038

(Blog op 22 augustus 2008 in het Bildts geschreven en op 2 februari 2011 vertaald naar het Nederlands. Sinds de verkoop van de Otten Zwerver overigens nog niet weer impulsief iets vergelijkbaars gekocht…)

Ik zag het voor me, in 2000. Ik was single en wilde graag op vakantie buiten Nederland. Ik zag mezelf alleen niet, met een tentje in Spanje of Italië staan. Gevoel van onveiligheid, terwijl dat misschien alleen maar gevoel was, en geen werkelijkheid was geworden. En ik vond en vind een tentje best aardig wanneer het schitterend mooi weer is en het tentje alleen een slaapplek is. De lol is werkelijk meteen héél ver te zoeken wanneer er ook maar één druppel regen valt!

En gehurkt of op knieën eten koken op een twee-pits-fornuisje? No way!

Maar ik zag het ook niet gebeuren, dat ik iedere avond in mijn uppie uit eten zou gaan. Kortom: met een tentje naar het buitenland, zag ik niet zitten.

En toen zag ik ‘m staan bij de sleurhuttenboer: een Otten Zwerver. Een oldtimercaravan uit hetzelfde bouwjaar als ik! Zo’n deurtje met slot leek mij wel zo veilig. Een bescheiden aanrecht met wasbak en fornuisje zou het eten koken net iets minder primitief maken én bij een regenbuitje zou ik niet languit op een luchtbed hoeven liggen, maar ik zou gewoon op een bank aan een tafeltje kunnen zitten. De oldtimercaravan was ook nog eens zo klein dat mijn Ford Fiesta ‘m kon trekken en hij was zó licht dat ik ‘m zelf zou mogen sleuren zonder aanhangerrijbewijs. Dé oplossing!!!

Hoe groter de aankoop, hoe sneller ik beslis, dus een paar dagen na die eerste ‘ontmoeting’ bij de sleurhuttenboer was de caravan contant betaald, stond ‘ie bij hait op de oprit, verfde ik de kastjes en kocht ik keukenspullen.

Wat ik héél even was vergeten: overdenken of een caravan wel iets voor mij is. Houd ik van kamperen? Vind ik het leuk om met maximaal 80 km/uur door Europa te rijden? Vind ik het leuk om op een camping tussen andere caravans te staan? Het was vrij snel duidelijk: ik ben helemaal geen (gepassioneerde) kampeerder (in caravan).

Oftewel: het is beperkt gebleven tot een keer een Pinksterweekend naar Ruinerwold.

De auto’s die ik na de Ford Fiesta kocht, hadden niet eens een trekhaak!

Eigenlijk heeft de caravan gewoon acht jaar in een stalling gestaan.
Prima plek, maar weinig zinvol.

Vorige week heb ik de Otten Zwerver net zo impulsief verkocht als dat ik ‘m acht jaar eerder kocht. Alle keukenspullen heb ik er ongebruikt weer uitgesjouwd. Wat ik nu moet met de extra thee-, wijn-, bier- en whiskyglazen, mokken, kurkentrekker, kaasschaaf, vorken, messen, lepels, borden, koffielepeltjes, gebakvorkjes, afwasteiltje, emmer, badmintonset, garde, pollepels, thermosfles, fluitketel (de fluitketel thuis was al werkloos want ik heb een waterkoker dus twee fluitketels overbodig), suikerpot, koffie-, thee- en suikerbus en vergiet, weet ik even niet. Het staat nu allemaal bij het inpakte servies en glazenassortiment van hait en mem (wat eigenlijk ook al over is). Wat 'n luxeprobleem. Beetje schande...

Maar spijt? Nee. De lol die ik had toen ik de kastjes verfde en de keukenspullen uitzocht weegt absoluut op tegen het stallinggeld en het negatieve verschil tussen aankoop- en verkoopprijs.

Als het financieel kan zou ik zo wéér impulsief iets vergelijkbaars kunnen kopen. Je moet zo nu en dan ook iets proberen!

Zou een boot iets voor mij zijn? Hmm