi achteraan in de rij gedupeerden kunnen aansluiten.

En zo gingen er maanden voorbij voordat ik – volledig gedesillusioneerd – weer eens op internet op zoek ging naar een ander karretje. Wanneer zo’n zoektocht dan niet direct tot een ‘wauw-gevoel’ leidde, dan was de lol er weer voor maanden af. Inmiddels was de auto opnieuw APK gekeurd, en om ‘m na een investering meteen weer weg te doen… ook een beetje zonde.

Inmiddels stond de teller van mijn dieseltje op meer dan 244.000 kilometer en werd het toch écht tijd om serieus naar iets anders uit te kijken. En zo reden we op de heetste dag van dit jaar tot nog toe, met de strandtas op de achterbak ‘even’ langs een autohandelaar in Franeker. Proefritje, tekenen en door naar het IJsselmeer was de gedachte vanochtend!

Heel gek, maar het zomerse weer had blijkbaar méér mensen aangestoken tot het bekijken van een volgende auto. Het duurde toch zeker drie kwartier, zo niet een uur, voordat de bolide die natuurlijk achter een aantal andere auto’s stond, mee kon voor een proefrit.

Ik heb helemaal geen verstand van auto’s, mijn lief een beetje en mijn zwager genoeg tot veel, dus de proefrit moest wel even via zwager gaan. Het was geen probleem dat we een proefrit maakten van zo’n 30 kilometer… Dat was het wachten dan wel weer waard!

Eenmaal terug, hadden de mannen het nog steeds druk… dus maar weer een half uur aan een soort bar gezeten… wachten, wachten, wachten…

Vervolgens ging het naar mijn idee redelijk vlot… dankzij mijn lief moet ik zeggen. Wat betreft een auto kopen ben ik ineens de grootste twijfelaar en de slechtste onderhandelaar ever. Ik weet na vandaag helemaal zeker dat ik voor mijn vorige auto – helemaal alleen gekocht – veel te veel neergeteld heb destijds. Bij een autohandelaar blijft er niets over van die vrouw met die enorm grote mond.

Al met al: de strandtas ging ongeopend en ongebruikt weer mee naar huis.

In plaats van een auto kopen op een besneeuwde zaterdag, is het een deal geworden op de zonnigste zaterdag voor Pasen ooit!