Het was misschien niet de letterlijke verbeelding van een lied van Herman van Veen, maar ik moest er wel meteen aan denken. Eerst de tekst maar even en dan het beeld. Overigens een tekst die geschreven is door Simon Carmiggelt. Wat mij enerzijds blij verraste toen ik dat las, en wat anderzijds ook meteen heel logisch was.
Later gaan we naast elkaar
wandelen op de Overtoom
drinken zoete melk met room
strijken door ons grijze haar
Zie je ons daar samen lopen?
naast elkaar - zo diep bedaard
jij een lieve, oude taart
ik nog kras - dat is te hopen
maar al worden we ook wrakken
al dat vreselijke snoeven
zal tenminste niet meer hoeven
gaar of muf, we zijn gebakken
en we zeggen: "kijk, de tram"
of: "hoor jij die vogel zingen?"
al die nutteloze dingen
want het hoeft niet meer ad rem
en het hoeft niet meer zo rap
want we moeten nergens heen
ach, we wonen toch alleen
in zo'n rothuis met een trap
ik beloof je dat ik dan
het attent zijn aan zal leren
en ik zal ook vaak proberen
of je nog wel lachen kan
lachen als een oude dame
die haar zegje heeft gezegd
die, als zij wordt afgelegd,
zich voor niemand hoeft te schamen
wel, wel, wel, zo zal dat gaan
en we sterven, heel bedaard,
op een donderdag in maart
tegelijk - daar hecht ik aan
en als onze aardse last
met de wereld gaat vergroeien
zal uit jou een bloempje bloeien
een viooltje, dat staat vast
Laatst keek ik uit het raam en zag ik ze zitten: twee wat oudere mensen, beide zittend op een rollator. Het lijkt mij best zuur, wanneer je een stel in hetzelfde windjack op hetzelfde merk fiets voorbij ziet komen, en jij moet constateren dat je samen met je partner dezelfde soort rollator deelt. Anderzijds: ze kunnen er zo wel samen op uit, samen ergens gaan zitten, samen voorbijgangers spotten en bespreken, samen een borrel drinken of ijsje eten. Dat laatste klinkt misschien wat ‘kinderachtig’ maar ze zaten drie panden verwijderd van Leeuwardens beroemdste ijssalon La Venezia, dus de kans dat ze samen een ijsje uit een bekertje zouden gaan lepelen, is best groot.
Ik moest het tafereel vastleggen, zo mooi vond ik het.
De foto intrigeert mij sindsdien, ondanks dat er op het eerste gezicht niet heel veel op staat. Na het openen van de foto op de laptop, zoom ik in: maar… ze kijken helemaal niet blij! Hun blikken lijken elkaar niet eens te kruisen! Deze twee hebben helemaal niet dat onzichtbaar zichtbare contact!
Mijn romantische beeld bij het lied ‘Later’ is misschien toch niet helemaal op dit duo van toepassing…
De bij nader inzien niet zo romantische kiek, blijft wel heel grappig door de stickers en bordjes achter het raam:
Niet parkeren
Uitrit vrijlaten dag en nacht
Parkeren op eigen risico
U wordt weggesleept
Geen opmerkingen:
Een reactie posten