046

Het liefst zou ze even gaan rusten, zei Jumeau (zie ook blog 037) toen ik voorstelde om even naar buiten te gaan. Ze zag er ook erg moe uit en nog brozer dan anderhalve week geleden toen ik met haar kennismaakte in het verpleeghuis. Nadat ik zei dat als ze dat het allerliefste wilde, ze dat absoluut moest gaan doen, stelde ze voor om het toch even te proberen: in de rolstoel naar buiten. De wandeling van de woonkamer in het verpleeghuis naar de slaapkamer was bijna te ver. Halverwege moest ze even rusten, terwijl ze anderhalve week geleden nog helemaal mee liep naar de hoofdingang én weer terug. En dat toen in een redelijk tempo. Weliswaar achter een rollator, maar nog best kwiek voor een 94-jarige.

Anderhalve week geleden werd ik ontzettend verdrietig toen ik zag hoe wij met onze (oudere) medemens in het verpleeghuis omgaan: de kleine kamertjes waar wildvreemden bij elkaar gestopt worden op circa 24 m2, de weinig persoonlijke spulletjes die iedere bewoner van thuis mee kan nemen, het gebrek aan een rustig leeshoekje met een lekkere fauteuil, het gebrek aan privacy vooral.

Het ontbrak vanmiddag absoluut niet aan lieve verplegers die met toewijding voor de bewoners zorgen. Dat moet ook gezegd worden. Ik zag ook mooie dingen. Althans dingen die mij als gezonde bezoekster die maar anderhalf uur in het verpleeghuis aanwezig hoeft te zijn, opvallen als mooi: de verpleger die een rolstoel voor Jumeau zocht – ze heeft zelf niet een dus we moesten een lenen, en dat was geen probleem - en nog even de bandjes oppompte. Vervolgens hielp hij haar met veel humor in de jas. Ik zag ook hoe een bewoonster rijles kreeg in een elektrische rolstoel: grote L op de achterzijde, een geduldige instructeur die met haar meeliep en haar aanwijzingen gaf.

Jumeau wilde geen muts op en handschoenen aan… Nee, het haar moest zelfs nog gekamd worden voordat we de deur uitgingen. Even was de vrouw terug die er verzorgd uit wilde zien. Top!  

Ik had er rekening mee gehouden, dat ze het toch te koud zou vinden, stil zittend in de rolstoel. Nog geen vijf meter buiten de deur kon ik alsnog de rugzak leegtrekken: ik had een fleecedeken voor over de benen, handschoenen en een muts meegenomen, en die waren nodig. Toch liever een warme muts over het gekamde haar, dan een verzorgde coupe.

Jumeau had een boodschap bedacht: ze wilde bij de drogist een regenkapje kopen. Ze komt dan weliswaar bijna niet meer buiten, en al helemaal niet wanneer het slecht weer is. Maarja, als zij een regenkapje wil kopen, dan kopen we een regenkapje. Dus ik heb haar naar de drogist geduwd.

Daarna wilde ze ergens koffie drinken! Toen ik de koffie wilde afrekenen en zei dat zij de volgende keer mocht trakteren, stond ze er op dat zij dit keer trakteerde. Het broze vrouwtje dat ruim een half uur eerder zo moe aan de tafel zat en het liefst op bed was gaan liggen, was weer even opgekikkerd en stond op haar strepen. Prachtig.

Wat een wandelingetje van nog geen uur kan doen.