Misschien heb ik het wel eens vaker gezegd, maar de bezoekjes op vrijdagmiddag aan de mevrouw in het woonzorgcentrum zijn altijd leuk. En een hele goede geduldigheidstest. Op de een of andere manier kan ik dat heel goed hebben van de mevrouw.
Ze is nogal warrig dus ze kan heel vaak niet op woorden komen of ze raakt halverwege haar verhaal helemaal de draad kwijt. Moet ze even nadenken, en moet ik haar vooral even de tijd geven. Een los woord vinden lukt dan vaak nog wel, maar een verhaal afmaken meestal niet. Dan is steevast de opmerking: “Ach, het is natuurlijk ook helemaal niet belangrijk.”
Daarnaast hoor ik iedere week bijna hetzelfde, en het liefst ook nog twee keer per middag. Maar ook dat hoort gewoon bij haar en ik blijf luisteren, reageren en vervolgvragen stellen. Het bijzondere is, dat ze ook echt exact hetzelfde vertelt. Ze gebruikt bij het vertellen van een bepaalde anekdote iedere keer exact dezelfde zinnen en woorden. Echt wat je noemt een repeterend bandje of plaat.
Psychologen of mensen die deskundig zijn in de ouder wordende hersenen, zullen dit misschien helemaal niet opmerkelijk vinden en zullen hier ook vast een heel goede verklaring voor hebben, maar ik blijf het opvallend en bijzonder vinden.
Vanmiddag hebben we een halve kruiswoordpuzzel gemaakt en dat viel voor de mevrouw absoluut niet mee. Geen idee wat bedoeld werd met het achtarmige zeedier. Dus ik gaf eerst de eerste letter (i). Toen ze stiekem om de tweede letter vroeg, gaf ik die ook cadeau. Vervolgens probeerde ik het eerste deel van het woord uit te leggen aan de hand van een beschrijving van vloeistof waarmee we schrijven… maar dat maakte het er niet gemakkelijker op. Tenslotte probeerde ik het met een tekening. Nu zou het kunnen dat ik héél slecht teken, maar in dit geval durf ik wel te beweren dat het overduidelijk een inktvis was. Maar het antwoord kwam niet.
Woorden als ‘fortuin’, ‘routine’ en ‘affiche’ rolden dan toch weer wonderbaarlijk vlot uit haar mond.
Van de Duitse plaats met vijf letters was het overgrote deel al bekend: W..EL
Op een gegeven moment probeerde ik het dan toch maar met het flauwe ‘rijmpje’:
Wie is de burgemeester van….
“Dat is toch met een echoput?”
“Jaaa!”
Maar ze bleef hangen in ‘Bremen’ en dat paste niet…
De hersenen maakten wel een lijntje naar de echoput… maar welke letters er nu toch in die twee lege vakjes moesten staan…
Hersenen zijn maar rare dingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten