105

Het moet een nachtmerrie zijn. Lang naartoe geleefd en al die oefenkeren ging het perfect en dan... wanneer de spanning op een toppunt komt, wordt diezelfde spanning teveel. Althans, dat kan ik mij zo voorstellen.

 

We zagen het gebeuren bij Epke die aan de rekstok draaide tijdens de Olympische Spelen, we zagen het bij Sven. Ik zag het vorig jaar tijdens een monoloog in een toneelvoorstelling: op het moment dat 'het' moet gebeuren, gaat het mis.

 

Ik durf er bijna mijn hand voor in het vuur te steken: de trompettist die gisteren The Last Post om circa anderhalve minuut voor 20.00 uur inzette, had 'm thuis al een paar keer foutloos ten gehore gebracht. Maar toen had ' ie geen luisteraars...

Was het de spanning waardoor de lippen te hard tegen het mondstuk werden gedrukt? Was het het koude instrument? Of waren het gewoon de tientallen mensen die naar hem keken?

 

Nu moest het gebeuren, nu kon ' ie zich geen foutje veroorloven!

En toen ging het mis... en na de eerste valse noot, volgden er meer.

 

Ik kon niet meer denken aan gevallenen, aan onderdrukking, aan gruwelen en aan de (niet-)vanzelfsprekendheid van vrijheid.

Ik kon alleen nog maar denken aan de trompettist die waarschijnlijk wenste dat er een luikje voor hem opende, waardoor ' ie in de grond kon stappen. Ik had met 'm te doen.

 

Maar hij stond er wel. Ik had het niet eens gedurfd.