We waren niet voor deze tentoonstelling naar het Museum voor Communicatie gereden (wel voor de tentoonstelling over Nederlandse en Duitse verkiezingsaffiches) – we wisten niet eens dat deze expo er ook was – maar pakten ‘m toch even mee. We waren er tóch nietwaar!
Naam van de tentoonstelling: briefgeheimen.
Naam van de tentoonstelling: briefgeheimen.
Wie exact de bedenker(s) van het project is (zijn), is mij nog steeds niet duidelijk. En ook is het doel mij ontgaan… gluren bij de buren? mensen de mogelijkheid geven het hart te luchten? Shockeren?
Anyway: iemand heeft ooit de oproep geplaatst (of de mogelijkheid geboden), geheimen – anoniem - in de vorm van een kunstzinnig gepimpte ansichtkaart te sturen naar ‘Briefgeheimen’ in Amsterdam. Die oproep staat nog steeds.
De ingezonden geheimen worden op een website geplaatst, een selectie wordt gepubliceerd in boeken én een selectie is opgehangen aan waslijntjes in het Museum voor Communicatie.
Volgens de beschrijving van de boeken staan de allermooiste, schokkendste en ontroerendste inzendingen er in opgenomen. Aan de beschrijving van de selectie in het museum zou ik willen toevoegen: de perverste, de gênantste, de intiemste, de ongeloofwaardigste zijn opgehangen.
Uit al die ‘categorieën’ ga ik écht geen voorbeeld geven. Wie die geheimen graag wil lezen en zien moet vooral even naar de website http://www.briefgeheimen.nl/ surfen en zelf sneupen in het geheimenarchief.
Maar kijk dan ook tussen het lachen, gieren, brullen, het generen en het roepen van ooh’s & ah’s even naar dit soort geheimen in het archief:
- Ik stuur mezelf kerstkaarten omdat ik bang ben dat ik anders met Kerst geen post krijg
- Iedereen denkt dat mijn vakantie leuk was
- Ik geloof niet in mezelf
- Ik heb een vader nodig
- Ik huil onder de douche zo ziet niemand mijn tranen
Ik noem deze categorie briefgeheimen: de eenzaamste...
Zó ongemakkelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten