Het is bijzonder kinderachtig, maar ik heb er maar mooi last van.
Vroeger, heel, heel lang geleden kon ik de nacht voor mijn verjaardag bijna niet slapen van opwinding. En natuurlijk was de nieuwsgierigheid naar de cadeautjes voor een groot deel de oorzaak van de korte nacht. Uiteraard heb ik daar nu geen last meer van. Wat! Ik vier mijn verjaardag niet eens meer, en wie de verjaardag niet viert, krijgt natuurlijk geen presentjes.
Dit jaar heb ik ineens weer enorme last van onrust rond een verjaardagscadeautje. Nee, niet een cadeautje dat ik zou kunnen krijgen. Ik vier ook dit jaar niet mijn verjaardag dus van cadeautjes is in principe geen sprake en dat is wederom prima (hoewel ik ieder jaar van bepaalde mensen wel een cadeautje ontvang hoor, wat ik bijzonder lief vind).
De onrust is er vanwege een cadeautje dat ik ga geven. En wel aan mijn lief.
Ik wil het zo ontzettend graag geven! Ik vind het – al zeg ik het zelf – een goed bedacht cadeautje en daar maak ik hem erg graag blij mee. Tenminste, ik ga er vanuit dat hij er blij mee zal zijn. Ik kan het bijna niet voor me houden wat ik bedacht heb…
Ik heb al een paar keer gevraagd of hij écht niet alvast wil weten wat ik bedacht heb, maar hij is onverbiddelijk! Ik blijf maar een keihard ‘Nee’ op die vraag krijgen.
Omdat hij trouwe lezer is van mijn bloggies, kan ik het ook niet aan het ‘papier’ toevertrouwen!
Het zijn dus bijzonder zware tijden voor mij.
Gelukkig duurt het nog maar een paar weken en dat is ‘ie jarig.
Hiep hiep hoera!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten