Al een aantal weken ga ik iedere vrijdagmiddag (vakantie uitgezonderd) naar een lieve mevrouw in een woonzorgcentrum. Zij is ‘alweer’ mijn derde ‘cliënte’ sinds ik mij als vrijwilliger heb aangemeld bij het bezoekproject van het Rode Kruis. De eerste ‘cliënt’ werd zo actief dat hij eigenlijk niet meer binnen de doelgroep van het project viel; er waren grof gezegd ‘schrijnender gevallen’ die bezoek zouden moeten krijgen. Mijn tweede cliënte overleed (93, een respectabele leeftijd), waarna ik kennismaakte met mijn huidige ‘cliënte’. Een hele lieve, schattige mevrouw die al behoorlijk dementerend is, maar iedere week weer bijzonder blij is wanneer ik er ben. Mijn naam kan en zal ze niet onthouden, maar ze herkent mij (nog) wel.
Besef van tijd heeft ze niet, maar één ding weet ze wel: iedere dag om 14.30 uur komt er iemand van de verzorging langs om haar naar toilet te brengen. Iedere week vertelt ze dat ze dat verschrikkelijk vindt. De eerste keer dat ze vertelde dat ze het zó verschrikkelijk vindt, dacht ik dat ze bedoelde dat het op vaste tijd / commando naar toilet gaan zo verschrikkelijk is. Of: het afhankelijk zijn van de verzorging en niet naar toilet kunnen gaan wanneer ze dat zelf wil. Of: het moeten dragen van inleggers vanwege die combinatie ‘vast tijdstip’ en ‘hulp nodig hebben’.
Maar nee, dat was niet het vervolg van haar opmerking: “Daardoor kom ik altijd zó laat in de zaal (voor het theedrinken) en dan kijkt iedereen mij aan. Denken ze dat ik zo laat ben omdat ik lang op bed heb gelegen. Maar zo lang ik hier woon ben ik ’s middags niet naar bed geweest.”
En dat klopt, deze 80-plusser doet niet aan middagdutjes!
En zo blijven de gedachten van de lieve, schattige mevrouw mij verrassen.
En blijft het verdrietig dat ze iets erg naar vindt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten