Vanavond is ‘bye, bye try before you die’ op Nederland 3. Met andere woorden: de tv kan om 20.30 uur óf op een andere zender óf uit. Ik heb wel eens een stukje van het programma gezien, maar het kon mij weinig – beter gezegd niet – boeien. Waarom iets doen wat niet mag? Zoals aan een noodrem in de trein trekken… Ik zie er de lol en al helemaal het nut niet van in. Iemand omverrijden die op een voetgangersoversteekplaats loopt mag ook niet, maar ik moet er toch niet aan denken dat men het in het programma tóch had gedaan. Voor de kick en voor de kijkcijfers.
Naast de categorie ‘stiekem doen wat niet mag’ was er geloof ik de categorie: een persoonlijke angst overwinnen. Ik zag dacht ik een keer iemand die zei het niet te durven, toch van de Euromast naar beneden suizen. So what! Was haar leven zoveel anders geworden, wanneer ze er toch vanaf had gezien? Geloof er niets van. En al was dat wel het geval, hoef(de) ik daar geen getuige van gemaakt te worden. Boejuh.
Lang geleden toen ik net mijn rijbewijs had en mijn eerste eigen auto – sorry, bij vrouwen schijn je te moeten spreken van haar autootje – had ik samen met een vriendin het plan om naar Antwerpen te rijden. Dat idee kwam niet zomaar uit de lucht vallen, hoor. Bij de studentenvereniging werd een liftwedstrijd gehouden: in tweetallen liftend van Leeuwarden naar Antwerpen. Het duo dat zich als eerste op de gemeentecamping aan de Linkeroever van de Schelde meldde bij de trekkershut, was winnaar. Wij hadden geen zin in liften: gewoon met de auto naar Antwerpen rijden, was wel zo snel, comfortabel en zeker.
Nu was ik zo’n kersverse eigenaar van het roze papiertje en witte Ford Fiesta, dat ik nog niet verder was geweest dan Wolvega (of zo) en een paar keer op en neer Leeuwarden – ouders op Het Bildt. Dus ik vond het best spannend om door Antwerpen te moeten rijden.
De avond vóór de liftwedstrijd zaten we in de studentensoos en zei ik tegen iemand dat ik best tegenop het rijden in Antwerpen zag en zelfs wat eng vond. En toen zei hij: “Dan doe je het toch niet!? Dan neemt je vriendin op een gegeven moment het stuur over. Waarom zou je persé iets moeten overwinnen morgen!? En voor wie!?”
Tsja… waarom eigenlijk. Dus het wisselen van stoel-bijrijderstoel spraken we af en ik had een zorg minder.
Het werd nogal laat die avond in de soos en de volgende dag hadden we beide een enorme kater… Mijn kater was ietsiepietsie kleiner dan die van mijn vriendin. Zij was überhaupt niet in staat om te rijden… En dus reed ik van Leeuwarden naar Antwerpen, door de Kennedytunnel en in één streep door naar de camping aan de Linkeroever van de Schelde.
Geen centje pijn nu de druk van ‘iets móeten overwinnen omdat dat zo ontzettend goed zou zijn voor mijn verdere leven’ er af was.
Zonder móeten overwinnen, is het leven een stuk aangenamer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten