116

Terschelling, 22 mei 2011

Opdracht tijdens het schrijfweekend aan de Folkshegeskoalle (vertaald vanuit het Bildts):

Bram

Ik schrok me zojuist het leplazerus.

(NB. met een medecursist alle varianten van de uitspraak bedacht: lepl-azerus, lepla-zérus etc. Lache!). Een paar minuten voor aanvang van de ‘schrijfles’, maakte ik nog even contact met het worldwideweb via mijn telefoon. Natuurlijk, ik had ook kunnen denken: even een weekend weg, even afgesloten blijven van het wereldnieuws, even in ‘retraite’, zeg maar. Dat dacht ik allemaal niet en ik opende de app van nosteletekst.

Gisteravond heeft bijna een miljoen mensen gekeken naar een speciale uitzending op televisie. Een ingelast programma, dat ik dus heb gemist. En misschien is dat ook maar beter. Sinds 1993 zitten de emoties bij mij namelijk nogal aan de oppervlakte. Wanneer ik op het juiste moment – dat wil zeggen, op het moment dat ik het nodig heb, dat ene smsje krijg, springen bij mij de tranen in de ogen van geluk. En andersom: in een melancholieke bui kunnen een paar maten muziek, een aantal seconden van een verfilming van een waargebeurd verhaal of een dramatisch slot van een boek ervoor zorgen dat de sluizen open gaan en de tissues aangerukt moeten worden.

Dat was zeker ook het geval geweest 21 mei, tijdens het extra Sinterklaasjournaal.

Een vreemd moment in het jaar – het is geen november/december – en dat geeft direct de ernst van de zaak aan: Bram van der Vlugt heeft afscheid genomen. Na 25 jaar hangt hij de mijter, tabberd en de staf aan de wilgen. Maar niet het grote boek! Dat mag hij houden!

Ik vind dat een geruststelling.

Bij Bram is het boek in goede handen.

Dag Sinterklaasje…