110

Uiteraard ben ik er wel eens langs gezapt, maar ik kijk er eigenlijk nooit naar: opsporingsprogramma's en misdaadverslaggeving. Ik word naar en bang van vooral Opsporing Verzocht: zaken die gewoon in Nederland hebben plaatsgevonden en waarbij iemand zomaar slachtoffer is geworden van een misdrijf omdat hij of zij op het verkeerde moment op de verkeerde plek was. Of beter gezegd: hij of zij werd toevallig door een verkeerd iemand te grazen genomen. Bij het horen van een verhaal over de vondst van een levenloos lichaam in bosschages of over een overval bij iemand thuis, krijg ik een heel unheimisch gevoel, doe ik het liefst alle lampen in huis aan, en de deuren op driedubbel nachtslot.

 

Vandaag liep ik met de hond van schoonmoeders over de Vlakendijk in Dwingeloo, toen ik iets zwarts in het hoge gras, in de linker berm zag liggen. Ik stapte in de berm en zag dat het een paardrijcap was. Ineens was daar dat unheimische gevoel... zou een jonge amazone van haar pony zijn getrokken? Was iemand onwel geworden en van zijn of haar paard gevallen. In plaats van de cap oppakken (of doorlopen, had ook gekund), keek ik eerst in de sloot of er niet iemand lag. Ik liep zelfs met een boog om de cap voor het geval er inderdaad iemand van een pony was getrokken en levensloos achtergelaten was... dan zou ik zomaar de plaats delict kunnen verstoren en sporen voor altijd kunnen laten verdwijnen. Ik geef toe, behoorlijk 'paranoia'... Toen ik - gelukkig - verder geen gekke of nare dingen aantrof pakte ik de cap op, want caps horen niet in de berm te liggen.

 

Nu had ik het ding - een keer 'thuis' bij schoonmoeder - in de Kliko kunnen gooien als zwerfvuil... Met een sjaal, handschoen of zelfs een t-shirt had ik dat ook meteen gedaan, maar op de een of andere manier is een paardrijcap geen gewoon kledingstuk. Misschien was 'ie wel van een paardenmeisje dat keihard gespaard had voor de cap, en was 'ie van de fiets gerold toen ze bij haar verzorgpony vandaan kwam!
Mijn lief belde - heel praktisch - de plaatselijke manege, maar daar werd de telefoon niet opgenomen. Ik - heel digitaal ingesteld blijkbaar - zocht op internet naar een oplossing en vond de site www.doormijverloren.nl

Een site die waarschijnlijk weinig bekendheid geniet, gezien het aantal gemelde verloren voorwerpen en het aantal gemelde gevonden voorwerpen, over heel Nederland gezien. Maar op zichzelf een ontzettend handige en goede site. Dus ik heb mij voorgenomen deze site enorm te gaan gebruiken (indien noodzakelijk) en enorm te gaan promoten!

Op de site de cap als gevonden voorwerp aangemeld, inclusief foto. Daarnaast getwitterd over de gevonden cap, en nu dan en blog... want ergens moet een hulpeloos, huilend paardenmeisje vertwijfeld nadenken over waar ze haar cap toch is verloren. Dus die cap moet terug naar de rechtmatige eigenaar!

Wanneer het mij lukt de baas te vinden van een loslopende hond in het Drents-Friese Wold, dan moet ik toch ook de eigenaar of eigenaresse van een paardrijcap kunnen vinden?

 

Het is een zwarte cap, maat 56 (is dat niet groot voor een paardenmeisje?), met lichte beschadigingen. Het merk vertel ik niet: daarmee ga ik controleren of degene die zich meldt ook daadwerkelijk de eigenaar is.

Zegt het voort, zegt het voort