178

Daar was ze weer: de restaurantrecensente met slechts een eigen smaak/mening en weinig waren- en wijnkennis!

Gisteravond was het de ‘It’s summer ladies evening’ in Leeuwarden. Dat klinkt misschien als een heel groots evenement, maar het was juist een feestje van een klein gezelschap. Samen met een vriendin (de hoofdtaart) bedacht ik een aantal weken geleden op een jazzfestival, dat we voor de zomer  nog eens ‘op stap’ zouden gaan. Dat is samen heel leuk, maar ook met meerderen. En zo deden we een hyves- en emailbericht uit naar andere meiden, die we kennen van de tijd dat we zeer vaak - zo niet elke dag - naar de sociëteit van studentenvereniging Wolwêze gingen. De een was al op vakantie, de ander was naar de zwarte cross, een derde had al een afspraak staan, waarop de ‘de vangst’ werd: eten met zijn zessen. Een prima aantal! Zo kun je zowel een gesprek met elkaar aan tafel voeren als meerdere tegelijk.

Na wat heen en weer gemail kreeg de hoofdtaart de schone taak om een restaurant uit te zoeken, omdat twee cupcakes niet verder kwamen dan ‘ik vind alles best hoor!’

Sinds enige tijd is eetcafé Het Leven weer open (na een faillissement) en nieuw leven moet een kans krijgen, dus dat werd onze bestemming! Vooraf de menukaart bekijken was niet mogelijk geweest, omdat de vernieuwde website nu nog uit een homepage bestaat met alleen de openingstijden en het adres. Maar tot voor kort, in het pre-internettijdperk keek ik nooit vooraf naar de menukaart en liet ik mij gewoon ter plaatse verrassen, dus dat was helemaal geen probleem.

Het was best vreemd: was het eetcafé voor het faillissement een in de categorie ‘knus, gezellig, veel donker hout, warm aangekleed’. Nu waren de wanden en de toog wit en grijs, en leken de tafels van afvalhout in elkaar getimmerd door een enthousiaste knutselaar. De donkere houten bistrostoelen hadden plaatsgemaakt door gekleurde, kunststof exemplaren. Een van het gezelschap beweerde dat de verbouwing waarschijnlijk nog niet klaar was… maar dat was toch echt niet het geval. Dit is Het Leven nu…

Ondanks dat het natuurlijk om het bijkletsen ging, was de kwaliteit van het eten en drinken ook best belangrijk. Even in het kort:

- de kaart was best uitgebreid. Als niet-vleeseter-maar-wel-vis had ik echt volop keus;

- het aantal spel-, tik-, interlinie-, spatie- en vormgevingsfouten op de kaart is echt ontelbaar. Omdat de kaart tevens placemat is (en andersom) hoeft een gesprek nooit stil te vallen. Het samen zoeken van alle fouten kan altijd nog;  

- witte wijn en rosé horen koud te zijn, en dan is het niet handig (en gebruikelijk) dat de fles na het uitschenken van het eerste glas, ongekoeld op de bar wordt weggezet;

- het brood op het broodplankje was prima, lekker zacht, voelde heel vers aan;

- de zalm van mijn voorgerecht smaakte naar helemaal niets. Het was een bijzonder waterige zalm. Wanneer ik het geblinddoekt had gegeten had ik – bij wijze van spreken – gegokt op watermeloen;

- ondanks dat een tafelgenoot had verzocht, de gefrituurde uiringen weg te laten bij haar hoofdgerecht, zaten ze er gewoon bij;

- een tafelgenoot had een mond vol graten terwijl zij kabeljauwfilet had besteld. Mijn scholfilet was overigens prima;

- bij het afrekenen aan de bar bleek deze helemaal vol te staan met vieze, gebruikte glazen. Dat zag er niet zo netjes uit…

Was er dan helemaal niets goed? Het gezelschap was prima en de jongeman die ons bediende was bijzonder aardig en enthousiast.

Toch denk ik dat ook dit tweede leven niet heel lang zal zijn.

En dat is toch best sneu.