165

Vandaag heb ik mijzelf op de kaart gezet. Dat had uiteraard op diverse manieren gekund, maar ik heb het gedaan op de site www.jaofnee.nl . Dat is de site over donorregistratie. Ik was naar de site gesurft om te kijken hoeveel mensen in Leeuwarden (al) geregistreerd zijn als donor, en las:

Leeuwarden heeft 75.135 inwoners van 15 jaar en ouder. In totaal legden 29.859 inwoners hun keuze vast en staat daarmee op de 1609e plaats in de donorstand van Nederland.

In Leeuwarden zegt 24,7% JA

In Leeuwarden zegt 15,0% NEE

Ik hoor bij de categorie ‘JA’ sinds 14 november 2007. Ik weet die datum nog zo exact omdat ik op die dag een Bildtstalige tekst heb geschreven op mijn hyvespagina. Een vertaling:

Ik had er nooit meer echt over nagedacht en dat terwijl het om een zaak van leven en dood gaat. Tot gisteravond. We zaten onderuit en keken met een half oog naar de televisie. Er was een commercial voor: in het filmpje werd al het verkeer stilgelegd, er moest vrijbaan worden gemaakt. Ik gokte op een vrachtwagen van een biermerk. Maar dat was niet het geval: de weg werd schoongeveegd voor een postbode op de fiets. Die had iets belangrijks te bezorgen bij mensen tussen de 50 en 55 jaar.

Misschien hadden we het verkeerd verstaan… we vielen allebei over die beperkte groep. Waarom 50-55? Waarom niet iedereen? Of misschien van 18 tot 88? Ik kon alleen maar bedenken dat van die groep in verhouding het minste aantal mensen zich heeft laten registreren. Want dat zat in het belangrijke poststuk: een formulier voor donorregistratie.   

En toen kwamen we op het onderwerp: ben jij geregistreerd en hoe? Ik moest toegeven dat ik jaren geleden toen die donorregistratie werd ingevoerd, ik mogelijkheid 2 had aangekruist: ‘U stelt uw organen en weefsels na uw overlijden niet beschikbaar voor transplantatie’.

Op de vraag “Waarom?” had ik geen goed antwoord.

Ik ga er helemaal van uit dat het echt helemaal afgelopen is, wanneer ik dood ben. Dus wat merk ik er van wanneer ze dan nog iets uit mij halen waar iemand anders écht op zit te wachten? Ook hang ik niet een bepaald geloof aan dat recycling van weefsel of organen afkeurt. In gedachten ging ik terug naar het jaar waarin ik mijn keuze op ‘Nee’ had doorgegeven: 1998 staat op het pasje dat ik altijd in mijn beurs bij me draag. Ik kon geen bijzondere omstandigheden in 1998 terughalen en dus geen verklaring. Wat mijn keuze van toen nog vreemder maakt is dat ik voor die landelijke registratie altijd een ingevuld, rood codicil had (en dat had ik al op jonge leeftijd want mem had deze meeondertekend omdat ik nog geen 18 of 21 was geweest). Dus voor 1998 mochten ze alles van mij hebben na mijn dood voor transplantatie, maar toen mij dat nogmaals werd gevraagd, mocht het ineens niet meer. Ik had gisteravond – en ook in de afgelopen jaren – geen enkel argument voor het invullen van een ‘Nee’ en ik had minstens vier argumenten voor ‘Ja’.

Vanochtend heb ik een nieuw registratieformulier ingevuld. Deze keer is keuze 1 aangekruist: ‘U stelt uw organen en weefsels na uw overlijden beschikbaar voor transplantatie’.

Toch jammer om nu ook vast te stellen dat alle folders, boekjes, advertenties, televisie- en radiospots in de afgelopen negen jaar mij nooit hebben aangezet, nog eens na te denken over mijn keuze…

(einde)

Tot zover een vertaalde tekst van een kleine vier jaar geleden. Ik sta nog steeds achter mijn keus van 2007 en mijn huidige registratie. Wel jammer dat nog geen 40% van de Leeuwarden 15+ers niet een keus heeft gemaakt. Ik ga niet zeggen wat ze moeten kiezen en moeten laten registreren, maar denk er in ieder geval even bewust over na!

Misschien dat bij hen ook een goed gesprek met hun lief het beste werkt (ondanks al het campagnemateriaal…). Dus laat ik daartoe oproepen: ga het er met elkaar over hebben!