Gisteren dacht ik alleen ‘opmerkelijk’, ‘wat moet dat heerlijk zijn’, ‘wonderen bestaan wel’ en ‘waarom heeft ze een helm op?’
Heel veel verder kwamen mijn gedachten niet, afgeleid door computer en tv. Hoewel ik nu al niet meer kan zeggen wat ik gisteravond verder op tv heb gezien… dus indrukwekkend is dat niet geweest. De vraag over de helm kwam trouwens nog wel een paar keer terug in gedachten.
Vanochtend hakte het er ineens in! Zomaar als een soort bliksemschicht kwam het binnen. In de auto kreeg ik een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Op Radio 2 werd live in de uitzending gebeld met de zoon van Mary-Anne Goossens. Hij zat inmiddels in Spanje en had zijn moeder alweer gezien, gesproken en vastgehouden.
Toen gisteren in de media was, dat mevrouw Goossens was gevonden in de bergen bij Nerja (vorig jaar onze vakantiebestemming, dus die plaatsnaam sprak meteen tot de verbeelding) ging er bij mij helemaal geen lampje branden. Ik wist helemaal niet dat ze vermist was! Toen gezegd werd dat ze 18 dagen vermist was geweest, snapte ik hoe ik het had kunnen missen: een dag na haar vermissing gingen we op vakantie. Aangezien op de vakantiebestemming alleen de Telegraaf te koop was, betekende dat: geen Nederlands nieuws. Er zijn grenzen, nietwaar!
In het radio-interview van vanochtend kwam naar voren dat er de afgelopen tijd vaker met de zoon was gebeld tijdens het ochtendprogramma, maar ook dat had ik door de vakantie gemist.
De zoon raakte mij. Ik voelde het enorme missen van zijn moeder toen ze haar maar niet konden vinden en niet wisten waar ze was en wat er was gebeurd. Ik voelde de enorme opluchting na een periode van grote onzekerheid en radeloosheid. Ik voelde de sprong die een hart kan maken. Wie heeft niet bij het horen over een overlijden heel even gedacht: wat als het niet waar blijkt te zijn! Ik wel. Toen ik hait zal liggen vlak nadat hij was overleden, flitste uit ongeloof en door het niet kunnen bevatten, heel even door mijn hoofd: en nú doet ‘ie zijn ogen gewoon weer open. Maar dat wonder bleek niet te bestaan. Vanochtend schoot ik niet vol om hait. Het waren vreugdetranen voor de zoon.
De vraag ‘waarom droeg ze nog steeds een helm toen ze uit de helikopter stapte’ was niet meer relevant en hoeft ook niet meer beantwoord te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten