Het is een komen en gaan van taxi’s. Weinig personenwagens en veel taxibusjes, want bijna iedereen die hier rond 16.00 uur door een taxi wordt opgehaald, zit in een rolstoel. Wie niet in een rolstoel zit, schuifelt achter een rollator. In het verzorgingshuis waar ik een afspraak heb is ook een dagactiviteitenafdeling, vandaar het spitsuur. Ondanks dat mem hier jaren geleden ook twee keer in de week naar de ‘dagopvang’ ging (meer om hait even een paar uur géén mantelzorger te laten zijn, dan dat mem er iets aan had), kom ik hier voor de eerste keer. Best raar.
Ik kom kennismaken met de mevrouw die ik via het Rode Kruis, iedere week een bezoek zal brengen. De mevrouw ziet er breekbaar uit, van porselein. De beste porseleinen poppen schijnen van het Franse merk ‘Emile Jumeau’ te zijn. Dus ik ga haar in mijn blogs ‘Jumeau’ noemen.
De kamer waarin we even samen kunnen praten, is hooguit drie bij acht meter: twee kasten, twee seniorenbedden (in hoogte verstelbaar) met een gordijn er tussen langs de ene lange kant. Tegenover ieder bed staat een tafeltje met twee stoelen. Boven elke tafel een prikbord met foto’s en kerstkaarten. Linoleum op de vloer.
“Ik denk niet dat ik nog weer naar huis kan” zegt Jumeau.
Elders in de stad is haar thuis. Vrijwel al haar bezittingen staan er nog. Ze heeft alleen de televisie, vier fotolijstjes en wat kleren meegenomen naar deze plek.
“Het klinkt raar, maar ik sta hoog op de lijst, dus wanneer er een eenpersoonskamer vrij komt, dan krijg ik mijn eigen kamer.”
Dan kan ze een paar van haar persoonlijke spulletjes en meubels laten brengen en een heel klein beetje een laatste thuis creëren.
“En hoe is uw kamergenote? Kunt u het goed met haar vinden?”
“Mwoah.”
Met de kamergenote heeft ze weinig contact. Ze hoort de kamergenote de halve nacht draaien en kreunen in haar bed, waardoor ze zelf niet kan slapen…
Ik word verdrietig van de situatie in het verzorgingshuis. Hier - in een kamertje van vierentwintig vierkante meter, dat met een onbekende gedeeld moet worden - eindigt dan het leven van een vrouw die 94 jaar een eigen huis en thuis heeft gehad.
En aan het eind is er: geen privacy, vrijwel geen persoonlijke spullen, geen rust, geen hoekje waar ze zich even kan terugtrekken in een lekkere stoel met een boek op schoot.
Wanneer ze nog meemaakt dat ze een ruimte voor zichzelf krijgt, wil ze haar kast met boeken in haar kamertje hebben staan.
Ze mist haar boekenkast.
Misschien kan ik als vrijwilliger in ieder geval twee uurtjes in de week, het leven ietsiepietsie aangenamer maken…
Ze wil graag weer eens naar buiten. En ze noemt een winkelcentrum aan de andere kant van de stad… het winkelcentrum dichtbij haar nu zielloze huis. Ik beloof dat ik de stevige wandelschoenen eens aan zal doen en dat ik haar in de rolstoel naar het winkelcentrum zal duwen….
Dat is meer dan vijf kilometer heen en meer dan vijf terug, dus dat is zeker twee uren duwen. Hmm...
Ik haal haar gewoon binnenkort eens op in de auto, gooi ik de rolstoel in de kofferbak en dan rij ik haar fijn naar ‘haar’ winkelcentrum!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten