Nee…natuurlijk doen wij niet aan Valentijnsdag!
Dat is immers een bedachte dag door de commercie. Een dag waarop we attent lijken, maar het helemaal niet zijn. Wie ineens op 14 februari een bos bloemen, doosje Belgische pralines of een flesje parfum aan een dierbare geeft, bewijst juist het tegendeel van ‘het-komt-heel-spontaan-recht-uit-mijn-hart’.
Maar toch…
Na viereneenhalf uur ‘beuken’ achter de computer – ik heb mij de hele dag volledig afgesloten omdat ik écht eens moest beginnen met het schrijven van heel veel tekst – moest ik even een frisse neus halen.
En ach, dan is de Etos best een aardig doel van een wandelingetje.
Eenmaal binnen is dat favoriete geurtje dan ook zomaar weer gekocht.
Waarom wachten met geven. Zie ‘m toch vanavond…
Ik krijg een goed gevoel van een cadeautje geven, dus wat nou, Valentijnsdag is een commercieel feestje!
Ondanks mijn onderduikactie om te kunnen schrijven, wist de receptioniste mij vandaag toch te vinden. Of ik héél snel iets wilde afhalen bij de balie. Het was geen ijs – had gekund toch, wanneer iemand vraagt iets héél snel te doen – maar wel iets soortgelijks. Er stond een roze mandje in de vorm van een hart gevuld met bonbons voor mij. Bedrag viel in de categorie: ‘mag geaccepteerd worden’.
Vervolgens langs vele collega’s gelopen en – met bonbons in de hand – gevraagd: “Do you wanna be my Valentine?”
Vrouw, man, jong, oud: allemaal wilden ze mijn Valentijn zijn en accepteerden een bonbon (het geschenk verdeeld over circa 30 mensen valt helemáál in de categorie: ‘mag geaccepteerd worden’).
Dat gaf wederom een goed gevoel, dus wat nou, Valentijnsdag is een commercieel feestje!
Ik zeg: Valentijnsdag… niks mis mee!
NB. net pralines van mijn lief gehad. Woehoe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten