Het hoofd ging naar links, naar rechts, terug naar links…
Ik kwam naast haar staan voor het koelvak en ik keek mee… naar de spekblokjes in grote verpakking, spekblokjes in duoverpakking, speklapjes, stukken ongesneden spek, magere spekblokjes, zuurkoolspek (waarom is er geen bruine bonenspek, spaghetti carbonaraspek en boerenkoolspek?) en nog minstens zes varianten verpakte spek.
“Wat een keus hè?” Ze was het met mij eens: “Weet je, ik ben maar alleen en dan hoef ik niet zoveel spek. Ik was net bij de slager in de Oosterstraat en had toen een stukje spek mee moeten nemen”. Ik bekende dat ik hetzelfde probleem had. Ik ben dan wel niet alleen, maar ik moest wel een eenpersoonsportie spek hebben, omdat ik het niet eet en mijn lief wel.
“Ach, de bruine bonen blijven nog wel even goed,” zei ze opgetogen.
Ik keek in het mandje van haar rollator en zag bruine bonen achter glas van een eenpersoonspotje.
“Die blijven nog jáááren goed,” deed ik positief mee.
“Ja, maar ik niet. Ik ben al 85!”
Dat had ik haar absoluut nog niet gegeven.
“Oh, maar dan gaat u ook nog jáááren mee, hoor!”
Ze bedankte me voor deze positieve voorspelling en liep met een vrolijke tred achter haar rollator verder.
Ik koos een duoverpakking en bedacht dat wanneer de mevrouw tegelijk met mij zou afrekenen, ik bij de servicebalie een schaar zou vragen om de twee delen te splitsen, zodat ik haar een helft zou kunnen geven. Ik keek bij de kassa zó om me heen – en spotte haar twee kassa’s verderop, dat ik vergat de spekjes op de band te leggen. Gelukkig wees een aardige mevrouw mij op de spekblokjes in het appeltjesgroene mandje met stickerresten. Maar toen was ik de mevrouw van 85 met rollator in de vrolijke rode jas uit het oog verloren…
Vanavond dus nog geen bruine bonen voor mevrouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten