En toen zaten we zomaar in Hoorn voor een museumbezoek. Nou ja, zomaar… we reden er zelf, welbewust naar toe. Voor de tweede keer binnen twee jaar naar het havenstadje aan het IJsselmeer: zo kom je er nooit en zo om de haverklap! Vorige keer brachten we op een regenachtige zondag een bezoek aan het Affiche Museum (dat is de naam, zo wordt het geschreven) aan de Grote Oost 2-4; dit keer reden we over de Afsluitdijk, op eenzelfde troosteloze zondag, naar het Museum van de Twintigste Eeuw.
Op twee verdiepingen van twee naast elkaar gelegen panden gaan de bezoekers terug naar de tijd van opa en oma: bakelieten voorwerpen, de ontwikkeling van de stofzuiger, huiskamers uit de jaren 1940-1950-1960, de kaas-, grutters- en bakkerswinkel van ‘toen’, ontwikkeling van de typemachine, de naaimachine en het strijkijzer én vooral heel veel keukengerei. Ik herkende de snijbonenmolen, de kleurige Brabantiaspullen, het grijze pannetje waar we thuis de eieren in kookten, de rode lamp tegen spierpijn… en nog héél veel meer.
Op het moment dat ik – staande bij een lavet – vertelde dat ik als peuter nog wel samen met zus in het lavet had gezeten bij tante aan de Pingjumerstraat, kwamen een moeder en zoon bij ons staan. Zij waren beduidend ouder… en toch had de zoon dezelfde herinnering: met z’n tweeën in het lavet. Hoe klein waren we toen, dat dat paste! De moeder vertelde dat zij destijds het lavet al niet meer hoefde te gebruiken als wastobbe, want zij had al een wasmachine. “Nou ja wasmachine, zo’n ding dan hè!” vulde de zoon aan en wees naar de eerste generatie wasmachine met wringer erboven. Toen ik vertelde dat het afdrogen, staand op het plateau van het lavet van kunstgraniet zó koud was, vertelde de moeder dat zij daar altijd een handdoek op legde zodat de billen niet koud werden. Wat een vondst en wat lief van haar.
De twee etages ‘nostalgia’ waren al de moeite waard, maar eigenlijk kwamen we vooral voor de tijdelijke tentoonstelling op de derde etage: 125 jaar Coca-Cola. Vitrinekasten vol glazen, flesjes, onderzetters, tassen, koelkasten, kratten, spelletjes, posters, speelgoedauto’s, radio’s, flessenopeners, beertjes, petten, dienbladen, radio’s, stereomeubels, schoenen, klokken, spiegels, kerstballen, krukjes, sleutelhangers, blikjes, een overzicht van slogans, de beknopte Coca-Cola geschiedenis … en nog véél meer. Noem een voorwerp, en er is een uitvoering in rood-wit van met het bekende Coca-Cola beeldmerk er op. Je kunt zeggen van dit frisdrankmerk wat je wilt, maar ze weten wel nummer 1 te worden in de Top Veertig Brands, weten wat reclame en merchandising is… en steken daar wereldwijd miljarden in! Beetje jammer dat het Museum voor de Twintigste Eeuw niet over zo’n groot promotiebudget beschikt. Het heeft een ontzettend mooie, leuke, uitgebreide en best unieke tijdelijke tentoonstelling… maar het geniet weinig bekendheid door gebrek aan promotiemiddelen.
Bij binnenkomst vroeg ik de aardige meneer achter de kassa, hoe het museum het voor elkaar had gekregen om een tentoonstelling in te richten van zo’n wereldmerk. Daar was behoorlijk tijd overheen gegaan, er was goede samenwerking met Coca-Cola Nederland en verzamelaars geweest en ze hadden alle andere frisdrankmerken uit het museumcafé moeten verwijderen. Maar de kiem, het idee, dat was gewoon bij het museumbestuur ontstaan. Het bestuur speelt met tijdelijke tentoonstellingen constant in op bijvoorbeeld jubilea, en kwam zo op het thema: 125 jaar Coca-Cola. Dat vond ik écht geweldig om te horen: mensen van een regionaal museum die goed nadenken, kansen zien en unieke dingen gewoon voor elkaar krijgen!
Na onze rondgang wipten we nog even het museumcafé in voor een hapje en een drankje: een Coca-Cola Light en een Coca-Cola Zero.
De tentoonstelling 125 jaar Coca-Cola is nog te zien tot en met 4 september 2011 in het Museum voor de Twintigste Eeuw in Hoorn, Bierkade 4, www.museumhoorn.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten