Terschelling, 20 mei 2011
Een opdracht tijdens het schrijfweekend aan de Folkshegeskoalle: maak een kort verhaal over een eigen ‘ontdekking’. De werkwijze: eerst op een kladje in een aantal steekwoorden ‘grote ontdekkingen’ opsommen. Bijvoorbeeld:
- ik weet nog precies hoe en wanneer ik ontdekte dat Sinterklaas niet bestaat
of
- ik weet nog precies het moment dat ik besefte dat mijn ouders óók niet alles kunnen en niet alles weten.
De term ‘besef’ is wat dat betreft beter dan het woord ‘ontdekking’. Mijn rijtje steekwoorden was niet zo lang, want het is verdomde moeilijk (soms), om terug te halen wanneer een besef er was! De tekst die ik uiteindelijk heb geschreven (vertaald vanuit het Bildts):
Vreemde fratsen
Het moest rigoureus anders!
Ik had de bijzondere leeftijd van dertig jaar bereikt, nou ja bijzonder… nu ik tegen de veertig loop, vind ik de grens van dertig eigenlijk niet zo spannend meer, maar daar gaat het nu even niet om.
Die verjaardag was het moment dat ik mij letterlijk een spiegel voor hield en ik zag een meisje met lang, blond haar. Wat! Ik zag minstens 25 jaar achtereen lang, blond haar. Soms met een pony, dan weer eens alles achterover geborsteld. En ook de periode dat ik ‘heavy’ was en het haar had opgeknoopt tot een punkbos, flitste nog even voorbij. Maar zelfs in die periode was de basis: lang en blond.
Ik pakte de telefoon, nam een uurtje eerder vrij van het werk en maakte een kapster in Leeuwarden ontzettend blij: zij mocht het én kort knippen én donkerrood verven.
De volgende dag moest ik mij aan meerdere collega’s voorstellen…
Bijna iedereen die iets over mijn nieuwe haar zei vond het best leuk, pittig staan, weer eens iets anders, verrassend.
Ik snapte het niet.
Ik zag nog steeds in de spiegel wanneer ik naar mijn ogen keek… een meisje met lang, blond haar.
Over een aantal maanden dus weer zo’n mooie ronde leeftijd. Welke vreemde fratsen is dan uithaal, weet ik nog niet. Ik weet wel wat ik zeker niet zal doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten